සඳ එළිය වගේ ඇවිදින් !

ඇස් අස්සෙ හංඟාපු හීන දෝතට අරන්
මේ තරම් පෙම් පාට තැවරුවේ ඇයි කියන්
ආදරේ ගුලි වෙද්දි පපු කුහර තද කරන්
අදත් ලියවෙන කවියෙ නුඹ හිදී රත්තරන්

කිවිදියට පෙම් බැන්ද කිවිදාණ කෝ අහන්
හිතත් නිදි වරනවා කලුවරට වී වහන්
තව එකම වරක්වත් දැක ගන්න ඔය නුවන්
පිං මදිව මේ සසර නිමවේද මට කියන්

ඇස් දෙකක් විදුලි කෙටුවම හිතේ හරි මැදට
සංසාර හුරුපුරුදු දැනෙන එක ඒ බොරුද
ඇට මිඳුළු හාරගෙන ආදරේ දැනෙන කොට
දැක්කෙ නෑ දන්නෙ නෑ වගේ ඉන්නට හැකිද

මහ හුඟක් දුර උනත් මේ ළඟම වගෙ දැනෙන
නොදැක්කට නොදෙඩුවට හිත අද්දරම වෙසෙන
ගඟක් සේ නොනැවතිම සයුර වෙත ගළන
නුඹ මගේ හදවතේ උල්පතකි කවි උනන