පිරිමි ඇසකින් ගැලූ කඳුළක්.....

උඹ දන්නවද කෙල්ලේ... මම තාමත් දුකින්... ඒ දවස ගැන මම කොහොම ලියල කියල පහදන්නද....මම දන්නවා මටත් වැඩිය උඹේ ගෑණු හිත ඉකිගහනවා ඇති.ආදරේනම් දුකක් තමා ඒත් අපි මේ තරම්ම අවාසනාවන්තයො කියලනම් මම දැන ගත්තෙ එදා ඒ මොහොතෙ.උඹ දන්නවද...? මගේ ජීවිතේ ලස්සනම සහ කාලකන්නිම දවස එදා.
උඹේ ගෙවල් වලට යන ගුරු පාරේ දිගට දාපු සුදු කොඩි දකිනකන්ම මම මේ යන්නෙ උඹේ තාත්තගෙ මළගමට කියන එක මට ඒ තරම් හිතට දැනුනේ නෑ.ඇත්තටම මම හිටියෙ සතුටින් ඒ මම මගේ ආදරේ මගේ ඇස් දෙකෙන් සජීවීව දකින පළවෙනි දවස අද නිසා.අපි හමුවුනේ සයිබර් අවකාශයේදි... උඹ හිටියෙ සීතල රටක... මම ලංකාවෙ... ඒත් අපේ ආදරේ ලස්සනට ගලාගෙන ගියා... අවුරුද්දක්... ඔව් මේ වෙනකොට ඒ ආදරේට අවුරුද්දක්..කවදා අපිට අපිව දකින්න පුලුවන් වෙයිද කියල නිශ්චිත දවසක් නැතුව කාලය ඔහේ ගෙවෙද්දි හිතුවෙවත් නැති විදියට උඹට ලංකාවට එන්න උනා... ඒ හදිස්සියේ උඹව දාලා ගිය උඹේ ආදරණීය තාත්තගේ මිනියත් අරගෙන.

                          බලපං අපේ දෛවයේ හැටි... කලුඳුලේම අපි හමුවෙන්නෙ මළගෙදරක... ඒකත් උඹේම තාත්තගෙ...අපි ගැන උඹේ ගෙදරින් දැන ගෙන හිටපු නිසාත්... මට උඹේ ගෙදරින් අකමති නිසාත් ඒ මොහොතේ මගේ සහභාගීත්වය මොන අතකට පෙරලෙයිද කියල මම තියා උඹවත් දැන ගෙන හිටියෙ නෑ.
ඒත් මම ආවා... හදවත් මොන තරම් ගැහුණත් ... ඉස්සරහ මොන තරම් අපැහැදිළි උනත්...සිතුවිළි මොන තරම් අවිනිශ්චිත උනත්..මම ආවා... හයියකට කියලා තිබුනේ මාත් එක්ක මගේ ළඟම හිටපු යාලුවෝ ටික විතරයි.
                      
ඉතින් එහෙම ආපු මට උඹේ ඇස් හමුවුණා... සුද ඇදගෙන ශෝක වෙන වැලපෙන සීයක් දෙසීයක් සෙනග අස්සෙ අපි අපිව දැක්කා...අවස්ථාව මොක උනත්... වට පිටාව මොක උනත්... අපේ ඇස් කුලුඳුලේ එකිනෙක ගැටුණ ඒ එකම තත්පරය තමා මගේ ජීවිතේ අමරණීයම අවස්ථාව...අනේ ඒ මොහොතෙ මට දැණුන දේවල් ළඟින් වාඩි කරන් උඹට කියන්න තිබුණනම්...එකම වචනයක් හරි කතා නොකරත් ඔය ඇස් දිහා ඔය මූණ දිහා විනාඩියක් දෙකක් බලන් ඉන්න තිබුණනම්...ඒත් මම වගේම උඹත් දන්නවා අපි ඒ තරම් පින් කරලා තිබුනේ නෑ. අපේ පළමු හමුව අපිට ඕන විදියට ලස්සන කරගන්න තරම් අපි වාසනාවන්ත උනේ නෑ.
ඒත් මට පුලුවන් සැනසෙන්න.. අඩුම ගානේ උඹව දකින්න හරි ලැබුනනේ කියලා හිත හදාගන්න...ඒත්.. ඒත්.. එතන සිද්ධ උන සමහර දෙවල් මම හරි අමාරුවෙන් දරාගත්තෙ බන්... සමහර දෙවල් පිරිමි හිතකට උහුළගන්න බැරි තරම් උනා...උඹේ සනුහරේ එකෙක්වත් ඇවිත් මා එක්ක කතා කලේ නෑ හැමෝම අමුතු සතෙක් දිහා බලනවා වගේ බල බල හිටියා මිසක්.මම ආවේ උන්ගෙන් උඹව උදුරන් යන්න නෙවෙයි... උඹ එක්ක තනිවෙලා පෙම් සුව විඳින්න නෙවෙයි...මම ආවේ සාමාන්‍ය විදියට අවමගුල් උත්සවයකට.මට අකමැති එක වෙනම ප්‍රශ්නයක් ඒත් ඒක මෙතනට අදාලත් නෑ.මරණෙකදි මගුලකදි තරහකාරයොත් එකතු වෙනවා හරි මනුස්සකම ඒ වෙලාවට උන්ව කොන් කරන එක නෙවෙයි.ඒ වෙලාවට නැති මනුස්සකං ආයේ වෙන කොයිම වෙලාවකවත් වැදගත් නෑ.උන් එකෙකුට හරි තිබුනා අපි ආපු එකේ ගෞරවයවත් තියන්න වචනයක් දෙකක් කතා කරන්න.උන් කලේ ඒක නෙවෙයි උඹටත් අපිත් එක්ක කතා කරන එක තහනම් කරන එක. ආගන්තුක තැනක අහසින් කඩං වැටුණ වගේ අපි පැය ගානක් උඩ බලං පුටු රත්කර කර හිටිය. සත්තයි අතරමඟදී නැගිටල එන්න හිතන වාර අනන්තයි.ඒත් උඹ දන්නවද මම ඉවසුවා උඹ නිසා.මම හැම තිස්සෙම හිතුවෙ මුකුත්ම නැති මට මේ ටිකත් ඇති නේද කියලා.
මම දන්නව උඹේ තාත්ත ආදරණීය තාත්ත කෙනෙක්.මේ වියෝව දරාගන්න උඹට තව කාලයක් යාවි.උඹට නැති උනේ ජීවිතේට තිබුණ ලොකුම හයිය.උඹ කවදාහරි මම ගාවට එනකං උඹට තිබුණ ලොකුම හව්හරණ.අනිත් අය පොලවෙ හැපි හැපි අඬද්දි උඹ අන්තිම වෙනකන්ම කඳුළු ගල් කරගෙන හිටියෙ ඇයි කියල මම දන්නව.උඹට ඕන උනා උඹ මේ ලෝකෙ වැඩියෙන්ම ආදරේ කරන කෙනගේ උරහිසට හේත්තු වෙන්න... ඒ පපුවට තුරුල් වෙලා දුක දියවෙනකන් අඩන්න...උඹ හිතපු ...බලපොරොත්තු උණු ඒ ටික උඹට දෙන්න බැරුව මම හිතින් ඉකිගහපු තරම් උඹ දන්නෙ නෑ කෙල්ලෙ...

                  අන්තිම වෙනකං දරන් උන්නු උඹ සුසාන භූමියට යනකන් මග දිගට සිහිසුන් වෙවී වැටෙන එකම පාරක්වත් මට උඹ ලඟට එන්න ඉඩක් තිබුනේ නෑ.මට පේන්න එතන වීරයො වෙන්න ගොඩක් අය හිටිය..උන් දන්නවනම් අපි ආදරේ කරපු හැටි උන් අපිට මෙහෙම කරන්නෙ නෑ බං.උන්ට මට අකමැති වෙන්න තියෙන එකම හේතුව අන්තර්ජාලයෙන් දැන අදුනා ගත්ත එක කියන එක මොන තරම් විහිලුවක්ද බං...?අවුරුද්දක් තිස්සෙ මම කලේ බොරුවක්නම් අද මම මෙහෙම මෙතනට එනවද... එකෙක් දෙන්නෙක් නෙවෙයි උඹේ මුලු නෑ සනුහරේ ඉස්සරහටම...?මට එහෙම එන්න හයිය තිබුනා.. ඒ මට මගේ ආදරේ විශ්වාස නිසා... මම උඹට ආදරේ කලේ ආපහු හැරෙන්න නෙවෙයි ඒක දවසක උන් තෙරුම් ගනීවි.

                         උඹේ තාත්තව කනත්තෙ පස් වලට යට කරනකනුත් ඈත ඉදන් බලන් ඉදල මං උඹට යනවවත් නොකිය එන්න ආවෙ හිතකින්නම් නෙවෙයි.උඹට යනව කියල කියන්න උඹ හිටියෙ සිහියෙන් නෙවෙයි.ඊට එහා මට එතන රැදෙන්න පුලුවන් කමක් තිබුනෙත් නෑ.
දැන් මට තියෙන්නෙ එකම එක බලාපොරොත්තුවයි. ඒ ආයෙ උඹ යන්න කලින් එකම තප්පරේකට හරි ඔය මූණ බලා ගන්න ... සමහර විට ඒ වාසනාවත් අපිට අහිමි වේවි.... ඒත් කමක් නෑ... මං බලන් ඉන්නවා... දවසක උඹ ඒවි... මේ හැම බධාවක්ම බිඳගෙන... ඔය කොටු පවුරෙන් පැනල... අන්න එදාට අපි හිනාවෙමු.....උඹ දන්නවද එදාට අපි එක්ක අඬ අඬ හිනා වෙන්න තව ගොඩක් අය බලන් ඉන්නවා... ඉතින් අපිට කොහෙද තනියක්....

විශේෂයි - මෙහි ඇති අකුරක් අකුරක් වචනයක් වචනයක් පාසා සත්‍ය සිදුවීමකි.එකම වෙනස එයට මුහුණ දුන් පිරිමි පාර්ශවය මා වී ඔහුට හිතෙන දෑ මවිසින් ලිවීමයි. මෙහි එන යන බොහේ දෙනා මේ සිද්ධිය මා මෙන්ම ඇසින් දුටු අය වේ. ඇසින් නොදැක්කත් මේ දෙදෙනා අදුනන අයද වේ.ඒ හැම දෙනාම කමෙන්ට් පල කිරීමේදී ඔවුන්ගේ අනන්‍යතාවය හෙලිවෙන අයුරින් කමෙන්ට් දැමීමෙන් වලකින ලෙස කාරුණිකව ඉල්ලමි.