උණ විකාරෙන් නැරඹූ " සුපර් සික්ස් "

                                                          




                                                                                  මේ දවස්වල මම ටිකක් අසනීපෙන්.දැන් ඉතින් මෙහෙම කිව්ව ගමන් මම දන්නවා අපේ කට්ටිය හිතා ගන්න දෙවල්. නෑ නෑ තාම එහෙම දෙයක් නෙවෙයි. මේක මේ උණ කැස්ස සහ හෙම්බිරිස්සාව හොදේ.ගිය සතියේ බ්‍රහස්පතින්දා ඉදන් මේ වෙනකන්ම ඉතින් මේ අසනීප ගති අඩු වැඩි වශයෙන් තියෙනවා.මම ඉතින් ඉස්සර ඉදලාම යාංතං හුළඟක් වැදුනත් ලෙඩ වෙන ජාතියේ කෙනෙක්.හෙම්බිරිස්සාවත් මට මහා ලොකු ලෙඩක් තමා.අපේ අම්මා මට කියන්නේ බ්‍රොයිලර් කිකිළි කියාලා. චික්... බලන්න අම්ම කෙනෙක් දුවෙකුට කියනවද මෙහෙම ආ....? අම්මනම් කමක් නෑ කියමු දැන් දැන් මගේ මහත්තය පොඩ්ඩත් මට අමතන්නේ ඔහොමනෙ.මේ දවස්වල ලෙඩ නිසා මන් ඉතින් ඉවසගෙන ඉන්නවා. නැතන් දනී මම එයාට කරන දේ.


                    මොනවා උනත් මේ දවස්වල මාවා බලා කියා ගත්තේ මගෙ සත්තලන් තමා.මට කිරි හදලා දුන්නේ බෙහෙත් පෙව්වේ අමාරුවෙන් හරි කන කන එක වමනේ දානකොට ( නෑ නෑ එහෙම දෙයක් නෙවෙයි ඔන්න ආයෙත් වැරදියට හිතුවා කට්ටිය )  අස් කලේ ඒ සේරම කලේ එයා තමා.අනේ මාව හොදට බලා ගත්තට මහත්තයෝ ඔයාට පින් හොදේ.දැන් ඉතින් මෙච්චර හරියක් කරපු මනුස්සයට මමත් මොනා හරි දෙන්න ඕනෙනේ එහෙම හිතලා ඔන්න මම එයාට මං ළඟ තිබුණ සබ්බසකල මනාවම එයාට දුන්නා.දැන් කට්ටිය බලාවිනේ මේ මොනාද දුන්නේ කියලා වෙන මොනාද උණ කැස්ස හෙම්බිරිස්සාව තමා. දැන් ඔන්න මම කෙලින් එය ඉන්නවා වැටිලා. එයා මට කරපු සාත්තු සප්පායම් දැන් මම එයාට කරනවා. එහෙම තමයි හොද  අඹු සැමි යුවළක් උනාම හැමදේම බෙදා හදා ගන්න ඕනෙනේ නේද ...?


               ඉතින් මේ ගිය ඉරිදා ඒ කියන්නේ  27 වෙනිදා හැන්දෑ වරුවේ අපි දෙන්නම හිටියේ ලෙඩ මරගාතේ.ඒත් ගේ ඇතුලෙම ඉදලා එපා වෙලා හිටියේ. ඔන්න මම යෝජනා කලා කොහේ හරි ගිහින් හුළං ටිකක් වැදිලා ආප්පයි ලුනු මිරිසුයි කාලා එමු කියලා.( උණ හැදිලා හිටපු දෙන්නා හුළං වදින්න එළියට ගියා කිව්වම මගේ නැන්දම්මා ඇහුවා අපි දෙන්නටම පිස්සුද කියල )ලේලිට පිස්සු කියන එක අත අරිමුකෝ එයා දන්නේ නෑ තාමත් එයාගේ පුතාට පිස්සු කියලා ( රහසින් )දඩිබිඩියේ ඇද පැළද ගෙන  ඔන්න ඉතින් අපි වාහනේට ගොඩ වෙලා පිටත් වුණා.කටුබැද්දෙන් ගාළු පාරට දාගෙන අපි හුළං හොය හොය ඉස්සරහට ගියා. අන්තිමට අපි නතර වුනේ වැල්ලවත්ත Roxy  එක ගාවින්  Marine Drive  එකට දාලා (ඔව් ඔව් අර මුහුද අයිනෙන්ම  තියෙන පාර )ඔය තියෙන්නේ හුළං ඇති පදං . බම්බලපිටිය කිට්ටුවට වෙන්න  නිදහස් තැනක වාහනේ නවත්තල අපි රේල් පාරත් පැනල ඔන්න ගිහින් ගල්පරයක් උඩට ගොඩ වුණා. ඉරිදා නිසා  වෙරළ පුරා කට්ටිය හිටියා. සමහරු මාලු බානවා , සමහරු පෙම් කරනවා , සමහරු සෙල්ලම් කරනවා අපිට වම් පැත්තෙ හිටියෙත් කපල් එකක්  දකුණු පැත්තෙ හිටියෙත් කපල් එකක්.දකුණු පැත්තෙ  හිටපු අය කුඩයක් ඉහලං හිටපු නිසා  ඕන් අපිනම් මුකුත් දැක්කෙ නෑ.වම් පැත්තේ හිටපු අයනම් ඒ තරම්ම නරක නෑ. ඒත් මට එතන ඉන්න නිකං ලැජ්ජයි ලැජ්ජයි වගේ දැණුනා.මම කොච්චර බලන්න එපා කිව්වත්  මගේ සත්තලන්ගේ ඇස් ගියේම ඒ පැත්තට.ඔන්න දැන් උම්මා එකක් දුන්න්නා.... ඔන්න දැන් මෙතන ඇල්ලුවා... ඔන්න දැන් අතන ඇල්ලුවා....  බලලා නිකං හිටියේ නෑ මේකා කියවන්නත් පටන් ගත්තා.මේකාගේ හිතයි ඇසුයි එක තැනක තියා ගනන් ඕන නිසා මම කිව්වා මට මුහුදේ තියෙන නැව් 10 ක් ගනන් කරලා පෙන්නන්න කියලා. නැව් හයක්නම් බොහොම ලේසියෙන් හොයා ගන්න පුලුවන් උනා. ඒත් අපි දෙන්නම හොයලත් තව හතරක් හොයා ගන්නම බැරි වුනා.පස්සේ අපි ඒ වැඩේ අත ඇරිය. එතකොට වෙලාව  හවස 5. 30යි.මුහුද පාමුළටම ඇවිල්ලත් රැල්ළ පාගන්නේ නැතුව ඉන්න එක මට නිකං මොකක්ද මොකක්ද වගේ උණ පැත්තක තියලා මට හිතුනා  වැල්ළේ ටිකක් නටන්න. ඒත් බලධාරියා ඒක තරයේම එපා කිව්වා. පහලට බැස්සොත් කකුල් කඩනවා කියලත් කිව්වා. ඉහි ඉහි. මාව මෙතන තියන් හිටියොත් කොයි වෙලේ හරි මම මුහුදට පනින බව දන්න නිසා  එයා හිතලා ඉක්මනට යෝජනා කලා Super Six බලන්න යමු කියලා.  මං උඩ පැනලා අප්පුඩියකුත් ගහලා  ඒක අනුමත කලා. දැන් මට උණ මතකත් නෑ.උණ......? අපිට කොහෙද උණ..........?


                                    ඔන්න ඊළඟට අපි නැවතුනේ  කොල්ලුපිටිය ලිබර්ටි සිනමා ශාලාව ළඟ.අපි එතනට යනකොට  හයයි දහයයි. කලින් දර්ශණවාරය තවම ඇතුලේ දිවෙනවා.අපිට කලින් කිව් එක හිටියේ  තුන් ගොල්ලක් විතරයි.මුලින්ම  කපල් එකක් කිචි බිචි ගගා හිටියා. ඊළඟට අපේ අම්මගේ වයසේ විතර කෙනෙක්  සහ අපිට ඉදිරියෙන් පිරිමි කෙනෙක් ඊළඟට අපි.අර අපේ අම්මාගේ වයසේ විතර කෙනා ඇවිත් හිටියේ  එයාගේ දුව සහ දුවගේ යාලුවෝ කට්ටියක් පිරිවරාගෙන. එයාලා සැරින් සැරේ ඇවිත්  පෝළිමට එකතු උනා. ඊළඟට හිටපු පිරිමි කෙනා ඇවිත් තිබුනේ  එයාගේ බොස්ගේ කීමට බව අපිට  එයාට ආඅපු ඇමතුමක්ට උත්තර දුන්න විදියට තේරුම් ගියා.


" ඔව් බොස් මම පෝළිමේ 3 වෙනියට ඉන්නේ... තාම නෑ බොස්... හරි බොස්... 7 වෙයි පටන් ගන්නකොට ... හරි බොස්... Ok  බොස්...."


දැන් ඉතින් ඔයාලා හිතන්න එපා  අපි මේ අනුන්ගේ  දුරකතන සංවාද රහසේ අහන් හිටියා කියලා. එයා  බෙරිහන් දුන්නේ අපේ කණ ළඟ ඉදගෙනමයි.  ( පස්සේ අපි එයාගේ බොස් ව දැක්කා. එයා ඇවිත් හිටියේ රූමත් ළඳුන් දෙදෙනෙක් සමග. ඒ එයාගේ නෝනයි දුවයිද... නැත්තං ....... අනේ මංදා....)


ඊළඟ දර්ශන වාරය  හත කියලා තිබුනට මොකද  6. 55 ටත් කලින් දර්ශනය ඉවර වෙලා නෑ. වෙලාවට වැඩ නොකරන ශ්‍රී ලාංකීය ගතිය එතනත් හොදට තිබුනා.මේ වෙනකොට අපි පිටිපස්සෙන් මහ සෙනගක්  පෝලිමට එකතු වෙලා. ඒ වගේම  ඔන්ලයින් ටිකට් බුක් කරපු අයත් ඇවිත් දොරටුව ළඟ පිරිලා හිටියා.එයාලා කලින් ටිකට් අරන් එවා අතේ තියාගෙන අපිට පෙන්න පෙන්න හිටියේ නිකන් ඔලොක්කුවට වගේ.ඔය අතරේ වැඩි හරියක් හිටියේ බොහොම අර පරිස්සමට  විය පැහැදම් කරලා රෙදි පිරිමසාගෙන අදින  අපේ අක්කලා නංගිලා කට්ටිය තමා.වහගන්න ඕනම තැන්වත් හරියට වැහිලා නෑ.පිරිමි ඇස් කොහොම සංසුන් කරන්නද ගෑණු වෙච්ච අපේ ඇසුත් ඒ පස්සෙම දුවනකොට.ඇත් දළ පාට වාත්තු කරපුවා වගේ  එව්වා , බෙර කොට වගේ ඒවා , මේලෝ රහක් නැති එව්වා , පතෝල කරල් වගේ එව්වා ,දැක්ක ගමන් ගිලින්න හිතෙන එව්වා , චා.... එව්වා  මේකී නොකී සේරම එව්වා එතන නොමිලේම  ප්‍රදර්ශනයට තිබ්බා. ( මේ කකුල් ගැන විචාරය මගේ මහත්තයාගෙන් බව කරුනාවෙන් සලකන්න )එයා ඔය විචාරය කරන ගමන්  උගුර එහෙම පාදලා මගෙ අතේ තිබුන ජින්ජර් බියර් බෝතලෙන් ටිකකුත් බිව්වා. මම අහුවා දැන් උණ අඩුද කියලා  මොන පිස්සුද මට දැනුයි හරියට උණ හැදුනේ කියලා එයා කිව්වා.


කලින් වාරේ කට්ටිය සේරම එලියට ගියාට පස්සේ ඔන්න  කලින් ටිකට් බුක් කරපු අයව ඇතුල් කලා පස්සේ පෝළිමේ හිටපු අයට ටිකට් නිකුත් කලා. ඒත් වෙනදා වගේ නෙවෙයි බැල්කනියට ගිහින් අපිට හිතූ හිතූ තැන  වාඩිවෙන්න  පුලුවන් කමක් නෑ.අපේ ටිකට් පිටිපස්සේ නොම්බරේ ලියලා දෙනවා අපි වාඩි වෙන්න ඕනෙ එතනයි.ඇතුලට ගියාම අර ටෝච් එක අල්ලන කෙනා හරි තැනින් අපිව වාඩි කරනවා.එක කපල් එකක පිරිමි ළමයා ඒ ටෝච් එක අල්ලන කෙනා එක්ක  පොඩි කොක්කකුත් දාගත්තා. 320ක් දීලා ටිකට් එකක් අරන්  ඔයා කියන තැනින්ද අපි වාඩි වෙන්න ඕනෙ කියලා අහලා. බලාගෙන යනකොට ඒකත් ඇත්ත තමා.


ඔන්න ඉතින් කොහොමින් කොහොම හරි හතට පටන් ගන්න ෂෝ එක හතහමාරට පටන් ගත්තා.පටන් ගත්තෙම සින්දුවකින් අපරාදේ කියන්න බෑ එක උන්න සුදු කෙල්ලො ටික පුදුම ලස්සනට නැටුවා.අපේ කතා නයිකාවෝ ටිකත් ඔය අතරින් පතර පෙනිලා ගියා නැටුවද කියලනම් හරියටම තේරුනේ නෑ.මම ඉතින් ඔන්න චිත්‍රපටිය ගැන ඕනාවට වැඩිය විස්තර විචාරයකට නොයා ඉන්නවා ඒ චිත්‍රපටියේ නිශ්පාදකගේ සහ අධ්‍යක්ශකගේ සුභ සිද්ධිය තකා ඕං.
          
            ෆිල්ම් එකට වැඩිය රසවත් සිද්ධි තව කොච්චරනම් තියෙනවද කියන්න.අපි දෙන්නා මේ උන විකාරෙනේ හෝල් එකට රිංගුවේ.අනික හොදටම කැස්ස. ඒසී එකට දැන් මේවා සේරම ඩබල් වේගෙන එනවා.නරඹන්නන් ඇල්පෙනෙත්තක් වැටෙන සද්දෙ ඇහෙන තරම් නිශ්ෂබ්ද වුන වෙලාවටමයි අපි දෙන්නට කහින්න ඕන වෙනෙත්. අයියෝ විලිලැජ්ජාවේ සංතෝසේ බෑ. පස්සේ පස්සේ අපි මොකද දනන්වද කලේ ඔය ෆිල්ම් එකේ තියෙනවා කිචි කවාගෙන වගේ හිනා වෙන්න ඕන තාලේ ජෝක් එහෙම.ඒවට කට්ටිය හිනා වෙද්දී අපි දෙන්නා අත් අල්ලගෙන තරගෙට කැස්සා.


         Super Six  බලලා අවසාන වෙද්දී මට හිතුනේ මෙච්චර වියදම් කරලා මේ චිත්තරපටිය හැදුවේ පබෝධාගේ කකුල් දෙක පෙන්නන්නමද කියලා.අනේ අපොයි අපේ සිංහල සිනමාව.



    ප / ලි
             හෝල් එකෙන් එළියට ඇවිල්ලා මම ගනන් හදලා බැලුවා ගිය වියදම ටිකට් වලටයි පාර්කින් එකටයි පොප්කෝන් වලටයි  ජින්ජර්බියර් වලටයි සේරම ගනන් හැදුවහම රුපියල්ම දාහකට කිට්ටුයි. හනෙ අප්පේ කජු ඇටද කොස් ඇටද... මම ගාණ කිව්වම මගේ මහත්තයා මට කිව්වා හා... දැන් ඉතින් ආප්පයි ලුණු මිරිසුයි කන්න බෑන්ක් ලෝන් එකක් ගන්න වෙනවා කියලා. මැදැයි උණ විකාරෙන් ආප්ප කන්න ආවා.