මගේ රත්තරන් !

වෙලාවක් කලාවක් නැතුව හිටි ගමන්
අපි එහේ යමුද අනේ
අනේ එහෙ බැරිනම් මෙහේවත් යමුද අහද්දි
බොරුවට රවල පුප්පල ගනන් ඉස්සුවට
හා.. එහෙනම් ලෑස්තිවෙන්න  කියද්දි
මගේ මූනෙ පිපෙන හිනාව දකින්න
ඔයා ආස නෑ කිව්වොත් ඒක  බොරුවක්...

මහා හයියෙන් වහිද්දි අයිස්ක්‍රීම් කන්න හිතෙන
ගිනි ගහන්න පායද්දි හොට් චොකලට් බොමුද අහන
පාරෙ යද්දි දකින දකින කඩෙන් කන්න 
එක එක ජාතියේ බඩගිනි හැදෙන
මම වගේ පිස්සු හටනක්
ඔයා වගේ තුන් වේල අම්මගෙන් රතුහාල් බත්ම කාපු කොල්ලෙක්
කොහොම ඉවසුවද... තාමත් ඉවසනවද
කියන එක වෙනම කතාවක් ඉතින්...

කරන්ට් එක නැති දවසට ගෑස් ලිපේ බතක්
කිරිබතක් නොකර උයාගන්න බැරි
හත් අට පාරක් ගහලත්  ගාණට මිම්මට නොබිඳෙන
පොල් ගෙඩිය  එක්කත් කේන්ති එනකොට
ඇවිත් හිමිහිට කුස්සියට
එකම පාරින් ලස්සනට පොල් ගෙඩිය බිඳින ඔයා
මට වීරයෙක් තමයි ඉතින් ඒ වෙලාවට මං  ඒක නොකිව්වට...

පුංචිම පුංචි දේටත් හිත රිදෝගෙන
කඳුළු වක්කරන මාව
ඉස්සරවගේ ළඟට අරගෙන සනසවන්නෙ නැතුව
සැර දාන්නෙ දැන්
ඔයා කියන විදියට මං හදන්නම
බැරි එකියක් නිසාමද ...

රෝද හතරෙන් එක පාරටම රෝද දෙකට වැටුනම
තියෙන අපහසුකම් මම හැංගුවට
ඔයා දුකින් වග මම නොදන්නවා නෙවෙයි
ඉස්සර වගෙ හිතූ හිතූ වෙලාවට
දැන්  ගමන් යන්න බැරි බව
මම විතරක් නෙවෙයි ඉස්තලන් පැටියත්
තේරුම් අරන් ඉන්න එක
ඔයාට සතුටක් නොවී දුකක් උනේ කොහොමද ..

අපි ඉවසමු අනේ
අපිට අපි ඉන්නකොට
ඔය ඇතිවෙන නැති වෙන
දේවල් ගැන මොකට මේ හැටි  ලතැවෙනවද ...