ඒ ඔබය ඔබමය - 1

වායුසමනය කල කාමරය පුරා ඕනෑවටත් වැඩි සීතළක් තිබුනද මා දහදියෙන් තෙත්වී සිටියෙමි.මුහුණ පුරා නැගි දා බිඳු ලේන්සුවෙන් පිස දමමින් මම සකුණි අක්කා දෙස බැලීමි.ඇය මගේ අතක් මුඳුව මිරිකා සංසුන් වෙන ලෙස කීවේ ඇස් වලිනි.ඉහලට ගත් හුස්ම පහලට නොදමාම මම දරා සිටියෙමි.මේසය මත වූ වෛද්‍ය වාර්තාවට මුහුණ ඔබා හුන් වෛද්‍යවරයා හිස එසවූයේ සිනා මුසු මුහුණෙනි.

මගේ සුභ පැතුම් ..... ඔයා අම්මා කෙනෙක් වෙන්න යන්නේ....

මැදිවියේ වෛද්‍යවරයාගේ වදනින් ම'හිත කීරි ගැසුණි.මුළු ලොවම මා වට කොට කැරකැවෙන්නා සේ මට දැනේ.මහා හඬින් හඬන්නද නැතිනම් කෑ ගසා හිනා වෙන්නද කියා නිනව් නැතුව මම ඇස් පියාගෙන හැගීම් තද කර ගෙන උන්නෙමි.

ඇයි දුව ? මෙච්චර සතුටුදායක ආරංචියක් අහල හිනා වෙන්න ඕන වෙලාවේ මේ බය වෙලා වගේ ? මේක අහන්න යාලුවෙක් එක්ක නෙවෙයි මහත්තයත් එක්කනෙ එන්න තිබුනෙ ......

ඔහු එසේ පැවසුවේ මගේ මුහුණෙන් කිසිම හැගීමක් පල නොවූ නිසා වෙන්නට ඇත.පිට වෙන්නට ආ ඉකිය වැර වෑයමෙන් හිරකර ගන්න හදනව දුටු සකුණි අක්කා පුටු ඇන්ද මත තිබූ මගේ අතක් තරකොට අල්ලා ගත්තාය.

ඇ‍ය මොන මොනවාදෝ වෛද්‍යවරයාට පවසන හඬ ඈත ලෝකෙකින් වගේ මට ඇසේ.වහා මෙතනින් පිට වීමේ තද බල අවශ්‍යතාවයක් මට දැනෙන්නට විය.

i'm very sorry මට හරිම කණඟාටුයි මේ දරුවා ගැන... ඒත් doctor කෙනෙක් හැටියට මම මේ වෙලාවේ දෙන එකම අවවාදය හිත ශක්තිමත් කරගෙන ජීවිතයට මුහුණ දෙන්න.... ඔයිට වැඩිය දෙවල් මිනිස්සුන්ට වෙනවා දරුවෝ....

තවත් ඒ කතා අසා මෙතැන රැදී සිටින්නට මට පුලුවන් කමක් නැත.දෑතින්ම මුහුණ වසාගෙන මම පිටතට දුව ආවේ මහ හඬින් ඉකිබිඳිමිනි.

දැහැමි... නංගී.... කලබල කරන්න එපා කෙල්ලේ.... මේක ඔලුවෙන් වැඩ කරන්න ඕන වෙලාවක්...

මට කෑ ගහල අඬන්න ඕනෙ සකු අක්කා.... මීටත් වැඩිය මොනාද මිනිස්සුන්ට වෙන්න තියෙන්නෙ ? මට මේ මුලු ලෝකෙටම සාප කරන්න ඕනෙ... මාව මේ තැනට ඇදල දාපු අප්පච්චිට මම කවදාවත් සමාවක් දෙන්නෙ නෑ... හැමදාම එයා විඳවන්න ඕනෙ.... ඔයාට තේරෙනවද මට දැනෙන දෙවල්.... කියන්න සකූ අක්කා.... ඔයාට තේරෙනවද...

මම පිස්සියක් සේ කෑ ගසමින් සකුණි අක්කාගේ දෙවුරෙන් අල්ලා සෙලවූයෙමි.

කෙල්ලේ මේ ම්හ පාර... මිනිස්සුත් බලනවා... හරි අපි අඬමු... යමු වාහනේට ගිහින් ඇති වෙනකං අඬමු...

ඇය මා වත්තන් කරගෙනම මෝටර් රථයට ගොඩවිය. විනාඩි දහයක් පහළොවක් නොව මම පැයකටත් වඩා සකුණි අක්කාගේ උකුළමතට වී සිත් සේ හැඬීමි.

දැහැමි... නංගී මේ බලන්න .. දැන් ඇති කෙල්ලේ... දුකයි තමයි ඇඬෙනවත් තමයි.. මං අඬන්න එපා කිව්වොත් ඒක අසාදාරණයි... ඒත් දැන හිතූ හිතූ වෙලාවට ඔයාට අඬන්න බෑ... ඒක දැන තවත් කෙනෙක්ට බලපානවා කියන එක අමතක කරන්න එපා...

මගේ හිස පිරිමදිමින් සකුණි අක්කා කී දේ තේරුම් යන්නට මට තවත් විනාඩියක් දෙකක් ගත විණි.මා සැනෙන් හිස ඔසවා කඳුළු පිසදාගතිමි.ඇය කියන්නේ සැබෑවකි . මට දැන් රකින්නට දෙයක් වේ.බලාපොරොත්තු තබා ගන්නට දෙයක් වේ.හඬනවාට වඩා මට දැන් හිතන්නට කරන්නට , තීරණ ගන්නට බොහෝ දෑ ඇත.සකුණි අක්කාගේ උකුළෙන් මෑත්ව මා අසුනේ පිටුපසට හේත්තු වුනෙමි.ඇය මඳක් ඉදිරියට රිය පණ ගන්වා ගෙන ගොස් නිස්කලංක තැනක නවතා මවෙතට හැරුණි.

නංගී ... දැන් ඔයා මොනාද කරන්න හිතන් ඉන්නේ....?

තාම මට මුකුත් හිතා ගන්න බෑ අක්කා..... මම දන්නේ මම නොමැරී ජීවත් වෙන්න ඕනෙ කියන එක විතරයි..අද උදේ Docter ගාවට යනකනුත් මගේ හිතේ තුබුණ එකම දේ කවදා කොයි වෙලේද මේ ජීවිතෙන් පැනලා යන්නේ කියන එක..කොයි මොහොතෙද මට ඒකට හොදම අවස්ථාව ලැබෙන්නේ කියලා බල බල හිටපු එක තමා මම පහුගිය මාසෙම කලේ...ඒත් දැන මට මැරෙන්න බෑ සකූ අක්කා...මං ජීවත් වෙන්න ඕනෙ...දැන මට ජීවත් වෙන්න බලාපොරොත්තුවක් තියෙනවා....

ඔයාගේ තීරණේ ඒකනම් ඒ දේට මම මට පුලුවන් හැමදේකින්ම ශක්තියක් වෙනව...ඔයා දන්නවනේ නංගී මං ගැන ... මේ සකූ අක්කා ඕන වෙලාවක ඔයාගේ පැත්තෙ..ඒත් මේක අපි හිතන තරම් ලේසි දෙයක් නෙවෙයි දැහැමි නංගී... මේ බඩ ගෙඩිය ඇතුලෙ පැටියෙක් ඉන්නව කියල ඔයාගෙ අප්පච්චි දැන ගත්ත දවසට මොනවායින් මොනවා වෙලා නවතීද දන්නෙ නෑ...

දන්නව අක්කා.... එයා මාව මරලා හංගන්නත් දෙපාරක් හිතන එකක් නෑ...

ඔව් .. උඹේ මේ බංඩිගෙඩිය එලියට නොපෙනෙන කාලෙ වෙනකං විතරයි උඹට ඒ වලව්වේ බත් කන්න වෙන්නෙ...

මගේ උදරය මත දෑතම තබා සකුණි අක්කා එසේ කීවේ මහා දුකකිනි.

ලංකාවේ නෙවෙයි සකුණි අක්කා මේ තුන් ලෝකේ කොහාට ගිහින් හරි මං මේ මලට පිපෙන්න ඉඩ හදල දෙනව....මේ අපි දෙන්නම එකතු වෙලා දැකපු හීනයක්...මං ඒ හීනේ සැබෑ කරනවාමයි....දැනට මම දන්නෙ එච්චරයි...ඒකට මට මේ පැටියගෙ තාත්ත පාරක් පෙන්න්ලා දේවි සකූ අක්කා...ඒක මට විශ්වාසයි...

සකුණි අක්කා ඒ ඇස් මුලට ඉනු කඳුළු නොසගවාම මදෙස බැලුවේ අපිරිමිත දයාවකිනි. උඹ පව් කෙල්ලේ.... මගේ සුරත මිරිකා ඈ හිමිහිට කීයේය.

සකූ අක්කා... මට එයාව බලන්න යන්න ඕනේ... මේ සුභ ආරංචිය මං එයා එක්ක බෙදා ගන්න ඕනෙ....

ලද අවසරයෙන් මා ඇයට යෝජනා කලේ මෙවන් මොහොතක් ආයෙ කවදා උදා වේදැයි මට හිතා ගන්නවත් බැරි නිසාමය.

යටි තොල සපාගෙන මොහොතක් කල්පනා කල ඈ යමුයි කියා රථය පණගැන්වීය.

ඔයා එපා... මං විතරයි.... මට එයා එක්ක ටික වෙලාවක් තනි වෙන්න ඕනෙ....Please.... සකූ අක්කා....

මා ඇගේ දෙතම අල්ලාගෙන බැගෑපත් වීමි.

කෙල්ලෙ... මේ නුවර නෙවෙයි.... උඹේ හතුරො සේරම ඉන්නෙ මේ අවට... උන් උඹ ගැන ඇහැ ගහගෙන ඉන්නෙ...දන්නවනෙ.... බාප්පට නොවදිනා වැඳුම් වැඳල ඔයාව ඒ කූඩුවෙන් එළියට ගත්තෙ... ඔයාව ආපහු වලව්වට බාර දෙනකං මම උඹ ගැන වගකියන්න ඕනෙ .....

සකුණි අක්කා කියන දේ මොන තරම් ඇත්තක් වුවද කොලඹ විත් ඔහු නොදැක යන්නට මට හිත හදාගන්නට නොහැකිය.කොළඹ විත් සකුනි අක්කා හා මා මෙසේ තනිපංගලමේ රවුම් ගසනවා කියා අප්පච්චී දැන ගත්තොත් සකුණි අක්කලා ආයෙත් වලව්වේ පස් පාගනවා බොරුය.

සකුණි අක්කා මගේ මවගේ එකම සහෝදරියගේ දියණියයි.මට වඩා වසරක් කලින් ඉපදුන ඈත් මාත් අතර කුඩා කල සිටම ළෙංගතු බැඳීමක් වේ.කන්ද උඩරටටම සීමා වූ අප්පච්චිගේත් අම්මාගේත් නෑ සනුහරන්ම නුවර ඇතැර කොළඹ ආ එකම ඥාතියා ලොකු අම්මාය.ඊයේ නුවර ආ ඔවුන් වදෙන් පොරෙන් මා කොළඹ රැගෙන ආවේ නොකා නොබී වලව්වේ කාමරයක වැතිර මා හඬා වැටෙනවා බලා ඉන්නට බැරිම තැනය.දැන් දැන් කොළඹට හැඩ ගැසී ඉන්න ලොකු අම්මා ලොකු තාත්තා හෝ සකුණි අක්කා ළඟ සාම්ප්‍රදායික වලව් මාන්නය නැත.කොහොමත් අප්පච්චී සමඟ ලොකු අම්මාගේ ඒ හැටි ඇයි හොදයියක්ද නැත.එ නිසාමදෝ මගේ ප්‍රශ්නයේදී වචනෙකින් හෝ මට පිහිටක් වන්නට හිටියේ සකුණි අක්කලාගේ පවුල පමණි.ඊයේ හැන්දෑවේ ඔවුන් හා කොළඹ ගෙදරට ආ මා අද උදෑසන නාන කාමරයේ වැටී වමනය කරනවා දුටු සකුණි අක්කා වහා මා වෛද්‍යවරයෙකු ළඟට රැගෙන ආවේය.

ඇස් පියාගෙන සිතුවිල්ලේම උන් මට අප බොරැල්ලට එනවා දැනුනේවත් නැත.මා කවුලුවෙන් අවට බලද්දී සකුණි අක්කා බොරැල්ල " බානි රේමන් " එක ලඟ අයිනට කර රිය නැවැත්වීය.

Ok මම එහෙනම් YMB එකේ ඉන්නවා... මම පැ‍ය භගයක් දෙන්නම් ඔයාට...ඉවර වෙලා මට Ring Cut එකක් දෙන්න හොදේ මම එන්නම්...

Thanks අක්කා .... ඔයා හරී හොදයි....මා ඇගේ කම්බුලක් ආදරෙන් සිප වාහනෙන් බැස ගතිමි.

පරිස්සමින් හොදේ නංගියා....

හරි අක්කා.... බය වෙන්න එපා මම ඉක්මනට එනවා.....

මා ඇයට අත වනා යන්නටැයි කීමි.

බානි රේමන් එකෙන්ම රතු රෝස මල් කිහිපයක් මිලදී ගෙන මම පාර පැන බොරැල්ල කනත්තේ ප්‍රධාන ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් වීමි.මගේ රත්තරං විශ්ව..... ඔබ මා හැර සදහටම මේ පොළවේ පස් අතර සැගවී ගිය දාට පසු මා මේ ඔබ බලන්නට නැවත ඉඩක් හදා ගත්තාමය.සුසාන භූමිය පුරා ඇත්තේ පහදා කිව නොහැකි පාලු මූසල නිහැඩියාවකි. සොහොන් කොත් සිසාරා හමන සුළඟේ පවා මහා දුකක් ගැබ් වී ඇති සෙයකි.ඒ සුළඟ විටෙක අදෝනාවක් මෙනි.හරියට මේ හිත් පිත් නැති ගල් කණු යට මිහිදන් වුන සිය දහස් ආත්මයන් වල නිහඬ විලාපයන් මෙනි.සිය දහස් ගණන් සොහොන් කොත් පසුකරගෙන මම ඔබ නිදන තැන හරියටම සොයා ගතිමි.අනේ ... ඔබ සුව නින්දකය.... ළය මඬළ හිරි වැටී ඇස් ගිනියම් වෙද්දි මම දරා ගතිමි.ඒ හඬනවාට වඩා මේ ලැබුන අවස්ථාවේ ඔබ එක්ක දෙඩීමට මට බොහෝ දේ ඇති නිසාය.සීතළ සොහොන් කොතේ ඇති ඔබේ චායාරූපය දෙසම මම බලා සිටිමි.ඒ ඇස් මා සමඟ කතා කරනවාක් මෙනි.හිස පැත්තකට ඇල කර පාන අමුතුම හිනාව දැන් මෙතැන ඉන්නාක් මෙන් සජීවීය.අනේ.... මම කොහොම නඬා ඉන්නද.... ගෙන රතු රෝසමල් මිට ඔබ පාමුල තබා මම මහා හඬින් හඬා වැටුනෙමි.

දන්නවද රත්තරං ... අපේ හීන හැබෑ වෙලා... ඔව් ඔයා තාත්තෙක් වෙන්න යන්නේ... ඉක්මනටම ඔයා ළඟට එන්න හිටපු මට දැන් නවතින්න වෙලා ... මං දන්නව ඒක තමා ඔයාගේත් බලාපොරොත්තුව... මං අපේ පැටියව ජීවත් කරවනව රත්තරං.... කියන්න ලේ කැටියෙක් වෙලා මගේ බඩේ ඉන්නෙ ඔයා නේද...? මට එහෙම දැනෙනවා.. මේ ඔයාම තමයි.... මේක අපේ අප්පච්චි විතරක් නෙවෙයි ඔයාගේ අප්පා දැන ගත්තත් මට වෙන්නෙ මැරුම් කන්න මහත්තයො... දැනටත් ඔයාගේ අප්පගෙ මිනිස්සු මගේ පස්සෙ පන්නනව... අනේ රත්තරං... මටයි අපේ පැටියටයි හුස්ම ගන්න විදියක් ඇවිත් පෙන්නල යන්න...

සොහොන් කොත පාමුල වැඳ වැටී මා තව මොන මොනවා කීවාදැයි මටම නිනව් නැත.එක පාර හමා ආ සීතළ සුළඟක මහා හුරු පුරුදු සුවඳක් දැනී මම ඇස් ඇර වට පිට බැලුවෙමි.ඒ සුළඟට මුසුව හමා ආවේ පෙරදා මා බෙහෙවින්ම ප්‍රිය කල ඔබේ ලඟින් ආ විළවුන් සුවඳය.එය සැබෑවටම සිදු වූ දෙයක්ද නැත්නම් මගේ මනසට දැනුන දෙයක්දැයි පැහැදිලි නැති මුත් මම එය අදහන්නට වීමි.ඉතින් මා විශ්වාස කරමි...ඔබේ ආත්මය මේ මොහොතේ මා වටා සරණවායැයි මා ඉඳුරාම අදහමි.

මයෙ අම්මා..... මං ගියාට ආයෙ එනවා.... සත්තයි තනි කරන්නෙ නෑ ඔයාව....

මියෙන්නට පෙර ඒ ඔබේ අවසන් වචන කීපයයි.ඉතින් ඔබේ බැල්ම මට ඇතැයි සිතන්නට ඒ වචන ටිකම ඇත.

මේ අහන්න රත්තරං .. ආයේ කවදා ඔයාව බලන්න එන්න වෙයිද මම දන්නෙ නෑ... මගේ ඉස්සරහ ජීවිතේ ගොඩාක් අමාරු වෙයි... පැටියටයි මටයි ගොඩාක් දුක් විඳින්න වෙයි... ඒත් මම පොරොන්දු වෙනව මොන දුක විඳල හරි අපේ පැටියව මේ ලෝකෙට ගේනවා කියල....මගේ ලඟින් ඉන්න... මාව වැටෙන වෙලාවට නැගිට්ටවන්න... ඔයා මගේ ළඟ කියල හැම තිස්සෙම මට දැනෙන්න අරින්න... මට ඒ ඇති මගෙ මහත්තයො....මට ගොඩාක් වෙලාව නෑ ඔයා ළඟ ඉන්න... මම දැන් යන්න ඕනෙ... අර ඉස්සර වගේම මං යන හදනකොට මගේ ඔලුව අත ගාලා පරිස්සමින් ගිහින් එන්න මයෙ අම්මා ... කියල මට කියන්න....

අපි අපේම වූ දා ඒ සුදු දෙපා සිපගත්තාක් මෙන්ම බැතියෙන් සීතළ සොහොන් කොත පාමුළ වැතිර මම වැඳ වැටුනෙමි.

එසේ වැඳ වැටීත් තවත් ටිකක් වෙලා එතන රැදී සිට මා සුසාන භූමියෙන් පිටත් වීමි. හඬා දොඩා හෙම්බත්ව උන් මට මහා වෙහෙසක් දැනුණි.ගතට මොන තරම් කෙඩෙත්තුවක් දැනුනද හිතට යම් තරමක සහනයක් දැනේ.ඒ හැමදේම ඔහුට කියා හිත සැහැල්ලු කරගත් නිසා වන්නට ඇත.සිතුවිල්ලේම උන් මට සකුණි අක්කාට ඇමතුමක් ගන්නට සිහි වූයේ පාරත් ආවට පසුවයි.බෑගයට අත දමා මා දුරකතනය අතට ගත්තා පමණි.පාරේ අයිනට වන්නට නවතා තිබු ජීප් රියකින් ලහිළහියේ බැස ආ හැඩිදැඩි පිරිමින් කීප දෙනෙක් වේගයෙන් දුව විත් මා වට කර ගති.

                                         ______ මතුසම්භන්ධයි_____