සඳට බැළුම් හෙලූ අය

Oct 2, 2012

මාර සරණියෙන් උයන කෙරුවාව ගොඩදා ගත් මගේ සත්තලන් !




                                       අනේ දෙයියනේ මගේ අසරණ අහිංසක බ්ලොග් එක වල් බිහි වෙලා. අහු මුලු වල මකුළු දැලුත් බැඳිලා.....මොනා කරන්නද සති ගානකින් මේ පැත්තේ එන්න බැරි උනා.දැන් මේ ආවෙත් නෑවිත් බැරි කමට අප්පා.මේ දවස්වල මම ඉන්නේ බොහොම අසාධ්‍ය තත්වයක බ්ලොග් ලියනවා තියා ගෙදර වැඩ පලක්වත් කර ගන්න හැටියක් නෑ.කොටින්ම මේ දවස් වල කුස්සියේ සියලුම කටයුතු භාර ගන්න වෙලා තියෙන්නෙත් සත්තලන්ට තමා.අනේ බැරි බැරි ගාතේ උනත් නෑ බෑ නොකියා එයා ඒ සේරම කරට අරන් කරනවා.

                               උදේට උදේට පොල් ගෙඩියක් බිඳලා ගාලා දුන්නට, ඉදලා හිටලා රෑකට රොටියක් පිච්චුවට ,මගේ පොල් සම්බෝලෙට වැඩිය ඔයාගේ පොල් සම්බෝලේ රසයි අනේ කිව්වම පොඩ්ඩක් ගණන් උස්සල පොල් සම්බෝලයක් හැදුවට ඊට එහා දෙයක්නම් ඔය උයන පිහන අන්සෙන්  මගේ සත්තලන් පොඩ්ඩ දැනගෙන උන්නේ නෑ.ඒකට දැන් උදේට තේක හදන එකේ ඉදන් රාජකාරි එයා පිට පැවරිලා.නහය උඩට ඇද ඇද කඳුළු පෙර පෙර හොටු හූර හූර ලූණු කපද්දි, මිරිස් බදිද්දි අනේ මටනම් දුකත් හිතෙනවා.ඒත් ඉතින් එයා ඒවා කරන්නේ හරිම ආසාවෙන්.ටික දවසක ඉදන් උයන නිසා මේ වෙනකොට හොද ප්‍රගතියකුත් තියෙනවා හැබැයි ඉතින් චන්ඩියා වගේ උයන්න ගත්තට මුන්දැගේ කෑම ගැලපීම අන්තිමයි.මුල් දවස්වල  ඒවට මගෙන් සහයෝගය ගත්තට දැන් ඔන්න ඒකටත් කැමති නෑ.දැන් මිනිහට ඕනෙ වීරයා වගේ හැම දේම තනියම කරගෙන කට්ටියගෙ ක්‍රෙඩිට් එක තනියම  අර ගන්න.අනේ ඉතින් පොඩි එකාගෙ ආසවනෙ කියල මමත් ඉන්නවා  සද්ද නොකර.මෙන්න සමහර දවසට මේකා කැරටුත් උයලා අලත් උයලා මාලුත් කිරට හදනවා. කොහොමද ගැලපීම නියමනේ?


අනේ මම ඉතින් අමාරුවෙන් හරි කටක් දෙකක් කනවා. මොනවා උනත් මගේ සත්තලන්ගේ අතින් හදපු කෑමනේ.මම මුකුත් නොකිව්වත් ඔන්න පස්සේ එයාටම තේරෙනවා මේවා ගැලපෙන්නේ නෑ කියලා. එතකොට ඉතින් මූණ බෙරි කරගෙන එයාම එයාගෙ ඔලුවට ඇණ ගන්නවා.මේ ඉතින් වෙන මුකුත් නෙවෙයි අර සුජීව ප්‍රසන්නාඅරච්ච්ගේ නව කතාවක් දෙකක් නොබලපු එකේ වරද තමා මුන්දෑ.එහෙම බැලුවනම් අඩුම ගානේ රෙසපීස් දහයක් දොළහක්වත් ඉගෙන ගන්න තිබුනනෙ.අඩේ සුජීවගේ රෙසපීස් ගැන මතක් කර කර ඉන්නකොට තමා මට මතක් උනේ සුජීවටත් වැඩිය හොද බුවෙක් මේ සයිබරයේ ඉන්නවා නේද කියල මාර රෙසපීස් දෙන.මම දඩිබිඩි ගාලා ලැපත් ඉන් ඔන් කරලා සත්තලන්ටත් එන්න කියලා ඔන්න  බුකියේ මාරයාගේ
මාර සරණිය හොයා ගත්තා.

අඩෙ අප්පා මේ තියෙන්නෙ කෑම.මේ දවස්වල මට තියෙන ලෙඩෙත් එක්ක මේවා දකිද්දී කටින් කෙල බේරෙනවා.සමහර කෑම මේ දැන් කන්න ඕනෙ වගේ හිතෙනවා.සත්තලනුත් බොහොම උවමනාවෙන්  හොම්බ ඔබාගෙන මේවා බලනවා.බල බල ඉන්න ගමන්  මෙහෙමත් ඇහුවා.


මේ බුවා කොහෙද ඉන්නේ...?

මේ බුවා නිට්ටම්ඹුවේ...

ආ..පෝ... පට්ට දුරනේ... නැත්තං ගිහින් කෑම දෙකක් අරන් එන්න තිබුනා...


කොහොමින් කොහොම හරි මාරයාට පිං සිද්ධ වෙන්න දැන් මගේ සත්තලනුත් රස කෙසේ වෙතත් මැච් කරලා උයනවා.රෑට මාර සරණිය බලලා උදේට උයන ඒවත් තීරනය කරනවා. හි ... හී කොහොමද වැඩේ.


ඔන්න අද ඉව්වේ මෙන්න මේවලු. මේකත්  මාරයාගෙන් උස්සපු පින්තූරයක් හොදේ.අපොයි දැක්කොත් මට බනීද දන්නෙත් නෑ.අනේ ගැත්තීට අනුකම්පා කොරන්න හොදේ.



Sep 19, 2012

ඒ සොඳුරු සමනළ් වියේ..........





හැන්දෑවෙ තුන වෙද්දි කිරි කොක්කු වගේ ඇද ගත්තු බාලිකාවියනුත් එයාලගෙ දෙමාපියන්ගෙනුත් ඉස්කෝලෙ ප්‍රධාන ශාලාව පිරෙන්නට උනා.බාලිකාව පුරාම තිබුනෙ අමුතු ලස්සනක් අපි හිටියෙ කඩියො වගේ කඩිසර කමින් එහෙ මෙහෙ දුවමින්.මේ අපේ ඉස්කෝලෙ අපේ මහන්සියෙන් එළි දකින අන්තිම කළා උළෙල.ඒක පුලුවන් තරම් උපරිමෙන් ලස්සනට සාර්ථකව කරන්න අපි හැමෝගෙම හිතේ තිබුනෙ පුදුමාකාර උනන්දුවක් කැපවීමක්.ලබන අවුරුද්දෙ කළා උළෙල කරන්න අනේ අපි මේ ඉස්කෝලෙ නෑ නේද කියල මතක් වෙද්දි පපුවට පුංචි දැවිල්ලක් දැනුනත් අපි හැමෝම ඒක හංගගෙන හිනා වෙලා හිටිය.

සංජුයි මමයි හිටියෙ ශාලාවට ආරධිත පාසල් වල ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන් එන දොරටුව ළඟ එයාලව පිලිගන්න.මුලින් දෙමාපියන් පිළිගන්න දාල තිබුන මාව අන්තිම මොහොතෙ කට්ටිය මේ පැත්තට තල්ලු කලේ ඇයි කියල මම දැන ගෙන හිටිය.ඒ හින්දම මම හිටියෙ බුම්මගෙන.සංජුනම් කිව්වෙ මම පුප්පන්නෙ බොරුවට කියල.

පව් හලෝ ඒ අසරණය.... දැන් මාස කීයක් තිස්සෙ පස්සෙන් එනවද... අදවත් ගනන් උස්සන්නෙ නැතුව පොඩ්ඩක් කතා කරනවකො...මටනම් ආදරේ හිතෙනව ඌට...
සංජුගෙ ඒ කතාවට මට බක්ස් ගාල හිනා ගියා.

ඉතින් උඹ ඒක එයාට කියපන්කෝ .... එතකොට මටත් කරදරයක් නෑ...
කොහෙ කියන්නද ඌ හරියට නිකන් ගජමන් නෝනා පස්සෙ වැටිච්ච ඇලපාත මුදලි වගේ උඹ පස්සෙමනෙ....

මං ලඟත් ඕව්ට දෙන්න ඕන තරම් උත්තර තිබුන උනත් මම හිනාව තද කරගෙන ඇතුලට යන අයට හිනා වෙලා සමරු කලාප බෙදුව.

ඒයි... ශානි...

බෞද්ධ බාලිකාවෙන් ආපු සෙට් එක එක්ක පොඩ්ඩක් කතා කර කර ඉද්දි සංජු මගේ පිට කෙනිත්තුව.මම ඌයි කියාගෙනම සංජු දිහා බලද්දි එයාගෙ ඇස් තිබුනෙ ගේට්ටුව ගාව.මමත් එහෙමම ඒ පැත්තට ඇස් ගෙනිච්ච.අඩි හයකටත් වඩා උස ඒ හිතුවක්කාරයව හැමෝටම උඩින් කැපිල පේන නිසා වැඩිය ඇස් වෙහෙසන්න ඕන උනේ නෑ.ගේට්ටුව ගාව ඉදන්ම ඒ ඇස් හතර අතට කැරකෙන්නේ මාව හොයන්න කියල මම විතරක් නෙවෙයි අපෙ මුලු පංතියම දන්නව.මම හිමින් සැරේ සංජුගෙ පිටිපස්සට උනා.

මේ මොකද මේ.... හාල්මැස්ස වගේ ඉන්න මගේ පිටිපස්සට ගියාම තලපතා වගේ ඉන්න උඹව පෙන්නෑ කියලද හිතන් ඉන්නෙ...විකාර නොකර ඇවිත් ඔන්න ඕක බෙදපං...


සංජු මාව අතින් ඇදල අරන් ඉස්සරහට කලා.ඒ වෙනකොට එයාල අපි ළඟට ඇවිල්ලත් ඉවරයි.සංජු බොහොම සුහඳව එයාල එක්ක දොඩමලු උනා. මම හිටියෙ බිම බලාගෙනමයි.මම දැක්කෙ එකම විදියට ඔප දාපු එකම විදියෙ පිරිමි සපත්තු ජෝඩු හතරක් විතරයි.

සංජු මේ.... ඔන්න මෙයා අපි දිහා බලල හිනාවෙල කතා කලේ නැත්තං අපි ඇතුලට යන්නෙ නෑ හරී...

එතන හිටපු තවත් දඟකාරයෙක් එහෙම ගෝරණාඩුවක් දැම්ම.

ගනන් ගන්න එපා සංඛ ... ඔයාල දන්නවනෙ මෙයාගෙ හැටි...

සංජු කිව්වෙ හිනා වෙවී.

එහෙම බෑ ... ඇයි යකෝ අපිට ඉන්වයිට් කරලා මෙහෙම පාට් දාන එක කැතයිනෙ අප්පා...

ඊලඟට තවත් එකෙක් එහෙම කිව්ව.

මෙයාලව මෙතනින් යවන්න මට සෙකන්ඩ් වෙන්නම වෙනව කියල ඒ වෙනකොට මට තේරිල තිබුනෙ.මේ පැත්තට ඇස් තියාගෙන ඉන්න මිස් කෙනෙකුට නෝට් වෙලා නිකන් ලෙඩ දාගන්න තියෙන බය නිසාම මම ඔලුව උස්සල කට්ටිය දිහා බැලුව.අර ඇස් දෙක මං ළඟම හිනා වෙවී ඉන්නව මම දැක්කෙ එතකොටයි.මොකද දන්නෙ නෑ අද එයා මෙච්චරම නිශ්ෂබ්ද... මම එහෙම හිත හිතම එයාලට සමරු කලාප දික් කලා.

ඈ බං සංජු... හයුස්කූල් එකේ අපිව පිලිගන්න මීට වැඩිය ලස්සනට හිනා වෙන්න දන්න එකියක් හිටියෙම නැද්ද... මෙයා හරියට කාලි අම්මගෙ වද පුංචිගෙ දුව වගේනෙ...


ආයෙත් අර සංඛ කියන එකා කෑ ගැහුව.සංජු මහා හයියෙන් හිනා උනේ ඉන්න තැනත් අමතක කරල.ඒ වෙලාවෙනම් මටත් හිනා ගියා.

ෂා...... ඔය තියෙන්නෙ..... ඔහොම හිනා වෙනකොට උඹ ලස්සනයි උමා......

මෙයාල මෙච්චර මට වදේ ගහන්නෙ සචින් මං ගැන උනන්දුයි කියල දන්න නිසා.මගේ යාලුවො වගේම එයාගෙ යාලුවොත් ට්‍රයි කලේම අපි දෙන්නව සෙට් කරන්න.

අනේ.... ළමා...........යි... දැන් යනවද ඇතුලට ඉක්මන් කරලා පේනවද පිටිපස්සෙ පෝලිම...

ඒ වෙනකොටත් අපි ආරධනා කරපු තව පාසල් දෙක තුනකින්ම ළමයි එතන්ට රොක් වෙලා තිබුන.සංජු හොද වෙලාවට එහෙම කිව්වෙ නැත්තං මෙයාල තවත් මෙතන ඉදිවී විකාර කර කර.

සචින්ලගෙ නඩයෙන් අන්තිමට ඇතුලට යන්න ආවෙ සචින්. මම එයාට දීපු අපේ කළා උළෙලෙ සමරු කළාපය එයා ආයෙම මට දුන්න.මම පුදුම වෙලා එයා දිහා බැලුව.

මේක ඔයාට.... ඔයා මේක තියාගෙන මට වෙන එකක් දෙන්න...

එයා එහෙම කියල මගේ අතේ තිබුන පොත් මිටියෙන් එකක් ඇදල අරගෙන මගේ නලලට වැටිල තිබුන කෙස් රොදකට කටින් පිඹගෙනම ඇතුලට ගියා.යාන්තමට වැදුණු ඒ හුස්මට මගේ මුලු ඇගම හිරි වැටිල ගියා. පොත් මිටිය බදාගෙන හිටපු මගේ අත් පවා වෙව්ලන්න ගත්ත.

උඹ ඌට කොච්චර ගනන් ඉස්සුවත් ඌ ලඟදි උඹ බ්ලශ් වෙනව ශානී... ඒක උඹට තෙරෙන්නෙ නෑ ඒත් බලන් ඉන්න අපිට පේනවා...

සංජු කිව්වෙ ඇත්ත උනත් මගේ හිත ඒක පිළිගන්න මැලි උනා.පාසලේ මොන තරම් නිහතමානි දඟකාර ක්‍රියාකාරි සිසුවියක් උනත් පිරිමි ළමුන් ලඟදි මම බොහොම ආඩම්බර චරිතයක්.එයාලගෙ ඇසුරෙදි මම බොහොම නිශ්ෂබ්ද කෙනෙක්.කවදාවත් එයලා එක්ක විහිලු කරගෙන එකට එක කියාගෙන යන ගතියක් මට තිබුනෙ නෑ.ඒ නිසාමද මංද සමහර වෙලාවට පිරිමි ලමයින්ට මාව වැඩියෙන් නෝට් උනා.එයාල මං ගැන වැඩිපුර උනන්දු උනා හෙව්ව කලා.පාසල් යන කාලෙදි පෙම් පටලැවිල්ලක් ඇති කර ගන්නෙ නෑ කියල මහ ලොකුවට හිතට හිතාගෙන උන්නෙ නැති උනත් මගේ අතින් එහෙම උනා.සමහර විට එහෙම උනේ තාත්තගේ දැඩි රැකවරණය නිසාමද කියලත් මට හිතෙනව.තාත්තා ඕනාවටත් වඩා මාව පරිස්සම් කලා.මගේ ජීවිතේ පිරිමි ළමයි හමුවන්න ඔවුන් හා ගැටෙන්න තියෙන අවස්ථා අවම කරන්න තාත්ත හැම තිස්සෙම වග බලා ගත්ත.අම්මගෙ තාත්තගෙ ආදරේ ඕනාවටත් වැඩිය ලැබුණු නිසාම වෙන ආදරේක අඩුවක් හිස් තැනක් ජීවිතේට දැනුනෙත් නෑ.මේ හැම හේතුවක් නිසාම වෙන්න ඇති මම ලැබෙන හැම පෙම් ආරාධනාවක්ම ප්‍රතික්ශේප කලා.ඒත් මොන එහෙකටද මංද මේ කොල්ලා සචින් ගැන මගේ හිතට මොකක්දෝ දෙයක් දැනෙනව.එයා මගේ හිත හොල්ලන්න හදනව කියල මට තේරෙනව.

ඒයි.... ශානි බලපං සචින් දීපු Souvenir එකේ මොනාද ලියලා තියෙන්නෙ කියල. මම දක්ක උඹ ඒක දීපු ගමන් මෑන් මෙතන තියාගෙන මොනාද ලිව්ව....

එහෙට මෙහෙට දුව දුව වැඩ කරන අස්සෙ ලැබුන පුංචි ඉඩකදි සංජු මට කිව්ව.

දැන් බෑ පස්සෙ බලමු...

මම එහෙම කිව්වෙ එයා මොනා හරි ලියලනම් දැන් ඒක බලල ඔලුව අවුල් කර ගන්න ඕනෙ නැති නිසා.

උඹ දනන්වද... සචින්ලගෙනුත් අද අයිටම් එකක් තියෙනවා... මුන් මොනවා කරන්න හිතන් ඉන්නවද දන්නෙ නෑ...

උන් මොනවා කලාම අපිට මොකද .. අපි අපේ අයිටම් එකට ලෑස්ති වෙමුද...

මම එහෙම කිව්වෙ සංජු කියපු දේ කණකට ගත්තෙ නෑ වගේ උනාට හිතටනම් මොකදෝ උනා වගේ දැනුන.

ඇයි බං උඹ ඌට ඔච්චර අකමැති...? බලපං නියම උස... නියම මහත... ක්‍රේල් කොණ්ඩෙ...නියම හැන්ඩිය...
කලා සංගමේ සියලුම නිළධාරිනියන් සහභාගි වෙන නැටුමට ඇදුම් මාරු කරද්දි සංජු විතරක් නෙවෙයි ගංගි , නිපූ , තරූ පවා මට වදේ ගහන්න ගත්ත.

පිස්සු... එයා මාධවන් තරම් ලස්සන නෑ...ඒ තරං ලස්සන හිනාවකුත් නෑ..

මම එහෙම කිව්වෙ හැමෝම හිනා ගස්සන්න උනාට උන් මට විතරක් නෙවෙයි අසරණ මාධවන්ටත් බැන්න.

අනේ උඹෙ මාධවන්... බලන් හිටපං එනකන් කැන්දන් යන්න...


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ණහිස ගාවට කොට රෝස පාට චීත්ත ගවුම් ඇදල කොන්ඩ කරල් දෙක ගොතල වේදිකාව උඩට යද්දි කකුල් දෙක පුදුම තරම් ගැහුන.පොඩි කාලෙ ඉදන් මේ වේදිකාව උඩ කොච්චර සෙල්ලම් දාල තිබුනත් හැමදාමත් මේක උඩට නගිද්දි ගර්වයට මුසු වෙච්ච පුංචි බයක් හිතට දැනෙන එක අමුත්තක් නෙවෙයි.ඒත් අර උස කොල්ලගෙ දිග ඇස් මං වටේ කැරකෙද්දි මට හරියට නටාගන්න බැරි වෙයි කියලමයි හිත කිව්වෙ.

බෝධියේ විහාරයේ
පිදූ පියුම් වැනු වූ
බාලිකා ලොව මැලවුන දා
මුලු ලොවටම රෑ වෙනවා...


පසුබිමින් වාදනය වෙන ගීතයට බොහොම අපූරු නර්තනයක් අපි හැමෝගෙම මහන්සියෙන් ලස්සනට දිගහැරුණ.ඕඩියන්ස් එක දිහා නොබල ඉන්න මම තරයේම හිතා ගත්තත් මගේ ඇසුත් මටත් හොරෙන් ඒ රුවම හොයනව කියල මට තේරුනා.

නැටුම ඉවර උන ගමනම අපි හැමෝම කඩිමුඩියෙ දුවල ගියේ අපිට පැවරිච්ච තව රාජකාරි දාහක් තිබුන නිසයි.විනාඩියට දෙකට ආපහු යුනිෆෝම් එකට මාරු වෙලා අපි අපිට අදාල තැන් වලට ගියා.කොහෙ කොහෙ මොනාට දිව්වත් මගේ ඇස් දිව්වේ සචින් ලඟට. මගේ හිත දිව්වෙ සචින් දීපු සමරු කලාපෙ මොනවා ලියලා ඇද්ද කියල බලන්න.මෙච්චර කාලෙකට කාටවත්ම කරන්න බැරි උන හපන් කමක් මෙයා කරන්නෙ හදන්නෙ කොහොමද කියල මට හිතා ගන්නවත් බැරි උනා.

කළා උළෙලෙ අවසන් භාගයේ තිබුනෙ ආරාධිත පාසල් වල ඉදිරිපත් කිරීම්.එක එක පාසල් වලින් විවිධ අංග ඉදිරිපත් කර කර යද්දි මගේ හිත එන්න එන්න වේගෙන් ගැහුණ.වේදිකාව අයිනෙ තිරේකට මුවා වෙලා මම හිටියෙ නොසන්සුන් හදවතින්.තරූගේ හඬින් සචින්ගෙ නමයි පාසලයි කියද්දි ස්ටේජ් එකෙ එහා පැත්තෙ හිටපු සංජු මේ පැත්තට දුවගෙන ආව.

ආ...ව්....ආ...ව් බලමු කුමාරයගෙ වැඩ.


සචින් වේදිකාවට එන්නත් කලින්ම සංජු කියවන්න පටන් ගත්ත.අපේ කට්ටිය සේරමල එහෙ මෙහෙ අහුමුලු වල ඉදගෙන මට හිනා උනා.

එයා ගිටාර් එකකුත් අතින් අරන් දුවගෙන දුවගෙන ඇවිත් ස්ටේජ් එකට නැගල ඉස්සෙල්ලම බැලුවෙ මං දිහා.පුරුදු විදියට මම බිම බලා ගත්ත. එයා අපි කිට්ටුවටම ඇවිත් සංජුගෙන් පුටුවක් ඉල්ලුව. සංජු දඩි බිඩි ගාල පුටුවක් ගිහින් ස්ටේජ් එක මැද්දෙ තිබ්බ.එයා ඒ පුටුවෙ වාඩිවෙලා ගිටාර් එකත් කකුලට හිර කරගෙන ආයෙම සැරයක් මං දිහා බලල ගිටාර් එකේ තත් පිරිමදින ගමන් හිමිහිට ඇස් පියා ගත්ත.


I've been alone with you inside my mind
And in my dreams
I've kissed your lips a thousand times
I sometimes see you pass outside my door
Hello.........
Is it me you're looking for..........?



Lionel Richie ගේ ඒ ලයාන්විත ප්‍රේම ගීතය සචින් බොහොම අපූරුවට ගායනා කලා.මුලු ශාලාවම නිහඬ නිසල වෙලා සචින්ගෙ ගායනය දිහා බලන් හිටියෙ වශී වෙලා වගේ.ඒ සිංදුවෙන් කියන වචනයක් වචනයක් පාසා මගේ හිත ගිනියම් උනා. ඒ හැම අකුරක්ම මං වෙනුවෙන් කියල මට දැනුන.දැහැනට සම වැදිල වගේ ඇස් පියාගෙන සචින් ගායනා කරන දිහා මම ඇස් පිල්ලමක්වත් නොගහ බලන් හිටියෙ ඇස් වලට කඳුලු පිරෙද්දි.මේ වෙනකන් වෙන කිසිම පිරිමි ළමයෙක් ගැන නොදැනුන දුකක් අනුකම්පාවක් මට ඔහු ගැන දැනුන.ඒ අනුකම්පාව ආදරේකට පෙරලෙයි කියල මට බය හිතුන.

ඒ වෙලාවෙ මගෙ හිතේ තිබුන නොසන්සුන් කම මගේ ලඟම හිටපු සංජුට ඕනාවටත් වැඩිය දැනෙන්න ඇති.සංජු හිමිහිට මගේ අතින් අල්ල ගත්ත.

ආදරේ ගැන පැණි බේරෙන කවි කතා ලියන උඹ ඇයි බං මෙච්චර ආදරේට බය...
සංජු කියප දේ නෑහුන ගානට මම සචින් දිහාම බලන් උන්න.

උඹ සචින්ට කැමති... ඒක උඹේ ඇස් වල ලියවිලා තියෙනවා...

වෙන්
ඇති සංජු... ඒත් කැමැති කියන්නෙ ආදරේට නෙවෙයි.ආදරේ ඊට වඩා වෙනස් දෙයක්..

උඹේ ඔය මහප්‍රාණ තමා මට දිරවන්නෙ නැත්තෙ...මට ඇත්ත කියපං උඹ සචින්ට කැමති නැත්තෙ ඌ ටැමිල් නිසාද...?


සමහරවිට වෙන්න පුලුවන් සංජු... දැන දැනම මිරිඟුවක් පස්සෙ දුවල හති වැටෙන්න මට බෑ... මම ආදරේ කලොත් ඒ එක පාරයි..ඒ නිසා හදිස්සි වෙන්න මම බයයි..

සචින් හොද එකා...


වෙන්න ඇති... ඒත් මගේ තාත්ත ලෙඩ ඇදේ ඉද්දි මට පිස්සු නටන්න බෑ සංජු... එයාට මාව කොච්චර විශ්වාසද... මට ඒ විශ්වාසෙ මේ වගේ දේකින් කඩල දාන්න බෑ...උඹ දන්නවද මම දුකින්...මේ අපේ අන්තිම කළා උළෙල.. ඒ වගේම මේ මගේ තාත්තට මගේ දෙයක් බලන්න එන්න බැරි උන පලවෙනි දවස...

මගේ ඇස් වලින් හෝ ගාල කඳුළු වැටෙන්න ඇති.සංජු ඒ කඳුළු වැටෙන්නත් කලින් පිහිදුව.

සොරි කෙල්ලෙ... අඬන්න එපා මට ඒක එච්චර දැනුන්නෑ....

සංජු මාව සැනසුව.කඳුලු පිහිදගෙන ඔලුව උස්සද්දියි දැක්කෙ සචින්ගෙ සිංදුව ඉවර වෙලා තිරෙත් වැහිල ඒත් සචින් යන්නෙ නැතුව පුදුමෙන් වගේ මං දිහා බලන් ඉන්නව.මම පඩිපෙළ පැනල ඉක්මනට ඩ්‍රෙසින් රූම් එකට ගියා.සංජුත් මගේ පස්සෙන්ම ආව.

දැන් අඬන්න එපා බං.... මම දන්නවා උඹට සචින් ගැනත් දුකයි.... මං එයාට පස්සෙ හිමිහිට තේරුම් කරල දෙන්නම්... මීට පස්සෙ මම අනිත් උන්ටත් කියනව ඌව අල්ලල උඹට විහිලු කරන්න එපා කියල...
පහුවෙලා හරි සංජුට මාව තේරුන එක ගැන මම සතුටු උනා.ඒ වගේ සචිනුත් මාව තේරුම් ගනීවි කියල මම විශ්වාස කලා.ආයෙ ඒ ඇස් වලට පේන්න යන්නෙ නෑ කියල මම හිතා ගත්ත.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

අවුරුද්දෙ කළා උළෙල සාර්ථකව අවසන් කරල අපි හැමෝම ගෙවල් වලට ගියේ හරිම සතුටින්.කොච්චර හිතේ දුකක් තිබුනත් මමත් ඒ සතුට උපරිමව වින්දා.ගෙදර ගිහින් ඉඩක් ලැබුන හැටියෙම මම කලේ සචින් දීපු Souvenir එක දිග ඇරල පිටු පෙරලපු එක.

පොතේ මැදකට වෙන්න තිබුන පිටුවක හිස් තැනක කළබලේට ලිව්ව උනත් බොහොම ලස්සනට ගලපපු අකුරු ටිකක් තිබුන.

නිතර ඔබේ නෙත මා වෙත හෙලනා
අහංකාර බැල්මේ
රිදුම් දුන්නත් මසිත තවමත්
ඔබට පමණයි ආදරේ......


ඒ අකුරු අතර ඇස් දුවද්දි ආයෙම හිතට මොනාදෝ උනා.මම ඇස් වල කඳුලුත් එක්කම තවත් පිටු පෙරලුව.තවත් පිටුවක මෙහෙම තිබුන.

" ඔච්චර ආඩම්බර වෙන්න එපා... ඔයා ආඩම්බර වෙන්න වෙන්න මගේ ආදරේ තව තව වැඩි වෙනවා "

ඊළඟ පිටුවෙ ලොකු Heart එකක් ඇදල ඒක මැද්දෙ S + S කියල ලියල තිබුණ.

ශානී..... සචින්....

මම හිතින් මුමුණල බැලුව.අපූරුවට ගැලපෙන නම් දෙක.

ඒත් නම් ගැලපුනාට අපි ගැලපෙන් නෑ සචින්....මට සමාවෙන්න....


තව මොනවා ලියලා තිබුනත් මම මේක කියවන්නෙ නෑ කියල හිතාගෙන පොත වහල මේසෙ උඩට විසි කලේ ආයෙ කවදාවත්ම දිගහරින්නෙ නෑ කියල හිතාගෙන.

_________________ ~~ ___________________

ප / ලි - අතීතයේ දවසක්දා එයාට ඔන්න ඔහොමලු උනා කියන්නෙ. ඉතින් ඊට පස්සෙ හිතුව වගේම ආයෙ කවදාවත් එයා ඒ පොත දිග ඇරියෙ නෑලු.මේ කතාව එයාට මතක් උනේ පහුගිය දවසක තරියා දාල තිබුණු
බාලිකා පාසලක අමතක නොවන මෙහෙයුම දැකලලු.ඉතින් තරියාට ස්තූතිලු.

ප/ප/ලි - මේක සිතුවිල්ලක් පමණි නෙමෙයිලුද මංද
Link

Sep 17, 2012

ඒ ඔබය ඔබමය - 3 කොටස



මුල් කොටස් අමතක අය ගොහින් බලලම එන්නකෝ

ඒ ඔබය ඔබමය - 1 කොටස

ඒ ඔබය ඔබමය - 2 කොටස



මො
ක්දෝ මහ අමුතුම හැඟීමක් හිත වට කොට පවුරු බදිද්දී සතියක් දෙකක් නිසොල්මනේ ගෙවී යන්නට ඇත.සොල්දරයට වී මා පිනි ජම්ඹු ගහේ අතු අතරින් අපූරුවට දිස් වෙන දළදා මාළිගාව දෙස ඔහේ බලා සිටියෙමි.පෙරදාක එහෙදී වූ අපූරු හමුව සිහිව මා මුවට හීන් හිනාවක් නැගුණි.ඒ ආගන්තුක හමුවෙන් පසු අද වන තුරු මා ආයේ දළදා වදින්නට ගියේ නැත.ලෙඩක් දුකක් හැදුනද හැන්දෑවට හැන්දෑවට දළදා මාළිගාවට නෙළුම් මල් වට්ටිය පුදන්නට යන ගමන අත් නොහරින මා මතක ඇති කාලයක මේ ඒ ගමන මගහැරියාමය.වලව්වේ අයට එය පුදුම හතෙන් එකක් මෙනි.

සුදු මැණිකෙ... අදත් දළදා උන්නාන්සේ වදින්න යන්නෙ නැතැයි

හැන්දෑවේ තේකත් රැගෙන මා සොයා පැමිණි ඩිංගිරි අම්මා මගෙන් විමසයි.

හිතක් නෑ ඩිංගි අම්මා.... ඇගට හරිම තෙහෙට්ටුවක් දැනෙනවා

සීවරං දෙයියනේ... අර මොකෑ සුදු මැණිකෙ...? මුකුත් ලෙඩක් දුකක්වද්ද...?

අයියෝ නෑ ඩිංගි අම්මා ... මේ කම්මලි කමට වෙන්න ඇති...


මා එසේ නොකීවානම් ඩිංගි අම්මාගෙන් බේරෙනවා බොරුය.

සුදු මැනිකෙ .. මං කොත්ත මල්ලි ඩිංගිත්තක් තම්බලා ගේන්නද.....සුදු මැණිකේ... මම හිසට තෙල් සාත්තුවක් කරන්න්ටද....ඔය වගේ තව කීයක් දේවල් අහවිද මංද.පුංචි දවස්වල මමත් මල්ලිත් තරගෙට ලෙඩ කියමින් ඇය ලවා හිස අත ගාගන්නවා මට මතකය.

ඩිංගිරි අම්මා වලව්වේ ප්‍රධාන මෙහෙකාරියයි.ඇය මෙහේ පැමිණ ඇත්තේ අම්මා අප්පච්චී සමඟ විවාහ වී මෙහි ආ දා අම්මාත් සමඟමය.විවාහ වී දරුවන් ලබන්නට පින්මද ඇය මාවත් මල්ලීවත් දෑහේ මූනේ තියාගෙන හැදුවේ වැඩුවේ ඇගේම කුසින් බිහිවුන දරුවන් මෙන් ප්‍රේමයෙනි.අපේ අම්මාට වඩා වසර හත අටකට පමණ වැඩිමල් වූ ඩිංගිරි අම්මා මේ වලව්වේදී අම්මාව බලා කියා ගත්තේද කුඩා දරුවෙකු මෙනි.අම්මා කවදත් ඇයට මෙහෙකාරියකට මෙන් සලකනවා මා දැක නැත.අම්මා තෙවෙනි දරු උපතට සූදානම් වෙද්දී මල්ලිත් මමත් වැඩුණු ළමුන් විය.බොහෝ කල් ගොස් අප්පච්චීට තවත් දරුවෙකුගේ අවශ්‍යතාවය දැනුනේ අපි හැමෝගෙම අවාසනාවකටදැයි මට නිතරම සිතේ.ඒ දරු ප්‍රසූතියේදි අම්මා මෙලොව හැර ගිය නිසාය.දවස් කීපයක් වීදුරු පෙට්ටියක සිට පන නල රැකගන්නට වෙහෙසුණු අපේ අලුත් සහෝදරියද මෙලොව හැර අම්මා සමගම යන්නට ගියාය.

අම්මාගේ අකල් මරණයට අප්පච්චී වගකිව යුතුයැයි කාලයක් යනතුරුම අම්මාගේ සනුහරේම අප්පච්චීට දෙස් දෙවොල් තැබීය.එහෙත් අප්පච්චී සියලු ගල් මුල් පතාක යෝධයෙකු සේ නොසැලී දරා ගත්තේය.අම්මා මිය ගිය දවසේවත් අප්පච්චිගේ ඇසින් කඳුලක් වැටෙනවා මා දැක නැත.අප්පච්චී මේ තරම් දරදඬු උඩගු මිනිසෙකු වූයේ පරම්පරාගත මාන්නය නිසායැයි මට නිතරම සිතේ.

අක්...... කා........

මගේ සිතුවිලි සී සී කඩ කරමින් ඔය බෙරිහන් දීගෙන තරප්පු පෙල නගිනවා ඇසෙන්නේ යුවනෙක මල්ලීය.මේ වලව්වේ හිතූ හිතූ හැටියට කෑ කෝ ගසමින් නිදහසේ හැසිරෙන එකම ප්‍රාණියා ඔහු පමණි.

මොකෝ හලෝ.... මාළිගාව දිහා බලාගෙන අනිමිස ලෝචනාව කරනවද...

කොළඹ උසස් යැයි සම්මත ජනප්‍රියම පාසලක නේවාසිකව ඉගෙන ගන්නා මල්ලිගේ කතා විලාසය පමණක් නොව ඇවතුම් පැවතුම් පවා වලව් සම්මතයට පටහැනිය.එහෙත් මේ විශාල වලව්වේ මා සතුටින් සිටින්නේ නිවාඩුවට ඔහු ගෙදර එන දවස් ටිකටය.වසර දෙකකින් ඔහුට අක්කා වූ මා මල්ලීටනම් සම වයසේ මිතුරියක මෙනි.

මුකුත් නෑ ... හරී කමැලී අනේ.....

ඔය සදලුතලෙන් බැහැල පල්ලෙහාට එනවකො මටත් කම්මැලී අප්පා.... යමුද අදවත් මාළිගාව පැත්තෙ...?

අද බෑ මල්ලි... අපි හෙට හවස යමු.....ම්ම්ම්ම්ම්...

මොකද මේ උපාසකම්මා පන්සල් යන්න අදි මදි කරන්නේ...මම දැන් දවස් දෙක තුනක්ම නෝට් කලා...


මල්ලී ඩිංගි අම්මාට හපන්ය.මා එයට උත්තරයක් නොදීම හැන්දෑවේ අහසට හිනැහීමි.

මේ අක්කා......

මල්ලී මා උන් තැනම ගරාදි වැටට බර දී හරි බරි ගැසුනේ හරියට ලොකු කතාවකට මෙනි.

අපරාදේ නේද හලෝ විශ්ව අයියා කොළඹ උනේ.. කැන්ඩි හිටියනම් මරු නේද...?

ඒ නම ඇසී යටිපතුල් පවා සීතල වෙනවා මෙන් මට දැනුණි.එහෙත් මා වෙනසක් නොපෙන්වා ඉන්නට වෙර ගතිමි.

කවුද.... විශ්ව...?

ඕනාවට එපාවට මම එහෙම අහද්දි මල්ලි ඉනට අත් දෙක තියාගෙන මගේ මූණ දිහා බැලුව.ඒ බැල්ම මග ඇරල මම ආයෙම මාළිගාව දිහා බැලුව.

අනේ යනවා යන්න...ඔයා මේ මටනෙ බබා පාට් දාන්නේ...මේ අක්කා... ඔයා දන්න ලුණු ගොරක මදි හොදේ මාව තම්බන්න...

මල්ලි මගේ හිසට තරමක් තදින් තට්ටුවක් දැම්මේ මට හිනා වෙවී ඔලුක්කුවට මෙනි.

ඇත්තටම මට සියුම් ලැජ්ජාවක් දැනුනි. මේ සා ළඟින් ඉන්න මල්ලීට බොරුවක් කිරීම ගැන මට දුකක්ද දැනෙන්නට විය.

හා... එහෙනං දැන් කියන්නකො බලන්න ඔයා මේ මෙතන්ට වෙලා පැය ගානක් තිස්සෙ මාලිගාව දිහා බලාගෙන හීන මව මව හිටියෙ ඌ ගැන නෙවෙයිද....?

මල්...ලී... චී...කතා කරන කැත.... මිනිස්සුන්ට ඌ මූ කියන්න එපා...


හරි හරී ඉතින් ඕකට බොරුවට තරහ අරන් මම අහපු එක මග අරින්න එපා... මං ඌ කිව්වේ යාලු ෆිට් එකට... අනික ඔයාට මොකෝ ඌට ඌ කිව්වම..

මල්ලි එහෙම කිව්වම මට කට උත්තර නැති උනා. ඇත්ත නේන්නම් මට මොකෝ එයාට මොනවා කිව්වත් කලත්.අනවසරයෙන්ම මගේ හිතට ගොඩ වදින්න හදන විශ්වගෙ මග අවුරමින් මම එහෙම හිතුව.

ආ... අක්කා..... කියනවකෝ දැන් මෙතන ඉදන් හිත හිත හිටියේ කා ගැනද කියල...

මල්ලි ආයෙමත් කණ ළඟම සද්දෙට කතා කරල මගේ සිතුවිලි එහෙ මෙහෙ කලා.

ෂ්ෂ්ෂ්.....ඔච්චර සද්දෙට කෑ ගහන්න එපා මල්ලි ...... අප්පච්චි පුංචි කොනක් අල්ල ගත්තනම් ඇති.....මට තමයි විසුමක් නැති වෙන්නෙ....

මම එහෙම කිව්වෙ වට පිට බල බල ඇත්තටම පරාණ බයෙන්.මල්ලිටනම් ඒකේ වගක් නෑ එයාට කතාවට හිනාවට ගියාම ඉන්නෙ කොහෙද කරන්නෙ මොනාද මුකුත් වැඩක් නෑ.

බිය නොවන්න අක්කණ්ඩිය.... ආදරය කරන හැටි මම උගන්නන්නම්....

පපුවත් ඉස්සරහට දාල ගාම්බීර තාලෙට මල්ලි එහෙම කියනකොට මටත් හිනාව නවත්ත ගන්න බැරි උනා.අතින් කට වහගෙන මම හිනා වෙද්දි මල්ලි ආයෙම මට ලං උනේ කලිසම් සාක්කුවෙ ඔබා ගෙන හිටපු එයාගෙ මොබයිල් එකත් අතට ගන්න ගමන්.

අක්කා ... මම ඔයාට පොඩි මැජික් එකක් පෙන්නන්නද....

ඒ මොකද්ද ඒ....

මමත් හරි බරි ගැහිල සැදැල්ලෙ හාන්සි පුටුවට බර දුන්නෙ ඊ ළඟට එයා කරන්න හදන විකාරෙ මොකක්ද කියල බලන්න.මල්ලි අතේ තිබුන එයාගෙ මොබයිල් එකේ අංක කීපයක් ඔබල මගේ කණට ළං කලා.

මේක අල්ලගන්න... Answer කලොත් ඔයා කතා කරන්න මම එනකං... මම ටක් ගාලා එන්නම් අක්කා ... මට චූ බරයි...

පිස්සු මල්ලි ඔයාටනං ...කවුද මේ.....?

කතා කරල බලනවකො වදේ....


බලහත් කාරයෙන් දුරකතනය මා අතට දී මල්ලී තරප්පු පෙල දිගේ පහළට දිව ගියේය.මා දුරකතනයට කන් දීගෙන ඔහේ අසා සිටියෙමි.

කියන්න හිමරු මල්ලියා...


පුටුවට බර දී උන් මා විදුලි සැරයක් වැදුණු එකියක සේ නැගී සිට ගතිමි.මට මගේ සවන් අදහා ගැනීමට නොහැකි තරම්ය.ඒ අර ආගන්තුක කටහඬය.දළදා මාළිඟාව දෙසින් හමා එන සුළගේ පවා විසිරී ඇවිත් පහුගිය ටික දොහේම මගේ සවන් පත් අසල නින්නාද වූ ඒ ළයාන්විත කටහඬය.

________________ මතුසම්බන්ධයි_______________

Sep 5, 2012

මෙයාට සත්තලන් කියන මට තලන්න ඕනෙ බූවල්ලෙන් !






අනේ..... අයියෝ...... එපා..... එපා...... අයියෝ.....


මහ පාන්දර ජාමේ ලස්සන හීනෙකුත් බල බල හීතළට තුරුල් වෙලා හොදට දොයියගෙන හිටපු මාව සත්තලන්ගේ මර ළතෝනියකට උඩ විසි වෙලා වහලෙ වැදිල ආයෙම දබක් ගාලා ඇද උඩට පතබෑවුණා.ඒ වැටිච්ච පාරට ඔලු ගෙඩිය ඇද විට්ටමේ වැදිල ලස්සන පාට පාට තරු දෙක තුනකුත් විසි වුණා.යංතන් සිහි එලවගෙන කරුවලේ අත පත ගාල කාමරේ ලයිට් එක පත්තු කරල මං සත්තලන් දිහාවට හැරුණ.තප්පර දෙක තුනකට කලින් මර හඬ දීපු එකා මේන් පාඩුවේ නිදි.මගේ නින්ද කඩලා එයා නිදියන්න....? එව්වා කොහෙද මාත් එක්ක.බෙල්ලෙන් අල්ලලා හොලොලා හොලොලා කොහොම හරි කූද්ද ගත්තා.මේකා නිදා ගත්තම ආයේ ඉතින් පෙරේතයා පොලේ ගැහුවා වගේ තමා කණ ගාව හේවිසි ගැහුවත් ඇහෙරෙනවා බොරු.දැන් ඉතින් කට්ටිය මගෙන් අහන්න එපා පෙරේතයා පොලේ ගහලා ඉන්නවා දැකලා තියෙනවද කියලා.මම ඔය මහ දවල්ට පස්ස උඩ දාගෙන නිදා ගත්තම මාව අහන අයට සත්තලන්ම තමා කියන්නෙ " අන්න ඒකි නිදි පෙරේතයා පොලේ ගහලා වගේ " කියල.හා හා ඒ කතා මොකටද ... අපි යමුකෝ සත්තලන්ගේ දිහාවට.

වදෙන් පොරෙන් කොහොම හරි ඇහරව ගත්තට පස්සේ ඔන්න සත්තලන් කෙදිරි ගඟා ඇද උඩ වාඩි උනා.

ඇයි සත්තලන් ඔයා මහා හයියෙන් කෑගැහුවෙ...?


මම...? මම ... කෑ ගැහුවද....?


ඇස් ගෙඩි දෙකත් උඩ තියාගෙන මේකා මගෙන් අහද්දි මට ළඟ තිබුණ මෙගා බෝතලේ වතුර එකම ඔලුවේ හලන්න හිතුනා.ඇයි වදේ එයා නෙවෙයිනම් මමද මේ මල පාන්දර මර හූ තිබ්බෙ.

කෑ ගැහුවා නේන්නම් අනේ... ඒ සද්දෙටනෙ මාවත් උඩ විසි වෙලා ඇහැරුනේ

ආ... ඔව් නේ.. මම මහ නපුරු හීනයක් දැක්කා බබා...


නපුරු හීනයක්...?? වෙන්න බෑ මෙයා කියනව විදියටනම් මෙයාට කවදාවත් නපුරු හීනනම් පෙනිලා නෑ.මොකද මෙයා දැක්කොත් දකින්නේ සනී ලියෝන් එක්ක හවායි දූපතේ අසභ්‍ය ජවනිකාවක් රඟපාන එකක් එහෙමත් නැත්තන් කරීනා කපූර් එක්ක කාශ්මීර් වල මල් වත්තක තුරුල් වෙලා සිංදු කියන එකක් ඒකත් නෙවෙයිනම් ඩර්ටි පික්චැර් එක බලපු දවසේ ඉදන් එයාගේ ලිස්ට් එකට දා ගත්ත විද්‍යා බාලන් එක්ක මොකක් හරි මගුළක් නටන එකක් ඒ මොකවත් නෙවෙයිනම් ශකීරා එයා ඉස්සරහට ඇවිත් " Hips Dont Lie "කිය කිය එයාව බලෙන් වරදට පෙළබෙව්වා වගේ බොහොම හුරතල් ලස්සන අහිංසක හීන.එච්චර ලස්සන හීන පේන මෙයාට අද මොකක්ද මේ පෙනිච්ච නපුරු හීනේ කියලා මම කල්පනා කලා.

බබා මම දැක්කා ලෝකෙ විනාස වෙනවා...ඈතින් ලොකේ විනාස වෙවී එනවා අපි ගොඩාක් කට්ටියක් එක තැනකට කොටු වෙලා අඬ අඬ බලන් ඉන්නවා දැන් මැරෙයි දැන් මැරෙයි හිත හිත...


ඇස් ගෙඩි දෙකත් ලොකු කරගෙන සත්තලන් එහෙම කියනකොට මටත් බය හිතුනා හප්පච්චියේ දැන්ම මැරෙන්න පුලුවන්ද ...

ඉතිං සත්තලන් ලොකේ විනාස වෙලා අපි මැරුනද...

මම සත්තලන්ට තව ටිකක් කිට්ටු වෙලා ඇහුවා.

නෑ .. මැරෙන්න කලින් ඔයා මට ඔයාගේ අවසන් කැමැත්ත කිව්වා...

අවසන් කැමැත්ත...? යකඩෝ මමවත් නොදන්න මගේ අවසන් කැමැත්ත මොකක්ද . මම එහෙම හිතුවා.

බබා ඔයා කිව්වා මැරෙන්න කලින් අන්තිම පාරට නෝටි වැඩක් කරමු කියලා...

ඊ...ක්කා... මේකා කියන බොරු... ඔයනම් ෂුවර් එකට මගේ පිටින් යවන්නේ එයාගේ අවසන් කැමැත්ත වෙන්න ඕනෙ.


බොරු කියන්න එපා අනේ....

මම ලැජාවෙන් ඇබරි ඇබරි එහෙම කිව්ව.

බොරු නෙවෙයි අනේ... මම ඉතින් එහෙම බොරු කියන තාලේ මිනිහෙක්ද...ඔයා දන්නවනේ බබෝ මං ගැන.

අනේද කියන්නෙ මම නොදන්න සත්තලන්.( රහසින් එහෙම හිතමින් )

හරී.... දැන් ඉතින් ඔයා අර අනේ... අයියෝ.. එපා .. එපා.. කිය කිය කෑ ගැහුවේ ඇයි... අපි මැරෙන්න ගියාද...?

පික්ෂුද මෙයා..... ඉක්මනට මොනා හරි කරමු කියලා ඔයා අර දෙනොදාහක් ඉස්සරහ මගේ සරම කැඩුවනේ.විලිලැජ්ජාවේ සංතෝසේ වැඩි කමට මට කෑ ගැහෙන්න ඇති.

මට ආපු කේන්තියක්.... ඇද විට්ටමේ ඔලුව ගහගෙන ගහගෙන යන්න හිතුනා... මගෙද...? පිස්සුද නෑ සත්තලන්ගේ.


නිදාගෙන හිටපු කොටියා බලෙන් කූද්දලා ඒකගේ හැටි දැන දැන මේ කියන ගජ බින්න අහන් හිටපු මට හොද වැඩේ... හොද වැඩේ... හොදම වැඩේ.



Sep 4, 2012

මේ වැස්ස දවස්වල මටත් හිතෙන ඒවා ... part 2


රිම කම්මැලී අප්පා මේ වැස්සේ මුකුත් කරන්න හිතෙන්නෑ.... හොදට පෙරවගෙන ගුළිවෙලා නිදා ගන්නමයි හිත.නවකතාවේ ඉතුරු කොටස දාන්න කියල තර්ජන ගර්ජන කෝටියයි.එත් මේ වැස්සෙ ආදරණීය වැහි කවි මිසක් කතාව ටයිප් කරන්නත් කම්මැලී.ඇඳට ගුළි වෙලා වැස්ස දිහා බලාගෙන කල්පනා කර කර ඉන්නකොට ඔන්න මට මතක් උනා මීට අවුරුදු දෙක තුනකට කලින් වැස්ස දවස්වල මම ලියපු කවි වගේකුත් බුකියේ තියෙනවා නේද කියලා.අලුත් කවි ටයිප් කරන්න තියෙන කම්මැලි කම නිසාම ඕං ඒවා ගෙඩි පිටින්ම මේකට දාන්න හිතුවා.මේ ඉතින් මම ඉස්සර අරය ගැන හිත හිත එයාට ලියපුවලු හොදේ.



Aug 31, 2012

මේ වැස්ස දවස් වල මටත් හිතෙන ඒවා... හයියූ.....





හෝ ගාන වැහි කෝඩෙ
උණුහුමට ළං වෙන්න
මනමාල ඇස් ගාව
ටිකක් හුරතල් වෙන්න
පොඩි කුඩෙත් ලොකු වැඩී
තව ටිකක් ගුලි වෙන්න....

තවත් හයියෙන් ඔහොම
පිණි වැස්ස වස්සන්න
මල් කුඩේ හෙවනැල්ලෙ
ආදරය උතුරන්න
අරුංගල් දෙක මත්තෙ
දෙතොල් පෙති තවරන්න...

ළඟ ළඟම ඔය හුස්ම
මට මෙහෙම විඳගන්න
රෝස තොල් මත වැටෙන
වැහි කඳුලු අරගන්න
තව ටිකක් ආදරෙන්
මල් කුඩේ යට ඉන්න....

Aug 28, 2012

ඒ ඔබය ඔබමය - 2 කොටස




සිහියත් අසිහියත් අතර විනාඩි ගණනාවක් පොර බැද මම යාන්තන් ඇස් දෙක ඇර ගතිමි.පිටත මහා වැස්සක් ඇද හැලෙන හඬ මුලින්ම මගේ සවණට ඇසුණි.කණාමැදිරි එළියක්වත් නැති බිත්ති හතරක් ඇතුලේ මා හිර වී ඇති බව මට සැනෙන් පසක් විය.මේ කොහේ කොතනදැයි මා යාංතමටවත් නොදනී.මා දන්නේ ඔවුන් මා පැහැරගත් බව පමණි.කවදා හෝ සිදුවෙතැයි අපේක්ෂාවෙන් උන් දේ අදම සිදු විය.මේ පුවතින් මුළු නුවරම ගිනි ගෙන ඇතුවා විය හැක.මට උදව් කරන්නට ගොස් සකුණි අක්කා වැටුන අමාරුව සිහිවන වාරයක් වාරයක් පාසා ම' සිත කීරි ගැසේ.වෙඩි වැදුන හස්තියෙකු සේ කිපුණ අප්පච්චීගෙන් ඇයට ගැලවුමක් නොවනු ඇත.

මගේ මුලු ශරීරයම තලා පෙලා දැම්මාක් මෙන් රිදුම් දේ.දෑත් දෙපා සීරි ලේ ගලනවා මෙන් මට දැනේ.බේරී පලා යන්නට පුංචි හෝ ඉඩක් නැති බව දැන දැනත් මා ඔවුන් හා අන්තිම තත්පරය වෙන තුරුත් පොර බැදුවාය.එහෙත් මා පැරදුණි, අවසානයේ ඔවුන් මා රැගෙන විත් මේ කාමරයට තල්ලු කර දොර වසා යන්නට ඇත.මේ පල දෙන්නට යන්නේ පෙර සසරේ කල කුමන පවක්දැයි මා දන්නේ නැත.මා දන්නේ එකම දෙයකි. ඒ ඊළඟ තත්පරයේ හෝ විනාඩියේදී වුව මේ ජීවිතය අවසන් වන්නට පුලුවන් වන බව පමණි.තව විඳවන්නට ඉඩ නොතියා එය මේ මොහොතේම අවසන් වෙනවානම් ඇත්තටම එය සැපකි.ලෙයට ලෙයින් පලිගන්නට ඉන්නා ඔවුන්ට එය සැනසුමක් වනු ඇත.විශ්ව ගිය මඟම යන්නට බලා සිටින මටද එය නිවනකි.එ'සැනින් මට යමක් සිහිපත් විය. මම කරුවලේම මගේ කුස දෙසට නෙත් හෙලුවෙමි. දයාබර විශ්වා.. අපේ ආදරයේ උත්තරීතරම සංඛේතය මේ කුස තුල පණ ගහන බව මා දැනගත්තේ අද උදෑසනය.ජීවිතය අ' තැර යන්නට මාන බලමින් උන් මා ඒ මහා බලාපොරොත්තුවත් සමඟ ජීවත් වන්නට හිත හයිය කර ගත්තා පමණි.එය ඔබට කියා ඔබෙන් ආශීර්වාද ගෙන මම සැනසෙන්නට හැදුවා විතරයි ඒ මොහොතේම මා මේ නොමිනිසුන්ට කොටු විය.ඉතින් මට ගැලවුමක් නැති බව මා දනිමි.ඔබේ ලෙයින් මා කුස හොත් මේ ලේ කැටියාට ජීවය දෙන්නට අපමණ පැතුම් මා සිත වේ.ඒ නූපදින මල් කැකුළ සිහිව මට ඉකිබිඳුණි.

අනේ මගේ රත්තරං පුතේ... මට සමාවෙයන්.... උඹ වෙනුවෙන් සටන් කරන්න බැරි තරමටම මගෙ අත්තටු කඩා දාලා.....

දරු දුකට පපු කුහරයම රිදුම් දෙද්දී මා නොනවත්වාම ඉකිබිඳීමි.

දයාබර විශ්වා..... මේ උත්තරීතරයැයි කියනා ප්‍රේමය විසින් අපට දුන් දඬුවම් නොවේද.....? මම දිසාසේකර මුදලිගේ දැහැමි විහාරා දිසාසේකර වී, ඔබ සුබ්‍රමනියම් විශ්වනාදන් නම් වූ පවට අප මෙසේ ප්‍රේමයෙන් නොනැවතී ජීවිතයෙන් පවා වන්දි ගෙවිය යුතු බවට තීරණය කලේ කවුරුන් විසින්ද...?ඒ තරමටම අප කල වරද ජාති ආගම් කුළ මල පසෙක දා ප්‍රේම කිරීමම නොවේද...?

පොලෝ තලයම රක්ත වර්ණ රුධිරයෙන් නහවා ඔබ මගේ උකුළ මතදීම අවසන් ගමන් ගියේය.මං ඕකව මරනවා...යි පහන් පැලේ අත ගසා දිවුරා පොරොන්දු වූ මගේ අප්පච්ගේ නාඳුනන තුවක්කුකරුවා අතින් ඔහු මියගියායැයි මා තරමටම විශ්වගේ සනුහරේ අයත් විශ්වාස කලේය. විශ්වගේ ආත්මයට සැනසීම දෙන්නට ඔවුන් මාද මරා දමන බවට සපථ විය.ඉතින් මාද බිලි දෙන්නට දැන් සියල්ල සූදානම්ය.ජාතියට ජන්මයට තවමත් මිනි මරාගන්නා නොමිනිසුන්ට මා මිය ගිය පසුවවත් ලේ වල ජාතියක් ජන්මයක් ලියා නැති බව පසක් වුවහොත් විශ්වටත් මටත් සැනසිල්ලේ නිදන්නට හැකිය.

මේ මහා අවනඩුව ඔබ කොහේ සිට හෝ බලා ඉන්නා බව පමනක් මම දනිමි.එහෙත් ඔබටද මා මේ උගුලෙන් ගලවා ගන්නට නොහැකි බව මට දැනේ.දයාබර විශ්වා..... ඔබේ අපරිමිත සෙනෙහස සිහිව ළය පැලෙන තරම් වේදනාවක් මට දැනේ.මේ ගෙවෙන මගේ ජීවිතයේ අවසන් විනාඩියේද ඒ සොඳුරු මතකය හා ජීවත් වන්නට හිත හඬ ගා කියයි.ඉතිං මා නෙතු පියා ඒ මතකයට තුරුලු වෙමි.



               _________________ /// _________________

Excuse Me..........

දෙනොදාහක් සැරිසරන දළදා මාළිඟා භූමියේ ඒ කතාකලේ මටමදැයි හරියටම හිතා ගන්නට බැරි නිසාම මම හැරී නොබලාම පය ඉක්මන් කලෙමි.

සමාවෙන්න...මම ඔයාටයි කතා කලේ...

කණ ගාවින්ම ඒ හඬ ඇහෙද්දිනම් මට ආයේ හැරිල නොබල ඉන්න බැරි උනා.

දෙනවද මටත් ඔය මල් වට්ටියෙන් මලක්....?

ආගන්තුක ඒ හඬින් මගේ හිත එක තත්පරේකට සසළ වෙලා ගියා.ඒත් හැමදාම දළදාව වදින්න එන මට මේක බොහොම හුරු පුරුදු ඉල්ලීමක්.සමහර ද්වසට ගේන මල් වට්ටියෙන් හරි අඩකටත් වඩා ඉල්ලන ඉල්ලන අයට දීල තියෙනව.ඒ නිසාම මම දෙවරක් නොහිතම සුදු නෙළුම් පුරවපු මල් වට්ටිය ඒ ආගන්තුකය දිහාට දික් කලා.

පිං සිද්ධ වේවා......

බොහෝම පරිස්සමට එකම එක නෙලුමක් විතරක් අතට අරන් ඔහු එහෙම කිව්ව.මගේ ඇස් ලොකු උනා... දළදාව පේන මානේ ජීවත් වෙලත් මං ඔය මේ වයසෙ තරුණයකෙගේ කටින් ඔය වචනෙ ඇහුවාමයි.ඇත්තටම මට පුදුම හිතුන.

තව ගන්න....

මේ තරම් නිහතමානි පුද්ගලයෙක් ළඟ කතා නොකර හිටීම නොහොබිනා කමකැයි සිතුණ නිසාම මම හඬ අවදි කලා.

කමක් නෑ ... මේ හොදටම ඇති...එක මලක් පූජ කලත් මල් සීයක් පූජ කලත් ලැබෙන්නෙ එකම ආනිසංසෙලුනෙ නේද....?

ඔහු ඒක කියපු තාලෙට මට හිනා ආව.එහෙම හිනා උනාට මොකද දැහැමි මෙසේ ආවාට ගියාට පිරිමින් හා හිනැහෙන්නේ නැත.කතාවට යන්නේද නැත.ඒ උප්ප්ත්තියෙන් ගෙනා වලව් පෙලපතේ ආඩම්බරකමටම නොව දැහැමිට මේවා පුරුදු නැත.පවුලේ ඥාති පිරිමි ලමයෙකු සමඟවත් මෙසේ හරි හරියට ළඟට වී ඇයි හොදයි කම් පෑම දැහැමිට අකැපය.මේ ටික හෝ අප්පච්චි දුටුවානම් දැහැමිට විසුමක් වෙන්නේ නැත.අප්පච්චී සිහිව අත පය පවා සීතළ විය.ඉක්මනට මෙතනින් නොගියොත් අප්පච්චී නැතත් මා හඳුනන කවුරුන් හෝ දුටුවොත් මෙය අප්පච්චිගේ කණට යනවා නොඅනුමානය.දිසාසේකර වලව්වේ පුංචි කුමාරිහාමි නාඳුනන තරුණයෙකු හා මාළිඟා භූමියේ තනිව දොඩමින් සිටියායැයි මුළු නුවරම පැතිරෙන්නට පුලුවන. මේ සේරම සිහිවද්දී හිත නොසංසුන් විය.මම සරණක් සොයන්නට මෙන් වට පිට බැලුවෙමි.

කාවද ඉස්සි ඉස්සි හොයන්නේ....?

මා වට පිට බලනවා දුටු ඔහු ආයෙම කතාවට වැටුණි.

මල්ලිව... අපිට හඳුන්කූරු අමතක උනා.... එයා මල් කඩේට ගියා ඒවා අරන් එන්න...

එහෙමද.... මම ඒත් කල්පනා කලා මෙච්චර සුන්දර ගෑණු ළමයෙක් තනිපංගලමේ එව්ව මෝඩයා කවුද කියල.... බලාගෙන යනකොට බොඩිගාඩ් කෙනෙක් එක්කනෙ ඇවිත් තියෙන්නෙ...

ඔහුගේ කතාවට මට ලැජ්ජා සිතුණි.මුහුණට ලේ පිරෙනවා මෙන් මට දැනුණි.

අපි ඉන්නේ මේ ළඟ

මම බොහෝ හිමිහිට කීවෙමි.

ආ...හා.... ඒ කියන්නෙ මම මේ කතා කරන්නෙ උඩරට මැණිකෙ කෙනෙක් එක්කද... අම්මෝ මට බයත් හිතෙනව...

දෙවුර අකුලල බොරුවට බය පාටක් මූණට අරන් එයා ඒක කියපු තාලෙට දැහැමිට ගොඩාක් දවසකට පස්සෙ ලොකු හිනාවක් මූණට ආව.මල් වට්ටියත් දෝතින්ම අල්ලන් ටිකක් සද්දෙට මම හිනැහෙන දිහා එයා ඇස් පුංචි කරන් බලන් උන්නෙ මහ අමුතුවට.ඒ ඇස් මොන මොනවදෝ කියන්න හදනව වගෙයි මට තේරුනේ.මේ තරම් අපූරුවට පිරිමි ඇසක් කියවන්නට දැහැමි ඉගෙනගත්තේ මේ දැන් මේ ඇස් කියවලා වෙන්නට ඇත.යන්නම් කියා ඔහු යන පාටකුත් නැත. යන්නම් කියා මට යන්නටද සිතක් නැතුවාක් මෙනි.පිටස්තර පිරිමියෙකු අසල මේ තරම් වේලාවක් මා මීට පෙර ජීවිතයේ කිසිදාක රැඳී නැත.පයේ මාපටඟිල්ලෙන් පටන් ගත සියුම් හිරිවැටීමක් ශරීරයේ හැම අහුමුල්ලක් දිගේම උඩුදුවනවාක් මෙන් මට දැනේ.මේ අපහසුතාවයෙන් වහා ගැලවීමේ උවමනාවක් මට තදින් දැනෙන්නට විය.ඒ බැල්මෙන් මා නැවතත් වට පිට බැලුවේ මල්ලි දැන්වත් ඒදෝයි සිතමිනි.මා වට පිට බලද්දී අපට මඳක් නුදුරින් නැවතී මල්ලි අප දෙසම හිනැහෙමින් බලා සිටිනවා මා දුටිමි.මෙච්චර වෙලා ඔහු මා ළඟට නෑවිත් මොනවා කරනවාදැයි සිතමින්ම මම හිසින් මල්ලිට කතා කලෙමි.මල්ලි දබරඟිල්ල සොලවමින් හිස වනමින් මට පෙන්නුවේ හරියට " අද අහු උනා හොරේ " කියන්නාක් මෙන්ය.මම බොරු තරහක් මවා මල්ලිට රැව්වෙමි.ඔහු අප දෙසට ආවේ ඊටත් පසුවය.

මෙයාද ඔයාගේ මල්ලි...? මල්ලී කිව්වට ලොකු අයියෙක්නෙ.... මේ.... මටත් වැඩිය උසයිනේ......

ඔහු ඔහුගේ ඇගිලිවලින් ඉස්සී අතකුත් ඔලුවට ඉහලින් පෙන්නා මල්ලිගේ උසේ තරම පෙන්නුවේ හිනැහෙමිනි.හරියට පොඩි එකෙක් වගේ මට එහෙම හිතුනේ ඇයිද මංදා.

මම හිමරු.... හිමරු යුවනෙක..... එතකොට අයියා......

මල්ලී ඔහුට දකුණත පෑවේ බොහෝ සුහද බවක් අඟවමිනි.ඔහු කවදත් කොහොමත් ඔහොමය. වලව් මාන්නය තඹේකට මායිම් නොකරන මල්ලී තරාතිරම නොබලා ඕනම කෙනෙකු හා ඉක්මනින් සුහද වේ.කවදා හෝ පරම්පරාව ඉදිරියට ගෙනියන්නට සිටින තම එකම පුතු ගැන අප්පච්චී අහස උසට බලාපොරොත්තු තියාගෙන සිටී.එහෙත් යමක් කමක් තේරෙන දා පටන් මල්ලී අප්පච්චීට විරුද්ධව උඩුගං බලා පීනන්නට වෙර දරයි.

යුවනෙක.... උඹ ආපු වෙලේ පටන් රටේ ඉන්න තරමක් රස්තියදුකාරයොයි ආතක් පාතක් නැති ගිඟන්නොයි එක්ක කල්ලි ගැහෙන්න ලෑස්ති වෙන්න එපා... මතක තියාගනිං අපි නම්බුකාර මිනිස්සු... මගෙන් පස්සෙ මේ හැම දේම ඉස්සරහට අරන් යන්න ඉන්නෙ උඹ බව අමතක කරන්න එපා...

පිය පුතු ගැටෙන හැම අවස්ථාවකදීම අන්තිමට අප්පච්චී කියන්නේ තර්ජනාත්මකවය.

මම විශ්ව.... විශ්වනාදන්.... අක්කවයි මල්ලිවයි දෙන්නවම අඳුරගනන් ලැබීම සතුටක්....

එහෙම කියපු ඔහු බොහොම සුහදව මල්ලිගේ සුරත මිරිකා ගත්ත.සැනෙකින් මගේ හිතට මොකක්දෝ උනා.කකුල් පවා පණ නැති වෙනන් යනවාක් වගේ දැනුන.විශ්වනාදන්.... ඒ දමිළ නමකි. එසේනම් මොහු දමිළ තරුණයෙකු විය යුතුය.දැහැමි විහාරා දිසාසේකරගේ හිත දියෙන් ගොඩ දැමූ මාලුවෙකු මෙන් ගැහෙන්නට විය.අහේතුක බියක් ම'හිතට දැනුණි.හිත මේ තරම් විස්සෝප ගන්නට කාරණාව කුමක්දැයි මටම තේරුමක් නැත.ඔහුගේ මුහුණේනම් මා මුලදීම දුටු ප්‍රසන්න හිනාව එහෙමම විය.මල්ලීද එසේමය. එහෙමනම් ඇයි මම විතරක් ?

මම Colombo Medical Collage එකේ F inel Year ....අද අපි මේ යාළුවෝ කට්ටියක් පොඩි Trip එකක් ආවා....කට්ටිය කවුරුත් මාළඟාව වදින්න ආවේ නෑ...මම විතරයි ඇතුලට ආවේ.... එයාලා වැව රවුමේ නැවතුනා....

මාළඟාව ඇතුලට එහෙම හැමොටම එන්නත් බෑ අයියා.... එහෙම ඇතුලට එන්න හිතෙන්නත් පිං කරලා තියෙන්න ඕනෙ....

මල්ලී විශ්වගේ පිටට සියුම් තට්ටුවක් දමා කීවේය.

කෝ මල්ලිගේ නම විතරනේ කිව්වෙ.... මෙච්චර කතාකරපු අක්කා තාම මට නම කිව්වෙ නෑනේ...

බිම බලාගෙනම හිටපු මම ඒ කතාවට ගැස්සුණා.කලින් වගේ ඒ මූණ කෙලින් බලන්න බැරි මොකක්දෝ අපහසුතාවයක් හිතට දැනුණ.ඒ වෙනස මගේ මූණෙන් පෙනෙයි කියල මම බය උනා.


දැහැමි විහාරා...

දළදාහමුදුරුවන්ට පිං සිද්ධ වෙන්න මට යාන්තමට අකුරු අමුණ ගන්න පුලුවන් උනා.

වි.....හා....රා..... ලස්සන නමක් මම ඇහුවමයි එහෙම නමක්....

මේ වෙනකං කවුරුවත්ම මගේ නම එච්චර ලස්සනට උච්චාරණය කරන්න නැතුව ඇති.ඒ තරමට හැඟුම්බරව එයා මගේ නම කිව්ව.

නම වගේම තමා අයියා... මෙයාගේ වැඩත්.... පන්සල වගේම තමයි.... මටනම් වෙලාවකට මහ ඇණයක්.....

මල්ලී ඉතින් ඔහොමමය. ඕනෑම තැනකදී මා විහිළුවට පටලවා ගනී.

පන්සලක් වගේ සංසුන් ගෑණු ලමයෙක් අද කාලේ දකින්න ලැබෙන එකත් වාසනවාක් මල්ලි...

ඔහෝ..... අයියටත් එහෙම හිතෙනවද.... එහෙනං යමු අපිත් එක්කම විහාර වන්දනාවට...

හිනැහෙමින් විහිළු කරමින් මල්ලි හා හරි හරියට දොඩන මේ අපූරු තරුණයා දෙස මම මොහොතක් බලා සිටියෙමි.උඩ මලුවට නගින පඩිපෙළ ළඟදී මා ඒ රුව ඔහුට හොරෙන් සිත්සේ බලා ගතිමි. ඒ සමඟම හිතේද සටහන් කර ගතිමි.මගේ හිතට මේ වෙන්නේ මොනවාදැයි මා දන්නේ නැත.එය දුකක් උනත් සතුටක් උනත් මේ මොහොතේ මගේ හිත ඒ දෙය ඉල්ලන බව පමණක් මා තේරුම් ගතිමි.

මාළිඟා භූමිය පුරා වෙනදා නැති පින් පාටක් ඇතැයි මට සිතේ.මල් සුවඳ අරගෙන හතර වටින් හමන සුළඟ පවා වෙනදා නොකියන කතාවක් මට කියනවාක් මෙනි.නෙළුම් මල් වට්ටියම පුදසුනේ තබා මම දෙනෙත් පියා ඒ සුවඳ දිගේ යන්නට වීමි.මා මල් පූජා කල තැනම ඔහු අත වූ නෙළුම පුදා විශ්වදොහොත් මුදුන් දී වැඳ වැටුණි.ඔහු කට පාඩමින් බොහෝ අපූරුවට ගාථා කියන අන්දම මා මෙන්ම මල්ලිද පුදුමයෙන් අසා සිටීමු.ඔහු දමිළයෙකු හින්දු භක්තිකයෙකුයි කීවාට කවුරුන් හෝ එය විශ්වාස නොකරනු ඇත.ඇවතුම් පැවතුම් වලින් පමණක් නොව බාහිර පෙනුමෙන්ද ඔහු හොද සිංහල බෞද්ධ තරුණයෙකු මෙනි.අනේ.... හැබෑවටම එසේ වූවානම්.....මා මේ හිතන්නේ මොනවාද....?

දැහැමි උඹට පිස්සු හැදීගෙන එනවද..... අප්පච්චි උඹව කපල බෝගම්බර වැවට දාවි....

මගේම යටි හිත වියරු වෙසක් ගෙන මට අණ කරනවාක් මෙන් ඇසුණි.

ම්ම්ම්ම් ... ඉතිං දැන් මට යන්නනම් වෙලාව හරි....

වැඳපුදා අවසන්ව මාලිඟාවෙන් එලියට ඇවිත් වැව රවුම ළඟ නවතිද්දි විශ්ව මං දිහා බලල එහෙම කිව්ව.

අපේ බස් එක එහා පැත්තෙ නවත්තලා තියෙන්නෙ.... ඔන්න දෙන්නටම ගොඩාක් පිං මට මුළු මාළිගාවම පෙන්නුවට... මීට කලින් කීප වතාවක්ම ඇවිල්ල තිබුනත් මං අද දැක්ක තරම් දෙවල් කවදාවත් දැක්කෙ නෑ...

එයා මල්ලිටයි මට දෙන්නටම ස්තූති කලේ හරිම හැගුම්බරව.

එහෙනං මම ගිහින් එන්නම්... ආයේ කවදා කොහෙදී හරි අපි ආයෙමත් මුණගැහේවි නේද....?

එහෙම කියල විශ්ව මල්ලිට දෑතම දිගු කරද්දි මල්ලි බොහෝ දැඩිව ඔහුව සෙනෙහසින් වැළඳ ගත්ත.

අනිවාර්යෙන් අයියා..... අපිට කොහොමත් ඉස්සරහට මුණගැහෙන්නම වේවි...යමු... මම අයියව බස් එකට දාන්නම්....

මල්ලි එහෙම කියල ඉස්සරහට ගියේ විශ්වටත් මටත් කතා කරන්නට ඉඩදීල වෙන්න ඕනෙ.

මම ගිහින් එන්නම්....

ප්‍රථම වතාවට මගේ නෙත් එක එල්ලේම ඒ නෙත් වලට අහුකරගෙන විශ්ව එහෙම කිව්ව. මොහොතක් ඒ බැල්මට නතු වෙච්ච මම ඇසිල්ලකින් ඇහි පිය ගහල බිම බලා ගත්ත.

කෝ ඉතින්... මට සමුදෙන්නෙ නැද්ද...?

මම බිම බලාගෙන හිටපු කාලෙ වැඩි හින්දද මංද විශ්ව ආයෙමත් කතා කලා.

හ... පරිස්සමින් යන්න.... දළදාහාමුදුරුවන්ගෙ පිහිටයි...

ආයාසයකින් තොරවම මගේ මුවින් පිට උනා.එය අහපු ඔහුගේ ඇස් දිලිසෙන්නට උනා.පුදුමයත් සන්තාපයත් සතුටත් මුසුවුන ඒ බැල්ම මාව එහෙමම ගල් කලා.

ඔයාටත්.....

එසේ කියා ඔහු හැරී නොබලාම නික්මුණි.මුළු නුවරම පාලුවට ගියාක් මෙන් මට දැනුණි.හිතට ගතට දැනිච්ච මහා බර දරාගන්නට බැරුව මම එහෙමම වළාකුළු බැම්මට වාරු උනා.මීට පෙර මේ නුවර කොහෙදිවත් මට දැනී නොතිබුණු එකම එක සුවඳක් හිතව වටා හිතටත් හොරෙන් සැරිසරන බවක් මට දැනුන.එහෙමම ඇස් පියාගෙන මම ඒ සුවඳ හොරෙන්ම විඳගත්ත.

__________මතුසම්බන්ධයි__________





Aug 24, 2012

එයාට වගේ එකක් ඇයි මට නැත්තෙ !



මේ දවස්වල මගේ සාමාන්‍ය දින චරියාව සේරම අන්ජබජල් වෙලා. අනේ කාටවත් කිසිම කරදරයක් නැතුව කතාවක් කවියක් ලියාගෙන සිංදුවක් අහගෙන ඉඳලා හිටලා සත්තරන්ගේ දතක් ගලවගෙන පාඩුවේ හිටපු මට වෙච්ච නස්පැත්තියක්.මේ සේරටම හේතුව ඉස්කෝල නිවාඩුවත් එක්ක රාස්ස පැටව් තුන් දෙනෙක් අපේ ගෙදරට කඩා පාත්වීම.රාස්ස පැටව් කිව්වට ඉතින් රාස්ස පැටව්ම නෙවෙයි. දෙන්නෙක් කෙල්ලො උන් දෙන්න අපේ අක්කගේ සුරංඟනාවියෝ දෙන්න. අනික කොල්ලෙක් ඌ නෑකමටනම් මට වෙන්නේ මල්ලි ඒ උනාට අක්කගෙ පොඩි උන් දෙන්නා මට පුංචි කියන නිසා ඌටත් මම පුංචි.ඉතින් සෙල්ලංද මේ දවස්වල මම දරුවෝ තුන් දෙනෙකුගේ පුංචි අම්මා කෙනෙක්.

පුංචි කාලේ ඉදලම මේ තුන් දෙනාම මට බොහොම
සමීපයි.දැන් ටික ටික ලොකු උනත් ඒ බැඳීම් වල තාම අඩුවක් වෙලා නෑ.එයලාගේ අම්මලා තාත්තලාට කියලා ඉටු කර ගන්න බැරි දෙවල් මාව ඉත්තා කරගෙන කර ගන්න මේ තුන් දෙනාම එක වගේ දක්ෂයි.මේ අය අතරින් අක්කගේ පොඩි බඩ්ඩ තමා මට ගොඩක්ම ආදරේ සහ මම ගොඩක්ම ආදරෙත්.කොටින්ම එයා මම පුංචි කාලේ වගේමයි.එයාට පිහිටලා තියෙනෙත් මගේ ගති ගුණම තමා.දකින හැමෝම කියන්නේ පුංචිගේ කාපාපු පලුව කියලා පුහ් ... කාටද ආඩම්බර එතකොට ඈ...අක්කගේ ලොකු බඩ්ඩට දැන් අවුරුදු 10 යි එයාගේ නම ශාක්‍යා මානවී , පුංචි එකීට අවුරුදු 8යි එයාගේ නම කාව්‍යා ඕෂධී, මේ දෙන්නටම නම් තිබ්බෙත් පුංචි වෙච්ච මේ මං ම තමා.බොලේ එතකොට මමත් කාව්‍යා එයත් කාව්‍යා කොහොමද වැඩේ.හරි දැන් ඔය මැද්දේ තව කෙනෙක් ඉන්නවනෙ ඇයි අර මට නෑ කමට නැන්දා වෙන කෙනෙකුගේ පුතන්ඩියා, හම්මේ ඒකාව තමා කොන්ට්‍රොල් කරන්නම බැරි.එයාගෙ නම කතික , අවුරුදු 11යි. නම වගේම තමා කට උන්දෑ අහන සමහර ප්‍රශ්න වලට උත්තර දෙන්න මම ආයෙත් ඉස්කෝලෙ යන්න ඕනෙ.

ඉතින් මේ තුන්දෙනා එක්ක තමා මේ දවස්වල මගේ ද
වසම ගෙවෙන්නෙ.උදේ එළිවෙච්ච වෙලේ ඉදන් පුංචි මට අරක ඕනෙ... පුංචි මට මේක ඕනේ... පුංචි අපි අරක කරමු... පුංචි අපි මේක කරමු...පුංචි අපි අරෙහෙ යමු...පුංචි අපි මෙහෙ යමු....ඔය වචන වලින් මගේ කං පිරිලා.තුන් දෙනාවම එකම දේකට එකම තැනකට යොමු කරන්න හරිම අමාරුයි.කොල්ලට ඕනෙ හොරා පොලිස් කරන්න, බොක්සිං ගහගන්න , එලියට ගිහින් තාප්පේ දිගේ යන්න , ක්‍රිකට් ගහන්න. කෙල්ලො දෙන්නට ඕනෙ බොනික්කෝ නාවන්න සෙල්ලම් ගෙවල් දාන්න බෝනික්කන්ව බෙහෙත් ගේන්න ගෙනියන්න, වැස්ස වෙලාවට බෝට්ටු හදලා පා කරන්න .කොල්ලා කැමති සෙල්ලම් කරන්න ගියාම කෙල්ලො දෙන්න තරහ වෙනවා. ඉහි ඉහි.... ඔයා හොද නෑ පුංචි ඔයා කරන්නෙම කතී අයියා කැමති එවා විතරයි කියලා උන් නහයෙන් අඬනවා.කෙල්ලො කැමති සෙල්ලම් කරන්න ගියාම අර පෝරිසාදයා මටත් ගහලා අරුන් දෙන්නටත් ගහලා සෙල්ලම් ගෙවල් පොඩි පට්ටම් කරල යකා නටනවා.දෙපැත්තම ශේප් කරගෙන හා අපි DVD එකක් බලමු කිව්වම කොල්ලට ඕනෙ රෙස්ලින් බලන්න කෙල්ලන්ට ඕනෙ ටින්කර් බෙල් බලන්න. හය්යූ.... මට තෙරෙන්නෙ නෑ මුන් එක්ක කොහොමද වසන්න ඕනෙ කියලා.

මම ම නිසා හොදා ඉතින් මුන්ට මෙහෙම නටන්න.අපේ අක්කණ්ඩි හිටියනම් මේ සෙල්ලම් බෑ මේ කාටවත්.එයා රවලා බලන්න විතරයි ඕනෙ කට්ටිය ඉදී හ්ම් කියන්නෙ නතුව.මම ලේසියෙන් තරහ ගන්න කෙනෙක් නොවෙන බව මෙයාල හොදට දන්නව.ඒ නිසාම තමා මාව මෙහෙම නටවන්නෙත්.පොඩි උන්ට මම පොඩ්ඩක් හරි සද්දෙ
දාන්නෙ ගේ හැඩි කරනකොට විතරයි.ඒකටනම් මට යකා නගිනවා.මේ දවස්වල මම ගේ අතු ගානවා දවසට දහ පහලොස් වතාවක්.ඒත් අදනම් මම හිතා ගත්තා තොපි ආයෙ යනකන් මම ගෙවල් අස් කරන්නෙ අතුගාන්නෙ නෑ කියලා.මම එහෙම හිතුවා විතරයි මෙන්න මුන්ව ගෙවල් වලින් ඇවිල්ලා අරන් ගියා හෙට සෙනසුරාදා ළමයින්ට පංති කියලා.

හ්ම් ගියාට පස්සේ තමා ඉතින් රගේ තේරුනේ. පුදුම පා
ලුවක්.... මෙච්චර දවසක් පිරිල තිබුන ගේ එක පාරටම පාලුවට ගිය අම්බලමක් වගේ උනා.කොච්චර සද්ද බද්ද තිබුනත් ගෙවල් මොන තරම් අපිලිවෙල උනත් පොඩි එකෙක් ඉන්න ගෙයක් පුදුම තරම් පිරුණ ගතියක් තියෙනවා.හරි හරි මේවා වැඩිය ලියන්නත් බෑ දැන් ඉතින් කට්ටිය මට කියයි ඇයි අනේ හිත හිත ඉන්නෙ ඉක්මනට බබෙක් ගේන්නකෝ කියල.මොනවා උනත් අපේ අක්කණ්ඩිනම් හරිම වාසනාවන්තයි කියලා මට හිතෙනවා.එයා අඩු වයසින් කසාද බැඳලා අඩු වයසෙදිම බබ්බු දෙන්නෙක්ම හැදුවා.අද එයාගේ කර ගාවටම කෙල්ලො දෙන්නෙක් ඉන්නවා.හැබැයි එයත් තාම කෙල්ල වගේ.අවුරුදු 23 වෙනකොටම එයා බැඳලා බබ්බු දෙන්නෙක්ම හදලත් ඉවරයි.ඒකට මම අවුරුදු 23 දි තමා හා හා පුරා කියල ආදරේ කොරන්න පටන් ගත්තෙත්.

ඉතින් කොහොම කොහොම හරි ඔය විදියට පුංචි එවුන් එක්ක බොහොම අවිවේකි සති දෙකක් ගෙවිලා ගියා.එයාලා නිසා මට අවාසි වගේම වාසිත් ගොඩක් උනා.මුලු දවසක්ම Beach ගිහින් ඇති තරම් නැටුවා සෙල්ලම් කලා නෑවා, ඊයේ Ice Age 4 ෆිල්
ම් එක 3D බැලුවා.ෂා...... ඒකනම් නියමයි.මගේ පළවෙනි 3D අත්දැකීම. ෆිල්ම් එක බලද්දී තව 3D ෆිල්ම් දෙක තුනකම කමින් දැම්මා,. ඒවත් බලමු හොදේ කියලා සත්තලන්ව බලෙන්ම පොරොන්දු කරවත් ගත්තා.

දැන් ඉතින් මම මේ පෝස්ට් එක ලිය ලියත් පුංචි කාලේ ඉදන්ම මේ තුන් දෙනා එක්ක ගෙවිච්ච කාලේ රසවත් සිද්ධි මතක් කර කර ඉන්නෙ.අපි තවමත් කට්
ටිය එකතු උනාම මෙයාල ගැන කිය කිය හිනා වෙන සිද්ධි දෙකක් ගැන මම ඔයාලටත් කියන්නම්කෝ. පලවෙනි සිද්ධිය උනේ මීට අවුරුදු දෙකකට විතර කලින් එතකොට අක්කගෙ පොඩි දුවට අවුරුදු 6යි.ඔන්න මේ දැන් වගේම කට්ටිය නිවාඩුවකට අපේ ගෙදරට සෙට් වෙලා හිටියේ.එතකොට ඉතින් සත්තලනුත් නෑ හොදේ.හවසක මම තුන් දෙනාවම ඇඟ හේදුවා මුලින් කෙල්ලො දෙන්න හෝදලා එයාලට අන්දලා අන්තිමට කොල්ලව හේදුවා දැන් එයාට ඇදන් යන්න බාත් රූම් එක ඇතුලේ ටවල් එකක් තිබුනේ නෑ. මම කිව්වා කමක් නෑ ඔහොමම කාමරේට දුවන්න කියලා. මේකා ටිකක් ලජ්ජ කාරයා බෑමයි කියලා ඒත් මම සද්දයක් දැම්මම ඔන්න දිව්වා. ආ කියන්න අමතක උනානේ මෙයා අර මෙයාගේ චූවට කියන්නෙ බඩී කියල හොදේ. මෙයා දිව්වේ මෙයාගේ මේ බඩීවත් අතින් වහගෙන.මාත් පස්සෙන්ම ගියා. මෙයා කාමරේට යනකොට කෙල්ලො දෙන්නත් ඒ කාමරේ.උන් දෙන්නා අමුතු සතෙක් දිහා බලනවා වගේ කොල්ලා දිහා බලන් ඉන්නවා.ඒකා දඩිබිඩි ගාලා කලිසම අදින්න හදනවා.මේ සේරම බලන් හිටපු අක්කගෙ පොඩි එකී මං ළඟට ආවා.

" පුංචී....... ඇයි කතී අයියට වගේ එල්ලෙන එකක් මට නැත්තෙ "......?

මේකි අහපි. හයියූ .... මට දෙලෝ රත් උනා ඒ අස්සෙ මට හිනා පණ යන්න.මම ඉතින් මම දන්න විදියට තේරුම් කරලා දුන්නා එයා පිරිමි ළමයෙක් ඔයා ගෑණු ළමයෙක් ඒ නිසා තමා එහෙම වෙන්නේ ඔන්න ඔය වගේ මොනාද බයිලා වගයක් කියලා මම
ෂේප් උනා.ඒ වගේම තවත් දවසක මම TV එකේ යන හින්දි සිංදුවක් බල බල හිටියේ හප්පා සිංදුව මතක් කලාට මතක් වෙනෙ නෑ රඟපෑවෙනම් ශාරුකුයි කාජලයි වගේ මතක වැස්සක තෙමි තෙමි දෙන්නා සිංදු කියනනවා.මම කකුල් දෙකත් පුටුව උඩට අරන් රිමෝට් එකත් හපාගෙන මේ ප්‍රේමණීය ජවනිකාව දිහා බලන් ඉන්නවා.මට කොච්චර සිහිය නැතු උනාද කියනවනම් මට අමතක උනා මේ යක්ශ පැටව් තුන්දෙනාත් මෙතන ඉන්නවා කියල.

" පුංචි..... ඇයි ඒ අංකල් අර ඇන්ටිගේ සාරිය ගලවන්න හදන්නෙ " ?

දිපංකෝ දැන් උත්තර...මුන්ටත් ඕනෙ නැති දෙයක් නෑනේ...මොනවද කියන්නෙ කියලා හිතලා හිතලා මම අන්තිමට කිව්වා.

එයාලා වැස්සෙ තෙමිලනේ ඒක වෙන්න ඇති කියල.එතකොට තව එකෙක් අහනවා.

" ඇයි එයාලා මෙච්චර ලොකු වෙලත් දන්නෙ නැද්ද වැස්සෙ තෙමුණම ලෙඩ වෙනවා කියල "

අනේ පොඩි කමට මුන්ටත් ඕනෙ නැති කෙහෙල්මල
ක් නෑනේ. මම උන්ට බනින්න බැරි කමට උන්ගෙ අම්මල තාත්තලට හිතින් බැන බැන TV එක ඕෆ් කලා.මේ සේරම ජල්බරි කතා කුස්සියේ ඉදන් අහන් හිටපු අක්කා ඇවිල්ලා කිව්ව

" එහෙම වෙන්නෙ නෑ පුතේ එයාලා කිරිත් එක්ක සමහන් බොනවනේ " කියල.

Aug 20, 2012

ඒ ඔබය ඔබමය - 1






වායුසමනය කල කාමරය පුරා ඕනෑවටත් වැඩි සීතළක් තිබුනද මා දහදියෙන් තෙත්වී සිටියෙමි.මුහුණ පුරා නැගි දා බිඳු ලේන්සුවෙන් පිස දමමින් මම සකුණි අක්කා දෙස බැලීමි.ඇය මගේ අතක් මුඳුව මිරිකා සංසුන් වෙන ලෙස කීවේ ඇස් වලිනි.ඉහලට ගත් හුස්ම පහලට නොදමාම මම දරා සිටියෙමි.මේසය මත වූ වෛද්‍ය වාර්තාවට මුහුණ ඔබා හුන් වෛද්‍යවරයා හිස එසවූයේ සිනා මුසු මුහුණෙනි.

මගේ සුභ පැතුම් ..... ඔයා අම්මා කෙනෙක් වෙන්න යන්නේ....

මැදිවියේ වෛද්‍යවරයාගේ වදනින් ම'හිත කීරි ගැසුණි.මුළු ලොවම මා වට කොට කැරකැවෙන්නා සේ මට දැනේ.මහා හඬින් හඬන්නද නැතිනම් කෑ ගසා හිනා වෙන්නද කියා නිනව් නැතුව මම ඇස් පියාගෙන හැගීම් තද කර ගෙන උන්නෙමි.

ඇයි දුව ? මෙච්චර සතුටුදායක ආරංචියක් අහල හිනා වෙන්න ඕන වෙලාවේ මේ බය වෙලා වගේ ? මේක අහන්න යාලුවෙක් එක්ක නෙවෙයි මහත්තයත් එක්කනෙ එන්න තිබුනෙ ......

ඔහු එසේ පැවසුවේ මගේ මුහුණෙන් කිසිම හැගීමක් පල නොවූ නිසා වෙන්නට ඇත.පිට වෙන්නට ආ ඉකිය වැර වෑයමෙන් හිරකර ගන්න හදනව දුටු සකුණි අක්කා පුටු ඇන්ද මත තිබූ මගේ අතක් තරකොට අල්ලා ගත්තාය.

ඇ‍ය මොන මොනවාදෝ වෛද්‍යවරයාට පවසන හඬ ඈත ලෝකෙකින් වගේ මට ඇසේ.වහා මෙතනින් පිට වීමේ තද බල අවශ්‍යතාවයක් මට දැනෙන්නට විය.

i'm very sorry මට හරිම කණඟාටුයි මේ දරුවා ගැන... ඒත් doctor කෙනෙක් හැටියට මම මේ වෙලාවේ දෙන එකම අවවාදය හිත ශක්තිමත් කරගෙන ජීවිතයට මුහුණ දෙන්න.... ඔයිට වැඩිය දෙවල් මිනිස්සුන්ට වෙනවා දරුවෝ....

තවත් ඒ කතා අසා මෙතැන රැදී සිටින්නට මට පුලුවන් කමක් නැත.දෑතින්ම මුහුණ වසාගෙන මම පිටතට දුව ආවේ මහ හඬින් ඉකිබිඳිමිනි.

දැහැමි... නංගී.... කලබල කරන්න එපා කෙල්ලේ.... මේක ඔලුවෙන් වැඩ කරන්න ඕන වෙලාවක්...

මට කෑ ගහල අඬන්න ඕනෙ සකු අක්කා.... මීටත් වැඩිය මොනාද මිනිස්සුන්ට වෙන්න තියෙන්නෙ ? මට මේ මුලු ලෝකෙටම සාප කරන්න ඕනෙ... මාව මේ තැනට ඇදල දාපු අප්පච්චිට මම කවදාවත් සමාවක් දෙන්නෙ නෑ... හැමදාම එයා විඳවන්න ඕනෙ.... ඔයාට තේරෙනවද මට දැනෙන දෙවල්.... කියන්න සකූ අක්කා.... ඔයාට තේරෙනවද...

මම පිස්සියක් සේ කෑ ගසමින් සකුණි අක්කාගේ දෙවුරෙන් අල්ලා සෙලවූයෙමි.

කෙල්ලේ මේ ම්හ පාර... මිනිස්සුත් බලනවා... හරි අපි අඬමු... යමු වාහනේට ගිහින් ඇති වෙනකං අඬමු...

ඇය මා වත්තන් කරගෙනම මෝටර් රථයට ගොඩවිය. විනාඩි දහයක් පහළොවක් නොව මම පැයකටත් වඩා සකුණි අක්කාගේ උකුළමතට වී සිත් සේ හැඬීමි.

දැහැමි... නංගී මේ බලන්න .. දැන් ඇති කෙල්ලේ... දුකයි තමයි ඇඬෙනවත් තමයි.. මං අඬන්න එපා කිව්වොත් ඒක අසාදාරණයි... ඒත් දැන හිතූ හිතූ වෙලාවට ඔයාට අඬන්න බෑ... ඒක දැන තවත් කෙනෙක්ට බලපානවා කියන එක අමතක කරන්න එපා...

මගේ හිස පිරිමදිමින් සකුණි අක්කා කී දේ තේරුම් යන්නට මට තවත් විනාඩියක් දෙකක් ගත විණි.මා සැනෙන් හිස ඔසවා කඳුළු පිසදාගතිමි.ඇය කියන්නේ සැබෑවකි . මට දැන් රකින්නට දෙයක් වේ.බලාපොරොත්තු තබා ගන්නට දෙයක් වේ.හඬනවාට වඩා මට දැන් හිතන්නට කරන්නට , තීරණ ගන්නට බොහෝ දෑ ඇත.සකුණි අක්කාගේ උකුළෙන් මෑත්ව මා අසුනේ පිටුපසට හේත්තු වුනෙමි.ඇය මඳක් ඉදිරියට රිය පණ ගන්වා ගෙන ගොස් නිස්කලංක තැනක නවතා මවෙතට හැරුණි.

නංගී ... දැන් ඔයා මොනාද කරන්න හිතන් ඉන්නේ....?

තාම මට මුකුත් හිතා ගන්න බෑ අක්කා..... මම දන්නේ මම නොමැරී ජීවත් වෙන්න ඕනෙ කියන එක විතරයි..අද උදේ Docter ගාවට යනකනුත් මගේ හිතේ තුබුණ එකම දේ කවදා කොයි වෙලේද මේ ජීවිතෙන් පැනලා යන්නේ කියන එක..කොයි මොහොතෙද මට ඒකට හොදම අවස්ථාව ලැබෙන්නේ කියලා බල බල හිටපු එක තමා මම පහුගිය මාසෙම කලේ...ඒත් දැන මට මැරෙන්න බෑ සකූ අක්කා...මං ජීවත් වෙන්න ඕනෙ...දැන මට ජීවත් වෙන්න බලාපොරොත්තුවක් තියෙනවා....

ඔයාගේ තීරණේ ඒකනම් ඒ දේට මම මට පුලුවන් හැමදේකින්ම ශක්තියක් වෙනව...ඔයා දන්නවනේ නංගී මං ගැන ... මේ සකූ අක්කා ඕන වෙලාවක ඔයාගේ පැත්තෙ..ඒත් මේක අපි හිතන තරම් ලේසි දෙයක් නෙවෙයි දැහැමි නංගී... මේ බඩ ගෙඩිය ඇතුලෙ පැටියෙක් ඉන්නව කියල ඔයාගෙ අප්පච්චි දැන ගත්ත දවසට මොනවායින් මොනවා වෙලා නවතීද දන්නෙ නෑ...

දන්නව අක්කා.... එයා මාව මරලා හංගන්නත් දෙපාරක් හිතන එකක් නෑ...

ඔව් .. උඹේ මේ බංඩිගෙඩිය එලියට නොපෙනෙන කාලෙ වෙනකං විතරයි උඹට ඒ වලව්වේ බත් කන්න වෙන්නෙ...

මගේ උදරය මත දෑතම තබා සකුණි අක්කා එසේ කීවේ මහා දුකකිනි.

ලංකාවේ නෙවෙයි සකුණි අක්කා මේ තුන් ලෝකේ කොහාට ගිහින් හරි මං මේ මලට පිපෙන්න ඉඩ හදල දෙනව....මේ අපි දෙන්නම එකතු වෙලා දැකපු හීනයක්...මං ඒ හීනේ සැබෑ කරනවාමයි....දැනට මම දන්නෙ එච්චරයි...ඒකට මට මේ පැටියගෙ තාත්ත පාරක් පෙන්න්ලා දේවි සකූ අක්කා...ඒක මට විශ්වාසයි...

සකුණි අක්කා ඒ ඇස් මුලට ඉනු කඳුළු නොසගවාම මදෙස බැලුවේ අපිරිමිත දයාවකිනි. උඹ පව් කෙල්ලේ.... මගේ සුරත මිරිකා ඈ හිමිහිට කීයේය.

සකූ අක්කා... මට එයාව බලන්න යන්න ඕනේ... මේ සුභ ආරංචිය මං එයා එක්ක බෙදා ගන්න ඕනෙ....

ලද අවසරයෙන් මා ඇයට යෝජනා කලේ මෙවන් මොහොතක් ආයෙ කවදා උදා වේදැයි මට හිතා ගන්නවත් බැරි නිසාමය.

යටි තොල සපාගෙන මොහොතක් කල්පනා කල ඈ යමුයි කියා රථය පණගැන්වීය.

ඔයා එපා... මං විතරයි.... මට එයා එක්ක ටික වෙලාවක් තනි වෙන්න ඕනෙ....Please.... සකූ අක්කා....

මා ඇගේ දෙතම අල්ලාගෙන බැගෑපත් වීමි.

කෙල්ලෙ... මේ නුවර නෙවෙයි.... උඹේ හතුරො සේරම ඉන්නෙ මේ අවට... උන් උඹ ගැන ඇහැ ගහගෙන ඉන්නෙ...දන්නවනෙ.... බාප්පට නොවදිනා වැඳුම් වැඳල ඔයාව ඒ කූඩුවෙන් එළියට ගත්තෙ... ඔයාව ආපහු වලව්වට බාර දෙනකං මම උඹ ගැන වගකියන්න ඕනෙ .....

සකුණි අක්කා කියන දේ මොන තරම් ඇත්තක් වුවද කොලඹ විත් ඔහු නොදැක යන්නට මට හිත හදාගන්නට නොහැකිය.කොළඹ විත් සකුනි අක්කා හා මා මෙසේ තනිපංගලමේ රවුම් ගසනවා කියා අප්පච්චී දැන ගත්තොත් සකුණි අක්කලා ආයෙත් වලව්වේ පස් පාගනවා බොරුය.

සකුණි අක්කා මගේ මවගේ එකම සහෝදරියගේ දියණියයි.මට වඩා වසරක් කලින් ඉපදුන ඈත් මාත් අතර කුඩා කල සිටම ළෙංගතු බැඳීමක් වේ.කන්ද උඩරටටම සීමා වූ අප්පච්චිගේත් අම්මාගේත් නෑ සනුහරන්ම නුවර ඇතැර කොළඹ ආ එකම ඥාතියා ලොකු අම්මාය.ඊයේ නුවර ආ ඔවුන් වදෙන් පොරෙන් මා කොළඹ රැගෙන ආවේ නොකා නොබී වලව්වේ කාමරයක වැතිර මා හඬා වැටෙනවා බලා ඉන්නට බැරිම තැනය.දැන් දැන් කොළඹට හැඩ ගැසී ඉන්න ලොකු අම්මා ලොකු තාත්තා හෝ සකුණි අක්කා ළඟ සාම්ප්‍රදායික වලව් මාන්නය නැත.කොහොමත් අප්පච්චී සමඟ ලොකු අම්මාගේ ඒ හැටි ඇයි හොදයියක්ද නැත.එ නිසාමදෝ මගේ ප්‍රශ්නයේදී වචනෙකින් හෝ මට පිහිටක් වන්නට හිටියේ සකුණි අක්කලාගේ පවුල පමණි.ඊයේ හැන්දෑවේ ඔවුන් හා කොළඹ ගෙදරට ආ මා අද උදෑසන නාන කාමරයේ වැටී වමනය කරනවා දුටු සකුණි අක්කා වහා මා වෛද්‍යවරයෙකු ළඟට රැගෙන ආවේය.

ඇස් පියාගෙන සිතුවිල්ලේම උන් මට අප බොරැල්ලට එනවා දැනුනේවත් නැත.මා කවුලුවෙන් අවට බලද්දී සකුණි අක්කා බොරැල්ල " බානි රේමන් " එක ලඟ අයිනට කර රිය නැවැත්වීය.

Ok මම එහෙනම් YMB එකේ ඉන්නවා... මම පැ‍ය භගයක් දෙන්නම් ඔයාට...ඉවර වෙලා මට Ring Cut එකක් දෙන්න හොදේ මම එන්නම්...

Thanks අක්කා .... ඔයා හරී හොදයි....මා ඇගේ කම්බුලක් ආදරෙන් සිප වාහනෙන් බැස ගතිමි.

පරිස්සමින් හොදේ නංගියා....

හරි අක්කා.... බය වෙන්න එපා මම ඉක්මනට එනවා.....

මා ඇයට අත වනා යන්නටැයි කීමි.

බානි රේමන් එකෙන්ම රතු රෝස මල් කිහිපයක් මිලදී ගෙන මම පාර පැන බොරැල්ල කනත්තේ ප්‍රධාන ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් වීමි.මගේ රත්තරං විශ්ව..... ඔබ මා හැර සදහටම මේ පොළවේ පස් අතර සැගවී ගිය දාට පසු මා මේ ඔබ බලන්නට නැවත ඉඩක් හදා ගත්තාමය.සුසාන භූමිය පුරා ඇත්තේ පහදා කිව නොහැකි පාලු මූසල නිහැඩියාවකි. සොහොන් කොත් සිසාරා හමන සුළඟේ පවා මහා දුකක් ගැබ් වී ඇති සෙයකි.ඒ සුළඟ විටෙක අදෝනාවක් මෙනි.හරියට මේ හිත් පිත් නැති ගල් කණු යට මිහිදන් වුන සිය දහස් ආත්මයන් වල නිහඬ විලාපයන් මෙනි.සිය දහස් ගණන් සොහොන් කොත් පසුකරගෙන මම ඔබ නිදන තැන හරියටම සොයා ගතිමි.අනේ ... ඔබ සුව නින්දකය.... ළය මඬළ හිරි වැටී ඇස් ගිනියම් වෙද්දි මම දරා ගතිමි.ඒ හඬනවාට වඩා මේ ලැබුන අවස්ථාවේ ඔබ එක්ක දෙඩීමට මට බොහෝ දේ ඇති නිසාය.සීතළ සොහොන් කොතේ ඇති ඔබේ චායාරූපය දෙසම මම බලා සිටිමි.ඒ ඇස් මා සමඟ කතා කරනවාක් මෙනි.හිස පැත්තකට ඇල කර පාන අමුතුම හිනාව දැන් මෙතැන ඉන්නාක් මෙන් සජීවීය.අනේ.... මම කොහොම නඬා ඉන්නද.... ගෙන රතු රෝසමල් මිට ඔබ පාමුල තබා මම මහා හඬින් හඬා වැටුනෙමි.

දන්නවද රත්තරං ... අපේ හීන හැබෑ වෙලා... ඔව් ඔයා තාත්තෙක් වෙන්න යන්නේ... ඉක්මනටම ඔයා ළඟට එන්න හිටපු මට දැන් නවතින්න වෙලා ... මං දන්නව ඒක තමා ඔයාගේත් බලාපොරොත්තුව... මං අපේ පැටියව ජීවත් කරවනව රත්තරං.... කියන්න ලේ කැටියෙක් වෙලා මගේ බඩේ ඉන්නෙ ඔයා නේද...? මට එහෙම දැනෙනවා.. මේ ඔයාම තමයි.... මේක අපේ අප්පච්චි විතරක් නෙවෙයි ඔයාගේ අප්පා දැන ගත්තත් මට වෙන්නෙ මැරුම් කන්න මහත්තයො... දැනටත් ඔයාගේ අප්පගෙ මිනිස්සු මගේ පස්සෙ පන්නනව... අනේ රත්තරං... මටයි අපේ පැටියටයි හුස්ම ගන්න විදියක් ඇවිත් පෙන්නල යන්න...

සොහොන් කොත පාමුල වැඳ වැටී මා තව මොන මොනවා කීවාදැයි මටම නිනව් නැත.එක පාර හමා ආ සීතළ සුළඟක මහා හුරු පුරුදු සුවඳක් දැනී මම ඇස් ඇර වට පිට බැලුවෙමි.ඒ සුළඟට මුසුව හමා ආවේ පෙරදා මා බෙහෙවින්ම ප්‍රිය කල ඔබේ ලඟින් ආ විළවුන් සුවඳය.එය සැබෑවටම සිදු වූ දෙයක්ද නැත්නම් මගේ මනසට දැනුන දෙයක්දැයි පැහැදිලි නැති මුත් මම එය අදහන්නට වීමි.ඉතින් මා විශ්වාස කරමි...ඔබේ ආත්මය මේ මොහොතේ මා වටා සරණවායැයි මා ඉඳුරාම අදහමි.

මයෙ අම්මා..... මං ගියාට ආයෙ එනවා.... සත්තයි තනි කරන්නෙ නෑ ඔයාව....

මියෙන්නට පෙර ඒ ඔබේ අවසන් වචන කීපයයි.ඉතින් ඔබේ බැල්ම මට ඇතැයි සිතන්නට ඒ වචන ටිකම ඇත.

මේ අහන්න රත්තරං .. ආයේ කවදා ඔයාව බලන්න එන්න වෙයිද මම දන්නෙ නෑ... මගේ ඉස්සරහ ජීවිතේ ගොඩාක් අමාරු වෙයි... පැටියටයි මටයි ගොඩාක් දුක් විඳින්න වෙයි... ඒත් මම පොරොන්දු වෙනව මොන දුක විඳල හරි අපේ පැටියව මේ ලෝකෙට ගේනවා කියල....මගේ ලඟින් ඉන්න... මාව වැටෙන වෙලාවට නැගිට්ටවන්න... ඔයා මගේ ළඟ කියල හැම තිස්සෙම මට දැනෙන්න අරින්න... මට ඒ ඇති මගෙ මහත්තයො....මට ගොඩාක් වෙලාව නෑ ඔයා ළඟ ඉන්න... මම දැන් යන්න ඕනෙ... අර ඉස්සර වගේම මං යන හදනකොට මගේ ඔලුව අත ගාලා පරිස්සමින් ගිහින් එන්න මයෙ අම්මා ... කියල මට කියන්න....

අපි අපේම වූ දා ඒ සුදු දෙපා සිපගත්තාක් මෙන්ම බැතියෙන් සීතළ සොහොන් කොත පාමුළ වැතිර මම වැඳ වැටුනෙමි.

එසේ වැඳ වැටීත් තවත් ටිකක් වෙලා එතන රැදී සිට මා සුසාන භූමියෙන් පිටත් වීමි. හඬා දොඩා හෙම්බත්ව උන් මට මහා වෙහෙසක් දැනුණි.ගතට මොන තරම් කෙඩෙත්තුවක් දැනුනද හිතට යම් තරමක සහනයක් දැනේ.ඒ හැමදේම ඔහුට කියා හිත සැහැල්ලු කරගත් නිසා වන්නට ඇත.සිතුවිල්ලේම උන් මට සකුණි අක්කාට ඇමතුමක් ගන්නට සිහි වූයේ පාරත් ආවට පසුවයි.බෑගයට අත දමා මා දුරකතනය අතට ගත්තා පමණි.පාරේ අයිනට වන්නට නවතා තිබු ජීප් රියකින් ලහිළහියේ බැස ආ හැඩිදැඩි පිරිමින් කීප දෙනෙක් වේගයෙන් දුව විත් මා වට කර ගති.

                                         ______ මතුසම්භන්ධයි_____

Aug 17, 2012

ඉතින් අපි සමුගනිමු !




තව එකම එක වරක් අපි ආයෙ මුණ ගැහෙමු
දළඳා වීදියේ කොනක නෙතින් නෙත බලං ඉමු
ඉඩක් තිබුනොත් නුවර වැව වටෙත් ටිකක් යමු
අතීතය ගැන මිසක් හෙටක් ගැන නොදොඩා ඉමු

අපි අපිට අයිති නෑ ඒත් තව ටිකක් ඉමු
හුරු සුවඳ විඳින්නට හොරෙන් වගෙ ළඟට එමු
අහම්බෙන් පැටලුනා වගේ අත් පටල ගමු
එදා වගෙ දඟ වැඩක්නම් ඉතින් නොකර ඉමු

මාළිගාවට වෙච්ච භාර අමතක කරමු
අපිට පව් සිද්ධ වෙයි ඒත් නොහිතාම ඉමු
අපිව අඳුරනා අය දුටුවොතින් හිනා වෙමු
අපි අපිට අහිමි බව උන්ටවත් නොකිය ඉමු

අපෙ මතක කප්පරම වැව් දියට විසි කරමු
ඒත් හන්තාන වගෙ හැම දේම දරාගමු
මහවැලිය වගෙ ගළන කඳුළකට ඉඩ නොදෙමු
අපි අපේ කතාවට නැවතීමේ තිත තියමු

මේ නුවර වීදියක ආයෙ ඇස නොගැටි ඉමු
අහම්බෙන් දුටුවොතින් නොදුටුවා වගේ යමු
අඬන්නට හදන ඇස් වලින් තව හිනාවෙමු
සමුගන්න දැන් ළඟයි ඉතින් අපි වෙන්ව යමු

ප/ ලි- මේ හුරුවට යන කවියක් මම මූණු පොතේ කොහේදෝ ගෲප් එකක දැක්කා.ඒක කියවලා ඉවර උන ගමන් මම මගෙ හිතට ආපු දෙවල් මේ විඩියට අකුරු කලා. ඉවරවෙලා ආපහු ඒ කවිය හොයද්දි මේක එතන කමෙට් එකක් හැටියට දාන්න මට හොයා ගන්න බැරි උනා.මොනවා
උනත් ඒ කවිය පුදුම විදියට හිතට දැනුනා.ඒ නිසාම තමා මේක මේ විදියට ලිය උනේ.

Aug 13, 2012

කතාවට පෙර වදනක් !





ආයෙ කවදාවත්ම....
පපුතුරේ දැවටෙන්න...
ඇස් දෙකට එබීගෙන
ආදරේ පවසන්න.....
මේ නුවර වීදියක
ඔයා එන්නෑ තමා
ඒත්...
දන්නවද රත්තරං
මං තාමත් නුවර පාරක් පාරක්
ගානේ
හිඟන්නියක් වගේ
ඇවිද ඇවිද
අපේ මතක අහුලනව
පුලුවන් කමක් තිබුනොත් යාංතං මට
පෙනිල යන්න හරි එන්න
මං බලන් ඉන්නවා...


______දැහැමි විහාරා ______





Aug 8, 2012

ඉදලා ඉදලා ගැලෙව්වා හොදම දත...






ටික දොහක ඉදන් මම බොහොම නිශ්ෂබ්දයි.වැඩි කතාවක් බහක් තියා හිනාවක්වත් නෑ.හිටි හැටියේ සිද්ධ වෙච්ච මේ වෙනස මගෙ මහත්තය පොඩ්ඩටනම් පුදුම තරං සතුටක් උනා.එයා හිට්යේ මාර ජොලියේ.එයාගේ මේ ජොලියට හේතු උනේ මගේ දතක් ගැලෙව්ව එක.ඉඳලා ඉඳලා මගේ එක දතක් ගැලෙව්වම මට මෙච්චර අමාරුනම් මං හැමදාම එයාගේ දත් ගලවද්දී එයාට කොහොම අමාරු ඇද්ද කියලා මට පොඩ්ඩක් හිතලා බලන්නලු.උන්දෑ ඔය කියන දත් වගේද අප්පා මේ හැබෑ දත් ???? ගලවලම බලන්න එපැයි දැනෙන සනීපේ.ගලවලා සතියක් දෙකක් පහු වෙලත් මට නිකං මතක් වෙනකොටත් ඇග පත හිරි වැටෙනවා.

මේ කුළුඳුල් දත් ගැලවිල්ල හමාර කලාමනම් මට දැනුනේ නිකං යුද්ධයක් ජය ගත්තා වගේ ගතියක්.ඇයි ඉතින් අද ඊයේ ඉදන්යැ මාසම හත අටක් තිස්සේ මේක ගලවන්න කියලා දොස්තර ගාවට යනවා ආයේ හැරිලා එනවා... ආයේ යනවා ආයේ හැරිලා එනවා.යාංතං දත නරක් වී ගෙන එනකොටම ගිහින් පුරව ගත්තනම් අද මේ දුක නෑ නේද කියලා දැන්නම් හිතෙනවා. ඒත් ඉතින් මට පොඩි කාලේ ඉදන්ම දොස්තර භීතිකාවනේ.මට ලෙඩක් හැදුනම , දොස්තර ගාවට යමු කියලා කවුරුම හරි කියනවා ඇහුනත් ඇති ඕනම ලෙඩක් සනීප වෙනවා.ඒ තරමට මට දොස්තර සහ බෙහෙත් භීතිකාව තියෙනවා.ඕං ඔය භීතිකාව හින්දා තමා මේ අහිංසක දතට මෙච්චර හරියක් උනේ.මුලින් කැක්කුම ආවම ගනන් නොගෙන මාස ගානක් හිටියා, ඊට පස්සේ අපේ උන්දා චොකලට් කේක් කන එක තහනම් කරලා දත රිදෙනවා කියලා කිව්වට එයා පැත්ත හැරිලවත් බලන්නේ නෑ කියලා තර්ජනය කලාට පස්සේ ඔන්න හිත හදාගෙන ගියා දොස්තර ලඟට.ඒ වෙලාවෙත් කැක්කුම තියෙන නිසා එයාට මුකූත් කොරන්න බෑ කිව්වා.. ඇයි වදේ දත් දොස්තරට කොරන්න බැරිනම් කාටද පුලුවන්???? මට එහෙම හිතුනත් මම ඇහුවේ නෑ.දතට තාවකාලික පිරවුමක් දාලා සතියක් බොන්න කියලා බෙහෙත් තොගේකුත් ෆාමසියට ලියලා දීලා ඒක බීලා සතියකින් එනකොට දතේ x ray එකකුත් අරන් එන්න කියලා එයා කිව්වා.කාලා වරෙන්කෝ.... වෙන කොහෙ කොහෙ x ray කරන හැටිත් හිතා ගන්න පුලුවන් උනාට දතක් කොහොමද x ray කරන්නේ කියන එක මට හිතා ගන්නම බැරි උනා.ඒකනම් හැබැයි හිතපු තරම් මහා ලොකු දෙයක් නෙවෙයි.මම හිත හිත ඉන්නකොට x ray අරගෙනත් ඉවරයි.

අමාරුවෙන් බෙහෙත් එහෙම බීලා x ray එකත් අරගෙන ඊ ළඟ සතියේ දොස්තොරෙස්තො ගාවට ගියාම අනේ එයා කියාපි

මේක පුරවලා වැඩක් නෑ... මේක ගලවන්න ඕනෙ කියලා...

ඒක ඇහුනා විතරයි මම අර දත් දොස්තර පුටුවෙන් නැගිට්ටා.

අනේ Doctor අද බෑ එහෙනං මම වෙන දවසක එන්නම් කියලා මම එළියට ආවා.එදා එහෙම එලියට ආපු මම ඊට පස්සෙත් මාස ගණනාවක් ඇතුලතදි දෙපාරක්ම නොම්බර අරන් දොස්තර ළඟට ගිහින් මගේ නොම්බරේ කිට්ටු වෙනකොට සත්තලන්ට නහයෙන් අඬලා අඬලා එළියට ආවා.තව මාස ගණනාවක් ඔහොම ගොඩ ගියත් අන්තිමට මටම තේරුනා මේක තියන් ඉන්න තියන් ඉන්න මටම තමා විඳවන්න වෙන්නේ කියල.ඊට පස්සේ මම දත් ගලවලා අද්දැකීම තියෙන දන්න කියන සේරගෙන්ම අහලා බැලුවා දතක් ගලවනකොට කොහොමද කියල. හැමෝම වගේ කිව්වේ

අවුලක් නෑ.... ආ..පෝ... දැනෙන්නෙවත් නෑ.... බය වෙන්න දෙයක් නෑ.....

ඔන්න ඔය වගේ ඒවා.බලාගෙන යනකොට එකෙක්ටවත් කිසි අමාරුවක් නෑ.හරි එහෙනං මමත් ගලෝනවා දත.මම එහෙම එක හිතින්ම හිතා ගත්තට මගේ සත්තලන්ටනම් මාව තඹ සතේකට විශ්වාස නෑ කිව්වා.හැරිලා එන්නේ නෑ කියලා සත්තයි කියලා මාව පොරොන්දු කරගෙන තමා උන්දෑ මාව දොස්තර ළඟට එක්කං ගියේ.මං එතන්ට ගියාම දොස්තර නර්ස්ල විතරක් එවෙයි එතන සුද්ධ පවිත්‍ර කරන ඇන්ටි පවා දන්නවා මේ අර " පිස්සු සමයම " කියල.මගේ වාරේ ආවම ඇස් දෙකේ කඳුලුත් පුරෝගෙන සත්තලන් එලියේ ඉද්දි මම ඇතුලට ගියේ හරියට උන්දැව දාලා තනියම රට යනවා වගේ දුකින්.( දැන්නම් හිනා මතක් වෙනකොට )


අර පුටුව , ලයිට් , වටේ තියෙන අඬු පඬු දැක්කම අදත් ආයේ හැරිලා දුවන්න හිතුනත් මම හිත හදාගෙන වාඩි උනා.අදනම් ගලෝලම තමයි පස්ස බලන්නේ කියලා මම තදින්ම හිතා ගත්තා.දොස්තර ලයිට් එකකට x ray එක දාලා බලලා එහෙම

මේක ටිකක් අමාරු දතක්... ඔයා දඟලනේ නැතුව ඉදලා මට උදව් කරනන ඕනේ හරිද...බයවෙන්න දෙයක් නෑ දැනෙන්නෙවත් නෑ...

ඔහොම කියන ගමන් එය මගෙ කට අරින්න කියලා දත ළඟට ඉන්ජක්ශන් එකක් ගැහුවා.අනෙ අම්මෝ මට කෑ
ගහල අඬන්න හිතුනා.ඒ තරම් වේදනාවක්... ඉන්ජක්ශන් එක මෙහෙමනම් ගලවනකොට කොහොම ඇද්ද කියලා මට හිතුනා. රිදෙන්නෙ නෑ අරක මේක කියපු සේරම උන්ව මතක් කර කර මම හිතින් බැන්න උන්ට. විනාඩියක් දෙකක් යද්දි මගේ කටේ වම් පැත්ත නෑ වගේ මට දැනුනා, යටි තොල බර වෙලා බිමට කඩං වැටෙන්න වගේ දැනුනා.තවත් ටික වෙලාවකට පස්සේ දොස්තර කට අරින්න කිව්වා. මම ඇස් පියාගෙන කට ඇරලා වෙන ඕන දෙයක් වෙද්දෙන් කියලා එක හිතට හිතා ගත්ත.දත උඩින් මොකක් හරි දෙයක් තද වෙනවා වගේ දැනුනත් කිසිම රිදීමක් දැනුනේ නෑ මම කිටි කිටියේ ඇස් දෙක තද කරගෙන හිටියා. ව්නාඩියක්වත් ගියේ නෑ

ආ... නැගිටින්න ... මෙන්න ඔයාගේ දත...

දොස්තර හීනෙන් වගේ කියනව ඇහුනම තමා මම ඇස් ඇරියේ.ඇත්ත නේන්නම් දත ගලවනවා මට දැනුනෙවත් නෑ.ඉන්ජක්ශන් එක තමා එපාම කරපු එක. මට මාර හැපී මමත් එහෙනම් ගැලෙව්වා දතක් ඈ..පැයක් දෙකක් මම ඒ ජොලි මූඩ් එකේ ඉන්න ඇති.ටික ටික හිරි ගියාම දැනුන සනීපේ..... හප්පා ඒ ගැන මොකට කියනවද.... ඔයාලත් ගලෝලම බලන්නකෝ දතක්.

Aug 5, 2012

අසම්මත ප්‍රේමයක හිමිකාරි...

(


ඈත අහසෙ දිළෙන සඳට සිනා සළයි සිත
සඳ ඈතයි ළං වෙනු බෑ කඳු පාමුළ මම
වාං දමන සෙනේ හැඟුම් නුඹට බැඳුණු සිත
වහං කරන්නේ කෝමද මගෙ ජීවිතෙ නුඹ.....

ආළවන්ත කම් පෑවත් බොළඳ වෙලා සිත
නුඹ අහසයි මම පොළවයි තරං ඳුරයි අප
නුඹේ සනුහරේ ඈයෝ කැමති වේද මට
ලැයිම් පේළියේ වෙසෙනා සරෝජනී මම.....

නුඹට තරං කාසි පනම් නොතිබුනාට මට
සාගරේට වඩා ලොකුයි මගෙ මේ සෙනෙහස
කොළොම් පුරේ විච්චූරන මං ළඟ නෑ හැඩ
කුංකුම පොට්ටුව විතරයි මං සතු වත්කම....

සංසාරෙන් සංසාරෙට පතා ආපු ලෙස
සිදාදියෙන් ආපු මහත්තයෝ මාව දැක
හරස් උනොත් අපෙ ළෙංගතු කමට වරිගයම
සත්තයි මං පහල දොලේ සැගවෙමි නොකියම...

Jul 30, 2012

බිනර සඳ පායා ඇවිත් .....( කෙටි කතාව )






                    

                           බිනර සඳ පායා ඇවිත් !

බණ්ඩාරවෙල ටවුමට ඇවිත් බස් එක නවත්තනකොට නම් ධාරාණිපාත වරුසාව නැවතිලා තිබුනෙ.ඒත් මහ දවාල වෙලත් පරිසරය පුරාම තිබුනෙ මහා අඳුරක් ඒ මදිවට සීතළ.ගමන් මල්ල පිටේ එල්ල ගෙන මම බස් එකෙන් බිමට පැන්න. පාර පුරාම මඩ කඩිති මහ ගොඩක්.මම පාත්වෙලා ඩෙනිම් කලිසම දණහිස ගාවට නවන ගමන්ම පුරුද්දට වගේ පාරෙන් එහා පැත්ත බැලුව.රතු පාට ඩිස්කවරි එක උඩට වෙලා දෑතම ළයට බැඳගෙන මං දිහාම බලාගෙන උන්නෙ බිනර. හ්ම්.... අදත් මල්ලිව එවල අයිය මාරු වෙලා වගේ.....හිතට ආපු කේන්තිය එහෙමම තියාගෙන පාර දෙපත්තවත් නොබලම මම අඩියට දෙකට පාර පැන්න.

 කෝ අයිය

 බදුලු යනව කියන්න කිව්ව

 ඇයි එයාට වෙන දවසක් ඇත්තෙම නැද්ද මම ගමට එන දවසෙම එයා පිට යන්නේ

 දන් නෑ

බිනර එසේ කීවේ දෙවුර හකුලවා සැහැල්ලුවෙනි. මට යකා නැග්ගේය.

 දැන් මගුලටද තමුසෙ ආවේ

පුපුරු ගසන කේන්තියෙන්ම මා බිනරට දමා ගැසීමි.

බිනරගේ සුදු මුහුණ බලා ඉදිද්දී රතුම රතු විය.මගේ මේ හැසිරීම් කියුම් බස් කවදත් ඔහුට අප්‍රසන්න බව මා දනිමි.

 මට අයිය කිව්වෙ නිකිණිව ගෙදරට ගිහින් දාන්න කියල

මට බොඩිගාඩ්ලා ඕනෙ නෑ මේ ටික යන්න ඒක ගිහින් තමුසෙගෙ අයියට කියනව මම කිව්ව කියල

බිනරට ගසන්නට බැරි පය උස්සා ඔහු හිද උන් බයිසිකලයට වැරෙන් පහරක් ගසා මා යන්නට හැරුනි. මට මේ තරම් කේන්ති එන්නට මේ සිද්ධිය අද ඊයේ වන්නක් නොව මා පේරාදෙණියේ සිට ගෙදර එන සෑම සති අන්තයකම වන්නේ මේ ටිකය.බසයෙන් බැස පතනය දිගේ ගෙදරට යන මේ කිලෝමීටර් දෙක මා බයිසිකලයේ නැග යන්නට පෙරුම් පුරන්නේ ඇසළ සමගය.මගේ ඒ හීනයට තටු ලැබෙන්නේ එහෙමත් දවසකට පමණි.අනිත් හැමදාමත් මා එන පෙර මඟ සිටින්නේ ඇසළ නොව බිනරය. අදත් එවන් දවසකි.

පැය ගනනාවක ගමන් මහන්සිය , බඩගින්න , සීතළ සහ බලාපොරොත්තු කඩවීම් මැද මම කොටි දෙනක මෙන් වියරු වැටී උන්නෙමි. මග තොට අසුවන ගල් මුල් වලට පයින් පහර දෙමින් ඇසළට හිතින් බනිමින් මා හිතේ දුක යටපත් කර ගන්නට වෙහෙසුණෙමි.දැන් ඉතින් කීයටවත් මා බයිසිකලයට නග්ගා ගන්නට බැරි බව බිනර අද්දැකීමෙන්ම දනී.දඬුමොණරයෙන් බිමට බැස කඳු පල්ලම් දිගෙ හති දමමින් ඔහු මා පිටුපසින් අපේ ගෙදර තෙක්ම දැන් බයිසිකලය තල්ලු කරමින් එනු ඇත.මං නිසා අහක යන පරිප්පු කන ඔහු ගැන කවදාවත් මට සෙනෙහසක් අනුකම්පාවක් නොදැනේ. "මෝඩ වහන්සෙ " මා හිතින් බිනරට ඇති තරම් සිනාසෙමි.

                                    *     *      *     *      *      *    *     *

ඇසළයි බිනරයි කියන්නෙ මගේ ලොකු නැන්දගෙ පුත්තු දෙන්න.එකම වසරක එක ළඟ මාස දෙකක ඉපදුනු ඇසළත් මමත් ඉපදුන දා පටන් හිටියෙ එකටමයි.අපි ඉපදිලා අවුරුද්දකුත් මාස අටකට පස්සෙ මේ ලෝකෙට ආව බිනරට මම පුංචි සංදියේ ඉදන්ම අකමැති. මම එයාව දැක්කෙ අපේ පවුල් දෙකේ ඇසළටයි මටයි තිබුන ආදරේ අවධානය බෙදාගන්න ආව හතුරෙක් විදියට.පුංචි කාලෙ ඉදන්ම මගේ මුලු ලෝකෙම උනේ ඇසළ විතරයි.ඒ තැනට තව කාවවත් ගන්න මට උවමනාවක් තිබුනෙ නෑ.ඊටත් වැඩිය බිනර ඇසළ වගේ මම වගේ දඟයෙක් නෙවෙයි.කෙල්ලෙක් වෙච්ච මං ළඟවත් නැති අහිංසක කමක් තැන්පත් කමක් එයාට පොඩි කාලෙ ඉදන්ම තිබුනෙ.මෙන්න මේ වගේ ගොඩාක් හේතු නිසා දැනුම් තේරුම් තියෙන කාලෙ ඉදන්ම මට බිනර ගැන තිබුනෙ තරහක්.පවුලෙ එකම දරුව උන මම මගේ ගෙදරටත් වැඩිය හිටියෙ ඇසළලගෙ ගෙදර එයාගෙ ඇසුරෙ.මුකුත්ම නොදන්න පුංචිම කාලෙ මට ඇසළ වගේ අදින්නට ඕනෑ විය. ඇසළ මෙන් කොණ්ඩය කපන්න ඕනෑ විය. ඇසල මෙන් කොලු රැළට වැටී දුවන්න පනින්න ඕනෑ විය.වයසින් වැඩී වැඩුණු ගැහැණු ළමයෙකු වීද මගේ මේ පුරුදු අත්හරින්නට මට ඕනෑ කමක් නොවීය.ළඳ බොළද කෙළිකාරකම් හිතේ මතු උනද මම ඒවා ඕනෑ කමින් යටපත් කර ගතිමි.කරඳඩු උස් මහත් වෙද්දී කවදාවත් ආදරයක් ගැන අප කතා කර නොතිබුණද සහෝදර බැඳීමට එහා ගිය හැගීම් අප අතර අපටත් හොරෙන් හුවමාරු වන්නට විය.වටපිට බලා කාටත් හොරෙන් කම්බුලක් ඉබිද්දි , ලැබෙන පුංචි ඇසිල්ලක ඒ පපුවට තුරුලු කර ගනිද්දී ඉතින් ඒ ආදරය යැයි මා අදහන්නට වීමි.පුංචි කාලයේ මගේ ලොව වීරයා මගේ සෙනෙහස් විජිතයේ නිතරඟයෙන්ම අභිශේක ගැන්විණි.නෑනා කවදා හරි මස්සිනාටනේ කියා අප විවාහ කර දෙන්නට දෙමාපියන් අතරද සිහින සහ බලාපොරොත්තු විය.පසු කාලෙක ඒවා පොරොන්දු සහ ගිවිසුම් තරමටම දුර දිග ගියේය.එදවස වෙලාවක් කලාවක් නැතුව මම නැන්දලාගේ ගෙදර රැදෙද්දී අම්මාගෙන් එල්ලවන සියලු දොස්මුර වලින් නැන්දා මා බේරා ගත්තේ " අනේ ඉතින් මේ කෙල්ල කවදා හරි අයිති මේ ගෙදරටනේ " කියමිනි.
කාගෙන්වත් තහංචියක් නොවැටුණ අපේ  පෙම ඔහේ ගලන් යද්දි උසස් පෙළ ඉහලින්ම සමත් වෙලා මම පේරාදෙණිය කැම්පස් තේරෙද්දි , ඇසළව දාල යන්න බැරුව වරු ගානක් නාහෙන් ඇඬුව.ඇසළ බණ්ඩාරවෙල ටවුමෙම ඇඟලුම් ආයතනයක රැකියාව තෝරගෙන ගමේම නවතිද්දි මම නුවර බෝඩිමකට කොටු උනා.එදා ඉදන් අද වෙනකනුත් ඊට පස්සෙ හැම සෙනසුරාදාවකම උදේ පාන්දරින්ම මම ගමට ඉගිල්ලුනේ ඇසළගෙ මූණ දකින්න.ඒත් මේ වෙනකොට ඒ උවමනාව තියෙන්නෙ මට විතරක් බව මට නොතේරෙනව නෙවෙයි.ඒත් මේ ඇත්ත පිලිගන්න මගේ මුරණ්ඩු හිත පොඩ්ඩක්වත් සූදානම් නෑ.මම දැනගෙන උන්නෙ මම අයිති ඇසළට කියල විතරමයි. ආදරේ කියන්නෙ මට මේ ලැබෙන මම මේ දන්න චුට්ට විතරක්ම නෙවෙයි කියල මගෙම හිත මට කෑමොර දිදී පහදල දෙන්න කොච්චර උත්සහ කලත් මම තාමත් නොතේරෙන ගානට ඉන්නව.


 නිකිණි ...

බෑග් එකේ බර විතරක් නෙවෙයි හිතේ බරත් ඔලුව උඩින්ම තියාගෙන කන්ද නගින මම බිනරගෙ හඬින් තිගැස්සුනා.මගේ සිතුවිලි සීසී කඩ කරපු එක ගැන මට ආයෙම ආවෙ ඔහු එක්ක කේන්තියක්.

 නිකිණි බිකිණි ගාන්නෙ ඇයි කට ඇරල අක්ක කියල කිව්වොත් කටට මොනා හරි වෙනවද

හති දාගෙන බයිසිකලේ තල්ලු කරගෙන එන බිනර ඉස්සරහට දෑතම ඉණට තියාගෙන ගිහින් මම ඇහුව.කවදාවත් මට අක්කායි නොකියන ඔහු සමග මම බොහෝ අවස්ථාවල රණ්ඩු අල්ලා ඇත.මට වඩා බාල ඔහු මට එසේ නමින් ඇමතීම මහා මදි පුංචි කමක් ලෙස මා සිතුවද මේ අක්කා ඔහුට මල්ලි කියා කතා කරන්නේත් නැත.


 කටට නෙවෙයි හිතට මොනා හරි වෙයි කියලයි බය

අහක බලාගෙන ඇසෙන නොඇසෙන ගානට බිනර කියූ දේ හාරා අවුස්සන්නට මට හේතුවක් තිබුනේ නැත.

 හරී දැන් කියනව මොකටද මට කතා කලේ

 දෙයක් අහන්න.... ඒත් මේ ඒකට වෙලාව නෙවෙයි කියල මට දැන් හිතෙනව

 මේ හලෝ.... නිකිණිට ඔය හරස්පද ඔට්ටු නෑ... අහන්න ගිය දේ අහනව

කරේ රැදි බෑගය ගලවා බිනරගෙ බයිසිකල් හැඩලයේ එල්ලා මම පාරේ තිබූ කණුවකට හේත්තු වීමි.බිනරද බයිසිකලය නවතා මගේ මුහුනට මුහුණ සිටින සේ පාරෙන් එහා පස ගලක් මත වාඩි විය.

 හරි එහෙනම් කියන්න බලන්න ඔයා මොනවද අපේ අයියා ගැන දන්නෙ

මට බකස් ගා සිනා නැගුණි.මේ මෝඩයා මෙච්චර තෙපර බෑවේ මේ ගොං ප්‍රශ්නේ අහන්නද .ජංගියක්වත් නොඅදින කාලේ එකම බේසමේ බැස නා , අම්ම හෝ නැන්දා එකම පිගානෙන් අනා කවන බත් කා , එකම ඇදේ එකට බදාගෙන මා සමඟ නිදාගත් ඇසළ ගැන මා නොදන්නේ මොනවාද.... නැත ඔහු ගැන මා නොදන්නා දෙයක් තිබෙන්නට බැරිය.ඉතින් මහ හඬින් හිනැහෙනවා හැරෙන්නට මට කියන්නට දෙයක් නැත.

හරි හරි එහෙනම් කියන බලන්න නිකිණි මොනවද ආදරේ ගැන දන්නෙ... ආදරේ කියන්නෙ මොකක්ද ?

ඒ බිනරගේ දෙවෙනි පැනය .ඒ ප්‍රශ්ණය ළඟනම් මා මොහොතකට නිරුත්තර විය.ඇසළත් මාත් ආදරෙන් උන්නාට ආදරේ ගැන මා දන්න මළදානයක් නැත.ඒ ගැන ගැඹුරින් හිතන්නට මට මේ තාක් හිතීද නැත.කැම්පස් එකේ සමහර කෙල්ලන් කියන්නේ අදරේ ඇගට නොව හිතට දැනෙන දෙයක් කියාය,ලේ නහර වලට පවා දැනෙන සියුම් හිරිවැටීමක් කියාය.ඉතින් ආදරේ එසේනම් ඇසළ ගැන මට එවන් හිරිවැටීමක් මේ තාක් දැනී නැත.ඒ ඇස් වල ආදරේ සොයන්නට මා කිසිදිනක වෙහෙසී නැත.
උත්තර දෙන්නට බොහෝ වෙලා ගෙන එහෙත් උත්තරයක් නැතුවම මම හිස් බැල්මෙන් බිනර දෙස බැලීමි.පිළිමයක් තැබුවාක් මෙන් නිසොල්මනේ බිනර මදෙස බලා සිටී. ඒ ඇස් දිළිසේ... කා ළඟවත් ලෙහෙසියෙන් පැරදෙන්නට අකමැති මමත් හොද හැටි ඒ ඇස් දෙස කෙලින් බලා හිදින්නට වීමි.තත්පරයක් දෙකක් තුනක් හතරක් මා එසේ සිටින්නට ඇත.මොකක්දෝ අමුත්තක් හිතේ එහා මෙහා වෙද්දී වේගයෙන් ඇහි පිය සලා මම බිම බලා ගතිමි.බකස් ගා බිනර හිනැහෙන හඬ ඇසෙද්දි ජීවිතේ පලවෙනි වතාවට පරාජිත හැගීමක් හිතට දැණුනි.ඊටත් නයාට අදුකොළ වගේ වෙච්ච බිනර ළඟම එසේ වීම ගැන හිතට හරිම නැත. ඒ පරාජිත හැඟීම බොරු තරහකින් මුවා කරගෙන මම ගසා බසා දමා හිද උන් තැනින් නැගිට යන්නට හැරුනෙමි.

 හලෝ මැඩම්..... කොහෙද යන්නේ... මට උත්තරයක් දීලම යනවද....

බයිසිකලයේ එල්ලූ බෑගයත් නොගෙනම අඩියට දෙකට පල්ලම් බසින මට බිනරගේ හඬ ඇසුනේ ඈතිනි.

 මේ හලෝ... ඔව්වට උත්තර දෙන්න මම බැඳිලා නෑ...අනික මගෙන් ප්‍රශ්න අහන්න ඔහේ මහ ඒජන්තද...අපේ ගෙදරට ගොඩවෙනවනම් ඔය බෑග් එකත් දීගෙනම යනවා..

තාමත් කන්ද මුදුනේ ඉදන් හිනා වෙවී බලන් ඉන්න බිනරට ඇසෙන්නට කෑගසා එහෙම කියපු මම කවදාවත් නැති තරම් හයියෙන් ගෙවල් ගාවට වෙනකං එක පිම්මට දිව්ව.උදෙ ඉදන් වතුර උගුරක්වත් නැතුව වේලි වේලි ආපු මට කොහෙන් එහෙම හයියක් ආවද මංද. හරියට අලුතින් අත්තටු ලැබුන කිරිල්ලියක් වගේ සැහැල්ලුවක් සතුටක් හිත පුරා උඩු දුවන්න ගත්ත.ඒ ඇයි ඒ මොකටද කින්ද මන්ද මුකුත් හරියට හිතා ගන්න බැරි උනත් මම කාලෙකට පස්සෙ නිදහසේ හයියෙන් හුස්මක් ගත්ත.

                              *     *      *     *      *      *    *     *

ඉරිදා හැන්දෑ වෙනකනුත් මම නුවර නොයා විනාඩියෙන් විනාඩිය බලන් හිටියෙ ඇසළ ඒවි කියල.ඒත් හැන්දෑවේ පහත් පහු උනාට පස්සෙ එයා ගෙදරට කෝල් කරල කිව්වෙ මට යන්න එයා ලඟදිම දවසක කැම්පස් එකට ඇවිත් මාව මුණගැහෙන්නම් කියල විතරයි.හිතට ආව කේන්තියට දුකට මම දන්න කැතම වචන වලින් මට එයාට කෑගහල බනින්න හිතුනත් මම මාව පාලනය කර ගත්ත.ආයෙ දෙපාරක් නොහිත මම ඇදුම් කෑලි දෙක තුනයි පොත් ටිකයි බෑග් එකට අඩුක් කර ගත්තෙ ඒ හැන්දෑවෙම නුවර පිටත් වෙන්න හිතාගෙන.දැන් ඉදල පහුවදා උදේ පාන්දර බස් එකේ යන්න කියල අම්ම කට කැඩෙනකන් කිව්වත් මම නෙවෙයි කණකට ගත්තෙ.හිතුවක්කාර කොලු තාලෙට උඹව හදපු අපියි වැරදි කියල අන්තිමට අම්ම කිව්වෙ කම්බුලේ අත තියාගෙන.අම්ම ගැන දුක හිතුනත් මම හිතුන දෙයක් වෙනස් ආයෙ වෙනස් කරන ජාතියෙ කෙනෙක්නම් නෙවෙයි. ගෙදරට ඇදගෙන හිටපු ටී ෂර්ට් එකට උඩින්ම රතු පාට ජර්සි එක දාගෙන බෑග් එකත් කරට දාගෙන මම වත්තෙ මායිම පහු කලේ ගේ දොර කොඩ හූල්ලන අම්ම දිහා හැරිලවත් බලන්නෙ නැතුව.

පණ්ඩිතය වගේ ආවට එළියෙ තිබුනෙ හිතුවටත් වැඩිය අඳුරක් හිතුවටත් වැඩිය සීතළක්.රබර් සෙරප්පු වලින් වැහුන යටි පතුල් වලින් සීතල ඇට මිඳුළු වලටම දැනෙද්දි හිතේ තිබුන තරහ මැකිල ගිහින් අන්තිමට ඉතුරු උනේ මං ගැනම උපන් ආත්මානුකම්පාවක් විතරයි.බලෙන් ඔබ්බපු කොලු කම් අස්සෙ හැංගිලා හිටපු මගේ ගැහැනු ආත්මේ හීනියට ඉකි ගහන සද්දෙ මට ඇහුණ.ඒත් නිකිණි කියන්නෙ ඇස් වලට ඕන ඕන වෙලාවට අඬන්න සූදානම් කෙල්ලෙක් නෙවෙයි.යාංතමට තෙත් වෙච්ච ඇස් දෙක දෑතින්ම පොඩි කරගෙන මම කන්ද නැග්ගෙ ආයෙත් හැරිල ගෙදර දුවන්න හිතෙන හිතට තරවටු කරන ගමන්.

එක පාරටම මන්දාරම් අඳුර කපාගෙන මීඳුම මැදින් මහා සද්දෙට ආව බිනරගෙ බයික් එක මග හරස් කරල නැවතුනේ මගේ ඇගේ ගෑවී නොගැවී වගේ.වෙන වෙලාවකනම් ලුණු ඇඹුල් ඇතුව මොනා හරි කියන්න තිබුණ.ඒත් මම මට නෙවෙයි වගේ අහක බලාගෙනම හිටිය.

 කොහෙද යන්නෙ ?

 ඇයි අහන්නෙ ?

 ප්‍රශ්නෙකට ප්‍රශ්නෙකින් උත්තර දෙන ක්‍රමය වෙනස් කරන්නම බැරිද ?

 ප්‍රශ්න වලට උත්තර දෙන්න මං බැඳිල නෑ

 හරි හරි එහෙනම් බැඳිච්ච දවසකට අහන්න මම සේරම ප්‍රශ්න ඉතුරු කර ගන්නම් දැන් නගින්න බයික් එකට

 ඒ අහවල් එකකටද ?

 ගෙදර ගෙනියන්න... දැන් නුවර යනකොට රෑ 8 පහු වෙනවා .. එච්චර රෑ වෙලා ගෑණු ලමයෙකුට තනියම ගමන් හොද නෑ

මම උපහාසයට මෙන් සිනාසීමි.මට මෙවන් තහංචි දමන්නට මොහු මගේ කවුද.මෙච්චර කාලෙකට ඇසළවත් මා යන එන වෙලාවල් විමසා නැත.ඔහුට මා කොයි වෙලේ කොහේ ගියත් කම් නැත.මේ පොඩි එකා මගේ ජීවිතය වචනෙකින් හෝ හසුරවන්නට හදන එක ගැන කේන්තියකට එහා ගිය මොකක්දෝ හැගීමක් හිතට වද දේ.

 මට බණ කියන්න ඔහේ මගේ කව්ද..? මොන අයිතියක්ද ?

 ඇයි අමතකද මම නිකිණිගේ පොඩි මස්සිනානේ.... ලොකු මස්සිනාට තියෙන අයිතියම මටත් තියෙනවා

ගරුසරුවක් නැතුව දොඩන මගේ වාචාල කම ගැන වගක් නැතුව බිනර හිනැහෙමින් මට උත්තර නැති වෙන්නම පිලිතුරු දෙයි.පෙරදා මෙන්ම මේ සංවාදයේ පැටලි පැටලී බිනර හා කල් මරන්නට මගේ හිත ඉල්ලයි.

 පොඩි එකා පොඩ්ඩි එකා විදියට ඉන්නවද

 අනේ.. අනේ මේ කිරි ඉබ්බි මට වඩා මාස 20 ක් වැඩිමල් උනයි කියල හිතන්නෙ ඉන්නෙ මහ ලොකු සයිස් එකෙන්නෙ

බිනර කියූ දෙයට මට මහා හඬින් හිනා යන්නට ආවේය. මම අතින් මුව වසා බිනරගෙන් හිනාව සගවන්නට වෙහෙසුනෙමි. කිරි ඉබ්බි... ඒ අපි පොඩි උන් දා බිනර මට පටබැඳි නම වේ.එකට වැටී සෙල්ලම් කරද්දී මගේ නොපනත් කමකින් හිත රිදවාගෙන හඬන බිනර කිරි ඉබ්බී.. කිරි ඉබ්බී කියමින් ගේ වටා දුවයි.එහෙම දුවන ඔහුව ඇසළත් සමඟ එක්වී කොටු කරගෙන ඒ අත ලේ එන තුරු සපා කෑ බවක් මට අද මෙන් මතකය.කොයි තරම් ළඟින් උන්නද ඇසළ කේලම් කියා වැඩිහිටියන් ලවා මට ගැස්සවූ වාර අනන්ත වේ. එහෙත් මම මොන තරම් රිදවූවද බිනර කවදාවත් මා පාවා දී නැත.එ දවස් සිහිව සියුම් කම්පනයක් සමඟ හීන් සතුටක් හිත පුරා මෝදු විය.

 මොනවද කල්පනා කරන්නේ ...? අදත් මගේ කෑල්ලක් කඩා ගන්න හැටිද ?

 කඩා ගන්නනම් බැරි කමක් නෑ... ඒත් මම දැන් හරක් මස් කන්නේ නෑ

 ඒ උනාට මට නම් ආසයි ඉබි මස් මොන රහද බලන්න

ඒ වෙලාවෙ බකස් ගාල එලියට පැන්න හිනාවනම් නතර කර ගන්න මට පුලුවන් කමක් තිබුනේ නෑ.මං හිනා වෙච්ච සද්දෙ ඈත කඳු වල හැපිල දෝංකාර දුන්න.ආයෙ ආයෙ හිනාවෙලා ඒ දෝංකාර දෙන මගෙම හිනාව අහන් ඉන්න මට ඕන උනා.හිතේ පැළපදියම් වෙලා තිබුන හැම අසහනකාරි සිතුවිල්ලක්ම ඈතට ඈතට ගහගෙන යනව වගේ මට දැනුන.

අපිට අපිව නොපෙනී යන තරමට අහල පහලට මීඳුම කඩං පාත් වෙන්න පටන් ගත්ත.තවත් මෙහෙම හිටියොත් අපි ගල් වෙයි කියල මට හිතුන.

 මැඩම් දැන්වත් කියන දේ අහල නගිනවද බයික් එකට .... දැන් ඉතින් කොහාට ගියත් මා එක්ක තමා ....... එක්කො ගෙදරට එක්කෝ නුවරට කරුණාකරලා මට කියනවද කොහාටද යන්න ඕනෙ කියලා....?

හැඬලයේ එල්ලල තිබුන හෙල්මට් එකක් මගේ දිහාට දික් කරගෙන බිනර එහෙම කිව්වෙ ටිකක් සැරෙන් වගේ.හිතුවක්කාර වෙන්න හිතට හිතුනෙම නැති තරම්. මම කතාවක් නැතුව හෙල්මට් එක අරන් ඔලුවට දා ගෙන බයික් එකට නැග්ගා.

 නුවරට

බයිසිකලේට නැගල මම එහෙම කිව්වම බිනර පුදුමෙන් වගේ මං දිහා හැරිල බැලුව.එයත් කතාවක් නැතුව හැරිල බයික් එක ස්ටාර්ට් කර ගනිද්දි ඒ මුණෙ අමුතුම කාන්තියක් මම දැක්ක.ගමන පටන් ගද්දි අපි අතර මැද තිබුන අගල් තුන හතරක පරතරය බිනර හිතා මතාම මහා සද්දෙට ගහපු බ්‍රේක් පාරකින් නැත්තටම නැති උනා.ළැමත් මුහුණත් ඒ පිටට හිර වෙද්දි සීතළ කපාගෙන මට දැනුනෙ මහා උණුසුමක්.ඒ සනීපෙට මගේ ඇස් පිය වුනා.


                            
                                 *     *      *     *      *      *    *     *

බිනර එක්ක නුවර බෝඩිමට ඇවිත් හරියටම දවස් 4 ට පස්සෙ ඇසළ මාව හම්බවෙන්න කැම්පස් එකට ආව.වෙනදට ඒ මූණ දකින්න තියෙන ආසාව ඇස් වල යාංතමටවත් තිබුනේ නෑ.මට කියන්න ලොකු කතාවක් තියෙනවා කියපු නිසා මම ඇසළ එක්ක කැම්පස් එකෙන් එලියට ආව.යන්න තැනක් මට වගේම ඇසළටත් හිතා ගන්න බැරි උන නිසාද මංද අපි කතාවක් නැතුවම රේල් පාර දිගේ සරසවි උයන ස්ටේශම දිහාට ඇවිදන් ගියා.කවදාවත් අපි අතර මේ වගේ නිහඬ තාවයක් තිබිල නෑ.ඒ නිසාම මහ අපහසුවක් හිතට දැනුන.

 නිකිණි

ගොඩක් වෙලාවට පස්සෙ ඇසළ කටහඬ අවදි කලා.

 ම්ම්ම්ම්ම්ම්

 මම මේ කියන්න යන දේ අහල ඔයාට තරහ ඒවි දුක දැනේවි ඒත් මටත් වඩා උගත් කෙල්ලෙක් හැටියට ඔයා මේ දෙවල් බුද්ධියෙන් හිතල තෙරුම් ගනී කියල මම හිතනව

කෙලින් කතා නොකර වැල් වටාරම් ගහද්දි වෙනදට යකා නගින මම අද බොහොම නිහඬව අහන් හිටිය ඇසළ කියන්න යන්නෙ මොනාද කියල.

 පුංචි කමට නොතේරුම් කමට අපි අතර පොඩි පොඩි දෙවල් උනා තමා....ඒ කාලේ ඒ දෙවල් මහ ලොකුවට හිතපු අපිම අපි ගැන බලාපොරොත්තුත් තියා ගත්ත තමයි.... ඒත් ආදරේ කියන්නෙ ඒකට නෙවෙයි නිකිණි....මං ආදරේ හොයා ගත්ත... අද නැත්තං හෙට ඔයාටත් හිතේවි අපි අතරෙ තිබුනෙ ආදරේ නෙවෙයි කියල...ඒක තේරුම් ගත්ත දවසට ඔයාටත් හිතෙයි මම අද මේ කියන දේවල් හරි කියල...

එකම රේල් පීල්ලෙ දෙපැත්තට වෙලා ඉස්සරහට යන ගමන් ඇසළ කියන දෙවල් මම හැඟීමක් නැතුව අහන් හිටිය.

 අපි ගැන අපිටත් වැඩිය බලාපොරොත්තු තියන් ඉන්නෙ වැඩිහිටියො ... අපි දෙන්න එකම මතේක ඉන්නවනම් ඒ අදහස් එයාලගෙ හිතින් අයින් කරන්න අපිට පුලුවන් වෙයි... මං දන්නව නිකිණි ඔයා පොඩි කාලේ ඉදන්ම මං වගේ උනා... ඔයා හිතුව ඒ මම කැමති විදිය කියල...ඒත් මගෙ හීන වල ඉන්නෙ ඔයා නෙවෙයි නිකිණි.. අපි අර ඉස්සර වගේම සහෝදරයො වගේම ඉමු.ඊට එහා යන්න මට බෑ ... මං හිතනව ඔයාට මාව තේරෙනවා කියල...

ළඟට ඇවිත් ඇසල මගේ අතින් අල්ල ගත්ත.ඇත්තටම සහෝදර බැඳීමකට එහා ගිය උණුසුමක් ඒ පහසෙ තිබුනෙම නෑ.මේ ආදරේ වෙනුවෙන් හෙලන්න කඳුලක් මගේ ඇස් වලට ඒ වෙලාවෙ ඉනුවෙත් නෑ.මම වචනයක්වත් කතා නොකර යාන්තමට හිනා වෙලා ඇසළට සමු දුන්න.ස්ටේශමෙ නවත්තල තිබුන කෝච්චියට ගොඩ වෙලා ඇසළ මට අත වැනුව.කෝච්ච්ය ගිහිල්ලත් ටිකක් වෙලා යනකං මම බංකුවක වාඩි වෙලා බලන් හිටිය.මට මතකෙට ආවෙ එදා රෑ මාව බෝඩිමෙන් බස්සලා බිනර යන්න හදද්දි කියපු දෙයක්.

 ආදරේ කියල ඔයා හිතන් ඉන්නෙ මොකක්ද කියල මම දන්නෙ නෑ... ඒත් ආදරේ කියන්නෙ තමන්ගෙයි තමන්ටමයි කියල හිතෙන දෙයක් ලබා ගන්න තියෙන ආසාවට නෙවෙයි...ආදරේ කියන්නෙ නිදහසට... නිදහස් හැගීමකට.... ඒ හැගීමෙන් පපුව පිරෙන්න ඕනෙ... හුස්මක පවා ඒ ආදරේ දැනෙන්න ඕනෙ... ඇස් පියා ගනිද්දී ඒ ආදරේ මැවෙන්න ඕනෙ..... ආදරේ මෙන්න මෙතන්ට දැනෙන්න ඕනෙ......

දකුණු අත එයාගෙ පපුවට තද කරගෙන බිනර එහෙම කිව්වෙ හැටි මට මැවිල පෙනුන.මම ඇස් පියාගෙන හයියෙන් හුස්මක් ගත්ත. ඒ හුස්මෙ බිනර හිටිය වගේ මට දැනුන.මාව ගැස්සිල ගියා. මම රේල් පාර දිගේ එක හුස්මට බෝඩිමට දුවගෙන ආවා.කාමරේ දොර මහා සද්දෙට වහල බිත්තියෙ මුල්ලක වාඩි වෙලා ඇසළ කියපුවා ආයෙ ආයෙ මතක් කලා.මගේ හීන වල ඉන්නෙ ඔයා නෙවෙයි නිකිණි...ඇසළ කියපු ඒ වචන ටික දෝංකාර දිදී ඇහෙන්න ගත්ත.මට මං ගැනම දැනුනෙ මහ අනුකම්පාවක්.ඇසළ වගේ වෙලා ඇසළට ආදරේ කරල නිකිණිට නිකිණිවම මඟහැරිල නේද කියල පළවෙනි පාරට හිතට දැනුණ.අවුරුදු ගාණක් හිරවෙලා තිබුණ කඳුළු මහා සද්දෙට ඇස් වලින් එළියට පැන්න.

                                  *     *      *     *      *      *    *     *

                 බ ස් එක බණ්ඩාරවෙලට එද්දි හීන් නිලි වැස්සක් එක පාරටම කඩාගෙන වැටුන.කට්ටිය දඩිබිඩියෙ බස් එකෙන් බැහල අගුපිල් වලට දුවද්දි මම බෑග් එකත් පපුවට තුරුල් කරගෙන තවත් විනාඩියක් දෙකක් බස් එකටම වෙලා හිටිය.හරියටම මාස දහයකුත් දවස් දොළහකට පස්සෙ ගමට අඩිය තියපු නිසාදෝ මංද හිත තිබුනෙ හරියට සසළ වෙලා.විලුඹ ගාවටම දිග සාය එක අතකින් යාංතමට උස්සගෙන අනිත් අතින් බෑග් එක උස්සගෙන මම බස් එකෙන් බැස්සෙ අන්තිමටම. උරහිසටත් පොඩ්ඩක් පහලට වෙන්න වැවුණ කොණ්ඩෙ මටත් කලින් හුලඟ එක්ක යද්දි මම සාය අත ඇරල කොණ්ඩෙ අල්ලලා එක තැනකට ගන්න වෙහෙසුණා.ගමේ අහල පහල ඉන්න උන් පවා ගමට ආපු අමුත්තෙක් දිහා බලන විදියට මං දිහා බලද්දි මට දැනුනෙ අපහසුවක්. ඒ සමහරු මාව අඳුර ගත්තෙ නෑ කියල එයාලගෙ බැල්මෙන්ම මට තේරුනා.පුරුද්දට වගේ මගේ ඇස් මටත් හොරෙන් පාරෙන් එහා පැත්තෙ ඇහැළ ගහ දිහාවට ගියා.එදා වගේම රතු පාට ඩිස්කවරි බයික් එක උඩ බිනර බලන් හිටිය.හිත ගැස්සිලා ඇස් බොඳ වෙන්න ගත්ත.ඒ ඇස් දිළිසෙන අපූරුව පාරෙන් එහා පැත්තෙ හිටියත් මම පැහැදිලිවම දැක්ක.
ළඟට යනවද නොයනවද කියල විනාඩියක් දෙකක් විතර මම බිම බලාගෙන කල්පනා කලා.අන්තිමට ගැහෙන කකුල් වලට වාරු අරන් ලතාවට පාර පැනල  බිනර ළඟට යන්න මට තවත් විනාඩියක් දෙකක් යන්න ඇති.

අසන්නට දාහක් දේ සිතේ විනිද මට වචන නැතුවාක් මෙනි. ළය මඬළ මේ හැටි ගැහෙන්නේ ඇයිදැයි මටම තේරුමක් නැත.බිනර මා විනිවිද යන තරම් බැල්මෙන් මා දෙසම බලා සිටී.
 ඒ ඇස් මේ තරම් දිළිසෙන්නේ ආදරේට බව නිකිණිට තවත්නම් රහසක් නෙවෙයි.

 ලස්සනයි..... හරියට දැන් පිපිච්ච සුවඳ මලක් වගේ
ආදරෙන් විතරක් නෙවෙයි පුදුමයෙනුත් විසල් වෙච්ච ඇස් වලින් හිනා වෙවී බිනර එහෙම කිව්වෙ හරි ආදරේ හිතෙන හඬකින්

 කොහොමද දන්නෙ මම අද එන බව

බිනර දැකි මොහොතේ පටන් අසන්නට සිටි පැනය මම ඒ ඇස් දිහා බලාගෙන ඇහුව.

 අද එනවා කියලා දන්නේ නෑ... ඒත් කවද හරි එන බව දැනගෙන හිටිය... ඒකයි හැමදාම මෙතන්ට ඇවිත් බලන් හිටියෙ...

හිත හෝස් ගා පත්තු විය. මා ගම නෑවිත් හිටි මාස දහයේම බිනර මෙතනට විත් මග බලා සිටින්නට ඇත.ඒ ඇස් කෙලින් බලන්නට බැරි මොකක්දෝ හැගීමක් හිතට වද දෙන්නට විය.
එහෙනම් මැඩම් අදවත් නෑ බෑ නොකිය එනවද  මා එක්ක
මම සිතුවිලිත් එක්ක  පොර බඳිද්දි බිනර දොඩමලු උනා.එයා එහෙම කියල හෙල්මට් එක මගේ දිහාට දික් කලා.
බෑ අයියො.....
බෑග් එකත් පපුවට තුරුල් කරගෙන මම හුරතල් උනා.මම එහෙම කිව්වම දිළිසි දිළිසි තිබුන ඒ ඇස්  මොහොතකට මලානික උනා.
අපි ගෙදර ලඟටම පයින්ම යමුද....
මම එහෙම කිව්වහමනම් ඒ ඇස් ආයෙත් දිළිසුණා හරියට එයත් ඒක කියන්න ආසාවෙන් හිටිය වගේ.ඇත්තටම මේ  සුන්දර  මොහොත විනාඩි පහෙන් බයිසිකලෙන් ගිහින් ඉවර කරගන්න මගේ හිත ඉඩ දුන්නෙම නෑ.සීතල පතනය දිගේ බිනර එක්ක ළඟින් ළඟින් අඩි තිය තිය යන්න මගේ හිත මට පුදුම තරම් බල කලා.දෙපාරක් නොහිතම මම අරෙහෙම කියලා දැම්මෙ ඒකයි.

 හරි එහෙනම් තප්පරයක් ඔහොමම ඉන්න හොදේ
බිනර එහෙම කියල බයික් එකත් ස්ටාර්ට් කරගෙන  ඒ ළඟම තිබුන කඩේ ගාවට ගියා.මම හයියෙන් හුස්මක් අරගෙන පොඩ්ඩක් සංසුන් උනා. මම ඇහි පියල ආයෙ අරිද්දි බිනර මගේ ඇස් ඉස්සරහ.
හරි මැඩම් එහෙනම් දැන් යමු
මගේ  කරේ තිබුන බෑග් එකත් අනවසරයෙන්ම උදුරගෙන එයාගෙ කරට දාගෙන බිනර මගේ අතින් අල්ල ගත්ත. බිනර බයිසිකලේ කඩේ ළඟ පරිස්සමට තියල මේ ගමන මා එක්ක යන්න නිදහස් උනා කියල ආයෙ මට එයාගෙන් අහල දැන ගන්න උවමනා උනේ නෑ. එයා යනකොටම මම ඒක තේරුම් ගත්ත. මහ පාර පැනල  අපේ ගමට යන පොඩි පාරට හැරිලත් බිනර මගේ අත අත ඇරියෙ නෑ. හැන්දෑ අඳුරත් එක්ක කඩන් පාත් උන මීඳුම මුලු පලාතම  වහගෙන තිබුන.අවුරුදු විසි ගාණක් මේ පාරෙ ආපු ගියපු මට මේ සීතල මේ අඳුර අමුතු දෙයක් නෙවෙයි.ඒත් අද තරම් ලස්සනට මේ කිසිම දෙයක් මම මීට කලින් දැක්කෙ නෑ නේද කියල හිතෙද්දි මටම මගේ ඇස් ගැන පුදුමයි.
ඉතින්..... කෝ අද කතා පෙට්ටිය නුවර දාලද ආවේ....
දැහැන් ගත වෙච්ච හිත බිනරගෙ හඬින් ඕනාවටත් වඩා ගැස්සුණා.ඒ තිගැස්මට බිනරගෙ අතත් අත ඇරුන.
ඒක නෙවෙයි.... කෝ අරය....
බිනර ආයෙමත් දොඩමලුයි.ඒ සැහැල්ලුව ළඟ මමත්  හිමිහිට සැහැල්ලු වෙන  බව මට තේරුනා.
කොරයද.... මං එහෙම ඇහුව.
අර ඉස්සර මම  මේ පාර දිගේ කැන්දන් යන  විසේකාර අම්මණ්ඩි....
බිනර ඒක අහපු තාලෙට මට බකස් ගාල හිනා ගියා.
එයා මැරුණනෙ මීට මාස දහයකට කලින් නුවරදි වාහනේකට හැප්පිලා
අපොයි එහෙමද.... අපරාදේ මම අවුරුදු  ගාණක් බලන් හිටියා එයාට දෙයක් කියන්න.
මම හිනාව හංගගෙන  අහන් හිටිය.
අනේ... අපරාදේ ඇයි ඉතින් කලින් කිව්වෙ නැත්තෙ.....
මම ඒක ඔයාට කියන්නද ...මොන ලෝකෙන් හරි ඒකිව හොයලා ඒක  එයාට කියනවද...
මම ඒකට මුකුත් කියන්න හිතන්නත් කලින් බිනර මගේ ළඟටම ආවා.මම ඉක්මනට බිම බලා ගත්ත.එක අතක් මගේ උරහිසට තියන ගමන් අනිත් අතින් මගේ නිකටින් අල්ලල යාන්තමට එයාගේ පැත්තට හරවගත්ත.ජිවිතේ පලවෙනි වතාවට පිරිමි ඇස් දෙකක් ළඟ  පිරිමි සුවඳක් ළඟ මගේ ගැහැණු ආත්මෙ හිරි වැටීගෙන ගියා.
දන්නවද.... මම ආදරෙයි මගේ කිරි ඉබ්බිට පණටත් වඩා
මගේ ඇස් වලින් හෝ ගාල කඳුලු කඩන් වැටුන.මහා සද්දෙන් ඉකි ගැහෙද්දි බිනර හිමිහිට මගේ හිස එයාගෙ පපුවට වාරු කර ගත්ත. ඉතින් බිනර දවසක් කියුවාක් මෙන් පපුව පුච්චන පපුව හිරි වට්ටන හැඟීම් කප්පරකින් මුලු හිතම පිරිල  හුස්ම හිර වෙනව වගේ මට දැනුන.මේ ඉතින් ආදරයම බව පලවෙනි වතාවට මගේ හිත  මට හිනා වෙලා කිව්ව.කඳුලු හේදිලා යනකන්ම මම ඒ පපුවට හිස තියාගෙන ඒ නිරාමිස සුවය වින්දා.
ම්ම්ම්ම්ම් .... මම දෙයක් අහන්නද.....
කල්පයක් වගේ ගෙවුණ කාලෙකට පස්සෙ මගේ හිස මෑත් කරල බිනර මගේ ඇස් වලට එබෙන  ගමන් එහෙම ඇහුව.මම ඇස් වලින් හා කියල කිව්ව.
ආදරේ කියල කියන්නෙ මොකටද මැඩම්....
ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම් ... ආදරේ කියන්නෙද.... ආදරේ කියන්නෙ අපි දෙන්නට....
එහෙම කියල මම ආයෙම ඒ පපුවෙම මූණ හංගගත්ත.

                                                              - නිමි -

ඒකපාර්ශික !

      සඳක් වගේ පායා හිනැහෙමින් එබී පුරුද්දක් වගේ උන්නා ළඟම රැදී ඉඩක් නොවූ තැන හදවත ගියද බිදී අදත් ලියනවා මේ ප්‍රේමයට කවී යන්තං ගැටෙ...