දයාබර සංජුලා ............

- 2 -

මම දන්නවා අනූපම නුඹට ආදරේ කලා..... පුදුමාකාර ඉවසීමකින් ... පුදුමාකාර කැපවීමකින්....ඒ වගේ සද්දන්තයෙක්ට කවදාවත් කරන්න බැරි වැඩක්. නුඹේ බොළඳ හිතුවක්කාර ඇවතුම් පැවතුම් දන්නා කෙනෙක් හරියටම උන්නානම් වසර දෙකක් තිස්සේ නුඹට පෙම් කලාට අනූපමට තෑග්ගක් දේවි.ඒත් නුඹ ඊයේ උදේ පාන්දරම මාව හොයාගෙන ආවෙ ඒ ආදරේ බොරුවක් කියන්න.... අනූපම ගැන අන්තිම චෝදනාවත් මට කියලා යන්න.

" මොකක්ද බං මේ කරුමේ... අද නිවාඩු දවසෙවත් මට දෙයියනේ කියලා නිදාගන්න දියන්කො වදේ....."

" අනේ නැගිටපං නෙතූ.... ආයෙ කරදර කරන්නේ නෑ කවදාවත් .... සත්තයි...."

" කෙහෙල්මල.... බැරි වෙලාවත් මට කලින් උඹ මැරුනොතින් ඔන්න මට සැනසීමක් තියෙයි...

( අනේ මට සමාවෙයං සංජුලා ... හැමදාමත් වගේ විහිළුවට උඹට ඒ කියපු වචන ටික මුළු ජීවිත කාලෙම මාව රිදවාවි )මං එහේම් කියද්දි නුඹේ මුවේ ඇදුණ හිනාව.... සංජු ... උඹ ඒ මට නේද ඔච්චම් කලේ...?

" ඔක්කෝම ඉවරයි නෙතූ.... අනූපම අයියා... එයා... එයාට ගැලපෙන කෙනෙක්ව තෝරගෙන


පෙරවගෙන හිටපු බෙඩ් ශීට් එක විසිකරල මම ඇදෙන් බිමට පැන්න මට ආවෙ තරහක් (දුකක් ) මම
මහා හයියෙන් කෑ ගැහුව.

" හොදයි... ගොඩා....ක් හොදයි... ඒ වගේ එකෙක් කවදාවත් උඹට ගැලපෙන්නෙ නෑ...උඹට හොද අර උඹ බලන

හින්දි ෆිල්ම් වල ඉන්න තුන්සිය හැටපස් දවසම , පැය විසිහතරෙම සිංදු කිය කිය කෙල්ල ඉස්සරහ තොදොල් වෙන

එකෙක්ව...ඒ වගේ එකෙක් හොයා ගන්න උඹට අමාරු වෙන එකක් නෑ... හැබැයි මතක තියාගනින් ... අනූපම

ගියානම් ගියේ ඒ උඹේම වරදින්....."

මං ඇගිල්ල දික්කරගෙන උඹට බැනගෙන බැනගෙන ගියා. ලොකු ඇස් තවත් ලොකු කරන් පුදුමාකාර අසරණ විදියට නුඹ මං දිහා බැළුවා.ඒ බැල්මට මං හිත ඇතුලෙ හංගගන්න හදපු දුක එළියට පැන්න.

" සොරි සංජු මට තරහ ගියා..."

මම නුඹව වැළද ගත්තෙ අප්‍රමාණ දුකකින්.තද කරගෙන හිටපු හැම කඳුළක්ම නුඹ
මගේ උකුළට වෙලා දියකරල හැරිය.

" දැන් හොද කෙල්ල වගේ පොඩ්ඩක් සංසුන් වෙයන් සංජු... මට කියන්න මොකද වුනේ කියල...."

" මං උදේ තාත්ති එක්ක අත්තම්මලගෙ ගෙදර යන්න ගියා...."

හඩා වැළපිලා හෙම්බත්වුණ නුඹ වචන ගලපගන්න මහා වෙලාවක් ගත්ත. මම හිටියෙ නොඉවසිල්ලෙන්.

" මං දැක්ක අනූ අයියගෙ කාර් එක ටවුන් හෝල් එක ළගදී ..."

" ඉතින්...."

" කොන්ඩෙ කොට... සුදුම සුදු....මූණ රවුම්... ලස්සන කෙල්ලෙක් ඉස්සරහ සීට් එකේ අනූ අයිය එක්ක
හිනා වෙවී දඟල දඟල ගියා...."

ඒ අත්දැකීම මා වින්දා සේ මම බීතියට පත්වීමි... තිගැස්සුණෙමි...අනූපම කෙරෙහි මහා පිළිකුලක් හිත වසා පැතිරුණි.එහෙත් මෙය පිටුපස තව කතාවක් තියෙන්නටද පුළුවන. සොයා නොබලා ඔහුට දොස් පැවරීම යුතු නොවේ.

" අනේ කෙල්ලෙ උඹ අඩපු තාලෙට මාවත් හොල්මන් වෙලා ගියා..කාර් එකේ කෙල්ලෙක් ගිය පලියට අනූ අයියව සැක කරන එක වැරදී බං... කවුද දන්නේ එයාගෙ නෑයෙක්ද කියල...."

" මම නොදන්න නෑයෙක් එයාට මෙහෙ නෑ නතූ... එයාගෙ හැමෝම ඉන්නෙ කැනඩා වලනෙ "

" හරි අපි අනූ අයියට කෝල් කරලා එයාගෙන්ම අහගමු... "

" මම ගත්තා දෙපාරක්ම එයා කට් කලා ඊට පස්සෙ ඉදන් තාම ෆෝන් ඕෆ්.."

ඒ කතාවෙන් මගේ හිත පුරාද සැකයේ විස පැතිරෙන්නට විය. කල් ගත වී හෝ සිද්ධවිය යුතු දේ සිදුවී හමාර වන්නට ඇත.මගේ මිතුරිය මෙය කෙසේ දරාගනීවිදැයි මට සිතා ගනු නොහේ.එහෙත් මා කෙසේ හෝ ඇගේ සියුමැලි සිත හැදිය යුතුය.

" සංජු මම දන්නව උඹට දුකයි කියල... ඒත් අපි හරි විස්තරයක් දැනගන්නකන් උඹ නාඩා ඉදින්....බැරිවෙලාවත් මේක ඇත්තක් උනත් උඹ හිත හදා ගන්න සූදානම් වෙන්න ඕනෙ සංජු....ජීවිතේ හැම දෙයක්ම අපිට ඕන විදියටම වෙන්න ඕනෙ කියලා නියමයක් නෑ...මම හිතන්නෙ නෑ අනූපම අයිය උඹට මෙහෙම දෙයක් කරාවි කියල... එහෙම දෙයක් වෙලානම් එයා හරි කියලා මම කියන්නෙ නෑ... ඒත් උඹ මීට වඩා බුද්ධිමත්ව ජීවිතේ දිහා බලන්න පුරුදු උනානම් අනූපම හැමදාමත් උඹ ළගම ඉදීවි.. දැන් වත් ජීවිතේට මූණ දෙන්න ඉගෙන ගනිං සංජු...."

" ආයේ අඩන්නෙ නෑ නෙතූ.... හෙට ඉදලා මම අළුත් කෙනෙක් ... සත්තයි මම උඹට පොරොන්දු වෙනවා..."

මම කියපු හැමදෙම අහන් ඉදල අන්තිමට නුඹ මාව එහෙම කියල බදාගත්ත.

" මං දැන් ගෙදර යනව නෙතූ .."

" ඉදපං මං ටක් ගාලා නාගෙන එන්නම්...."

" මට ගොඩාක් මහන්සි නෙතූ... මම යන්නම් ඔයා නාල එන්න ..."

" හරි හරී........මම එනකං ටැප් එක වහං ඉඳින් හොදේ.... ආ... හොද කෙල්ල වගේ

මට ඔරේන්ජූස් එකකුත් හදලා තියපං ....."

නුඹ වේනදා වගේම හිනා අහුරක් විසිකරල කාමරෙන් පිට වුණා.

සංජු.......... අනේ මගෙ මිතුරියේ නුඹ ඒ ගියේ ආයෙ නේන ගමන් කියල මම කොහොම අදහන්නද....මම නුඹව තනිකල ඒ විනාඩි හතලිහට නුඹ නුඹේම කාමරේ නුඹේම ඇඳුමකින් ගෙළ වැළ ලා මියැදෙන්න තරම් ඉක්මන් වුණේ කොහොමද...ඒ අවාසනාවන්ත දර්ශනය මේ ඇස් දෙකෙන් දකින්න මම පව් කරල තිබුණ තරමක්.මැරිච්ච සමනළයො පවා පොත් පිටු අස්සෙ දාගෙන හූල්ලපු නුඹ , නුඹෙම අත් දෙකෙන් ගෙළ හිර කරගන්න තරම් නපුරු වුණේ කොහොමද සංජු...?

විදුලි වේගෙන් ආව රථයක් මහා හඩින් ගේට්ටු කණුවක වැදෙද්දි මං ගැස්සිලා පියවි ලෝකෙට ආව.හැමෝම කළබලෙන් එළියට බැස්ස. ආවෙ කවුද කියල හිතාගන්න මට අපහසුවක් නෑ. දෙවරක් නොහිතම මම ගේට්ටුව ගාවට දිව් වා.

" අනූපම අයිය... මෙතනින් එහාට අඩියක්වත් තියන්න උත්සහ කරන්න එපා.. මේ මිනිස්සු පිස්සු වැටිල ඉන්නෙ... පිං සිද්ධ වෙයි ආපහු වාහනේට නගින්න..."

මම කියන දෙවල් අහන්න තරම් පියවි තත්වෙක එයා හිටියේ නෑ.මේ අර රෝහල් වාට්ටු පුරා බර අඩි තිය තිය තෙජසින් ඇවිදින ඩොක්ටර් අනූපමද කියලා මට හිතා ගන්නවත් බැරි වුණා.එයා ගේට්ටු කණුවෙ ඔළුව හංගගෙන පොඩි එකෙක් වගේ ඉකි ගග හා අඩද්දි මටත් සිද්ධ වුණේ ඒ කඳුළු වලට එක්කාසු වෙන්න.

" අනේ මට යන්න දෙන්න නෙතූ... මට මගේ අසරණ කෙල්ල ළගට යන්න දෙන්න....ඇයි එයාට මෙහෙම වුණේ... මං නාව එක දවසට මේ තරම් දෙයක් උනේ කොහොමද නෙතූ.."
එක දන්නේ මමද...ඔහු අතින් කිසිම දෙයක් නොවුන ගානට හැසිරෙන අපූරුව.. මට අනූපමගේද ගෙල මිරිකා දමන්නට තර සිතේ. එහෙත් මා තව දුරටත් ඉවසීමි.

" එයා..එයා මට පොරොන්දු උනාජීවිත කාලෙම මාත් එක්ක ඉන්නවා කියල....එයාට මැරෙන්න බෑ නෙතූ... එයාට මැරෙන්න බෑ... කියන්න මේක බොරුවක් නේද නෙතූ....
පිස්සුවෙන් වගේ කෑ ගහපු අනූපම එක පාරටම තාප්පෙ ඔළුව හප්පගෙන හප්පගෙන ගියා.මං එයාව වලක්වන්න උත්සහ ගනිද්දි මෝටර් රථයේ දොර ඇරගෙන යුවතියක් එළියට බැස්ස.මට එක පාරටම සිහියට ආවෙ නුඹේ වේදනා බර හඩ.. මූණ රවුම්... සුදුම සුදු...හිතට ආවෙ පුදුමාකාර ආවේගයක්.. මම අනූපමගෙ කමිසෙන් ඇදලා ගත්ත.

" අනූපම අයිය අරයට යන්න කියන්න.... ප්ලීස්.... ඔයාට වටින්නෙ නෑ එයාව මෙතන්ට එක්කගෙන එන්න... එයාට යන්න කියන්න ....... මම මහා හඩින් කෑ ගැහුව.

" සොරි නෙතූ නංගි මට එයාව අමතකම උනා.. මේ මගේ එකම නංගි .. අවුරුදු දහයකට පස්සෙ ඊයෙයි එයාලංකාවට ආවෙ...සංජුටවත් මම කිව් වෙ නෑ නංගි එනවා කියලා අපි හිටියේ එයාව අද පුදුම කරන්න...දැන් මම නංගිට පෙන්නන්නෙ මගේ කෙල්ලගෙ මිනියද නෙතූ...? "

අදහන්න... මසිත නවතුණි.... මහා කුණාටුවකට අසුව මා ඈත දුරකට ගසාගෙන යනවා සේ මට හගුණි.ගැගෙන දෙපා අප්‍රාණිකව ගොස් මම මහ පොළොව බදා ගතිමි.

දයාබර සංජුලා....... මගේ ආදරණීය මිතුරියේ.... නුඹට පුළුවන්නම් තව එක එක පාරක් ඇස් ඇරල මං දිහා බලාපං.... මට නුඹට කියන්න ඕනෙ...

උඹ දැක්ක තරම් ජීවිතේ අසුන්දර නෑ සංජූ....

සමාප්තයි.