කොළපාට ඇස් !

ආදරේට වයසක් නෑ... ආදරේට ඇස් නෑ...ආදරේට වෙලාවක් කලාවක් නෑ... කොටින්ම ආදරේට ජාතියක් ජන්මයක් නෑ...එහෙම හිතන අය මේක කියවන්න. එහෙම නොහිතන අයත් ඉෂාගෙයි කසබාගෙයි මේ ප්‍රේම අන්දරය කියවලා බලන්න....
කොළ පාට ඇස්... බුක් ෆෙයා එකෙන් ගෙනාපු පොත් වලින් ඉස්සෙල්ලම කියවන්න ගත්තෙ මේ පොත.අවුරුදු 21 ක කෙල්ලෙකුයි 65 ක තරුණ ( මහලු ) කොල්ලෙකුයි අතර මුලින් ලිංගික ආකර්ශණයකින් ආරම්භ වෙලා පස්සෙ ලේ නහර වලට පවා දැනෙන හැගෙන ආත්ම ගත බැඳිමක් දක්වා දික්ගැස්සෙන අසම්මත ප්‍රේමයක් ගැන සන්නස්ගල සර්ගෙ මායකාරි සිංහල වචන වලින් අපිව කොනිත්තන හිරිවට්ටන කතාවක්.
               
                         හැබැයි කතාවෙ මැද හරියට එනකොට කියවන්න හරි වෙහෙසකාරි බවක් දැනුන.වචන මොන තරම් මනරම් උනත් මටනම්.ඒ කතාවේ මුල් බාගයේම දෙබස් අඩු නිසා කියලයි මට හිතෙන්නෙ.ඉෂාගේ ඇස් වලින් සහ කසබාගේ හිතින් ඔවුනොවුන් දකින විදිය හා ලෝකය දකින විදිය ස්වයං පාපොච්චාරණයක් එහෙමත් නැතන් දිග හෑල්ලක් වගේ කියාගෙන කියාගෙන යන නිසා කතාව එක හුස්මට කියවන්න හිතෙන ගතිය මඳක් පස්සට යනව.ඒත් අත අරින්න එපා... හොදම හරිය පස්සට...ඉෂා එයාගේ නූපන් දරුවට කියන කතාව මම කියෙව්වෙ ඇස් වල කඳුළුත් එක්ක.
                    
                    මේ කතාවෙ මට එකඟ වෙන්නම බැරි ටික තමයි ඉෂා කොළඹ ඉදන් මාතරට යද්දි එයාගෙ මොබයිල් එක නැති උනාට පස්සෙ සති ගානක් යනකන් තමන්ගෙ මහලු පෙම්වතාට කතා කර ගන්න බැරි වෙන එක.ඉෂා වගේ සම්මතෙන් පිට පැන්න රැඩිකල් තරුණියකට ( ටැටූ ගහපු , සිගරට් බොන,නහයට කරාබු දාන, 65 පෙම්වතාගෙන් දරුවෙක් ඉල්ලන)ගෙදර තියෙන ලෑන්ඩ් ලයින් එකෙන් කගෙත් ඇස් වහල කෝල් එකක් ගන්න තරම්වත් ආත්ම ශක්තියක් නෑ. හත්වලාමේ මම ඉෂානම් අර කසාඳ බඳින්න අහගෙන ගෙදරට එන මිනිහගෙ මොබයිල් එක හරි මායමක් දාල අරන් කසබාට කතා කරනව.
හැබැයි මතක තියා ගන්න මේක තවත් එක අසම්මත ප්‍රේම කතාවක් විතරක් නෙවෙයි.ඒ කතාවට යටින් බොහොම ගැඹුරු සමාජීය දේශපාලනික කතාවකුත් දිවෙනව.ඒ විතරක් නෙවෙයි සන්නස්ගල සර්ගෙ මේ මායාකාරි වචන වලට නොදෙවෙනිව අනිත් කතුවරියගෙනුත් සහය ලැබිල තියෙනව.මටනම් හිතෙන්නෙම මේක ලිව්වෙ දෙදෙනෙක් නෙවෙයි එක්කෙනෙක් කියලමයි.
ඉතින් මම කිව්වනෙ හොදම හරිය තියෙන්නෙ අන්තිමට. ඒක කියවලම බලන්න කියල මම ආරාධනා කරනව සන්නස්ගල සර්ගෙ අකුරු වලට ලෙංගතු හැමෝටම.