ඉතින් අපි සමුගනිමු !

තව එකම එක වරක් අපි ආයෙ මුණ ගැහෙමු
දළඳා වීදියේ කොනක නෙතින් නෙත බලං ඉමු
ඉඩක් තිබුනොත් නුවර වැව වටෙත් ටිකක් යමු
අතීතය ගැන මිසක් හෙටක් ගැන නොදොඩා ඉමු

අපි අපිට අයිති නෑ ඒත් තව ටිකක් ඉමු
හුරු සුවඳ විඳින්නට හොරෙන් වගෙ ළඟට එමු
අහම්බෙන් පැටලුනා වගේ අත් පටල ගමු
එදා වගෙ දඟ වැඩක්නම් ඉතින් නොකර ඉමු

මාළිගාවට වෙච්ච භාර අමතක කරමු
අපිට පව් සිද්ධ වෙයි ඒත් නොහිතාම ඉමු
අපිව අඳුරනා අය දුටුවොතින් හිනා වෙමු
අපි අපිට අහිමි බව උන්ටවත් නොකිය ඉමු

අපෙ මතක කප්පරම වැව් දියට විසි කරමු
ඒත් හන්තාන වගෙ හැම දේම දරාගමු
මහවැලිය වගෙ ගළන කඳුළකට ඉඩ නොදෙමු
අපි අපේ කතාවට නැවතීමේ තිත තියමු

මේ නුවර වීදියක ආයෙ ඇස නොගැටි ඉමු
අහම්බෙන් දුටුවොතින් නොදුටුවා වගේ යමු
අඬන්නට හදන ඇස් වලින් තව හිනාවෙමු
සමුගන්න දැන් ළඟයි ඉතින් අපි වෙන්ව යමු

ප/ ලි- මේ හුරුවට යන කවියක් මම මූණු පොතේ කොහේදෝ ගෲප් එකක දැක්කා.ඒක කියවලා ඉවර උන ගමන් මම මගෙ හිතට ආපු දෙවල් මේ විඩියට අකුරු කලා. ඉවරවෙලා ආපහු ඒ කවිය හොයද්දි මේක එතන කමෙට් එකක් හැටියට දාන්න මට හොයා ගන්න බැරි උනා.මොනවා උනත් ඒ කවිය පුදුම විදියට හිතට දැනුනා.ඒ නිසාම තමා මේක මේ විදියට ලිය උනේ.