ඒ ඔබය ඔබමය - 3 කොටස

මුල් කොටස් අමතක අය ගොහින් බලලම එන්නකෝ

ඒ ඔබය ඔබමය - 1 කොටස

ඒ ඔබය ඔබමය - 2 කොටස



මොකක්දෝ මහ අමුතුම හැඟීමක් හිත වට කොට පවුරු බදිද්දී සතියක් දෙකක් නිසොල්මනේ ගෙවී යන්නට ඇත.සොල්දරයට වී මා පිනි ජම්ඹු ගහේ අතු අතරින් අපූරුවට දිස් වෙන දළදා මාළිගාව දෙස ඔහේ බලා සිටියෙමි.පෙරදාක එහෙදී වූ අපූරු හමුව සිහිව මා මුවට හීන් හිනාවක් නැගුණි.ඒ ආගන්තුක හමුවෙන් පසු අද වන තුරු මා ආයේ දළදා වදින්නට ගියේ නැත.ලෙඩක් දුකක් හැදුනද හැන්දෑවට හැන්දෑවට දළදා මාළිගාවට නෙළුම් මල් වට්ටිය පුදන්නට යන ගමන අත් නොහරින මා මතක ඇති කාලයක මේ ඒ ගමන මගහැරියාමය.වලව්වේ අයට එය පුදුම හතෙන් එකක් මෙනි.

සුදු මැණිකෙ... අදත් දළදා උන්නාන්සේ වදින්න යන්නෙ නැතැයි

හැන්දෑවේ තේකත් රැගෙන මා සොයා පැමිණි ඩිංගිරි අම්මා මගෙන් විමසයි.

හිතක් නෑ ඩිංගි අම්මා.... ඇගට හරිම තෙහෙට්ටුවක් දැනෙනවා

සීවරං දෙයියනේ... අර මොකෑ සුදු මැණිකෙ...? මුකුත් ලෙඩක් දුකක්වද්ද...?

අයියෝ නෑ ඩිංගි අම්මා ... මේ කම්මලි කමට වෙන්න ඇති...

මා එසේ නොකීවානම් ඩිංගි අම්මාගෙන් බේරෙනවා බොරුය.

සුදු මැනිකෙ .. මං කොත්ත මල්ලි ඩිංගිත්තක් තම්බලා ගේන්නද.....සුදු මැණිකේ... මම හිසට තෙල් සාත්තුවක් කරන්න්ටද....ඔය වගේ තව කීයක් දේවල් අහවිද මංද.පුංචි දවස්වල මමත් මල්ලිත් තරගෙට ලෙඩ කියමින් ඇය ලවා හිස අත ගාගන්නවා මට මතකය.

ඩිංගිරි අම්මා වලව්වේ ප්‍රධාන මෙහෙකාරියයි.ඇය මෙහේ පැමිණ ඇත්තේ අම්මා අප්පච්චී සමඟ විවාහ වී මෙහි ආ දා අම්මාත් සමඟමය.විවාහ වී දරුවන් ලබන්නට පින්මද ඇය මාවත් මල්ලීවත් දෑහේ මූනේ තියාගෙන හැදුවේ වැඩුවේ ඇගේම කුසින් බිහිවුන දරුවන් මෙන් ප්‍රේමයෙනි.අපේ අම්මාට වඩා වසර හත අටකට පමණ වැඩිමල් වූ ඩිංගිරි අම්මා මේ වලව්වේදී අම්මාව බලා කියා ගත්තේද කුඩා දරුවෙකු මෙනි.අම්මා කවදත් ඇයට මෙහෙකාරියකට මෙන් සලකනවා මා දැක නැත.අම්මා තෙවෙනි දරු උපතට සූදානම් වෙද්දී මල්ලිත් මමත් වැඩුණු ළමුන් විය.බොහෝ කල් ගොස් අප්පච්චීට තවත් දරුවෙකුගේ අවශ්‍යතාවය දැනුනේ අපි හැමෝගෙම අවාසනාවකටදැයි මට නිතරම සිතේ.ඒ දරු ප්‍රසූතියේදි අම්මා මෙලොව හැර ගිය නිසාය.දවස් කීපයක් වීදුරු පෙට්ටියක සිට පන නල රැකගන්නට වෙහෙසුණු අපේ අලුත් සහෝදරියද මෙලොව හැර අම්මා සමගම යන්නට ගියාය.

අම්මාගේ අකල් මරණයට අප්පච්චී වගකිව යුතුයැයි කාලයක් යනතුරුම අම්මාගේ සනුහරේම අප්පච්චීට දෙස් දෙවොල් තැබීය.එහෙත් අප්පච්චී සියලු ගල් මුල් පතාක යෝධයෙකු සේ නොසැලී දරා ගත්තේය.අම්මා මිය ගිය දවසේවත් අප්පච්චිගේ ඇසින් කඳුලක් වැටෙනවා මා දැක නැත.අප්පච්චී මේ තරම් දරදඬු උඩගු මිනිසෙකු වූයේ පරම්පරාගත මාන්නය නිසායැයි මට නිතරම සිතේ.

අක්...... කා........

මගේ සිතුවිලි සී සී කඩ කරමින් ඔය බෙරිහන් දීගෙන තරප්පු පෙල නගිනවා ඇසෙන්නේ යුවනෙක මල්ලීය.මේ වලව්වේ හිතූ හිතූ හැටියට කෑ කෝ ගසමින් නිදහසේ හැසිරෙන එකම ප්‍රාණියා ඔහු පමණි.

මොකෝ හලෝ.... මාළිගාව දිහා බලාගෙන අනිමිස ලෝචනාව කරනවද...

කොළඹ උසස් යැයි සම්මත ජනප්‍රියම පාසලක නේවාසිකව ඉගෙන ගන්නා මල්ලිගේ කතා විලාසය පමණක් නොව ඇවතුම් පැවතුම් පවා වලව් සම්මතයට පටහැනිය.එහෙත් මේ විශාල වලව්වේ මා සතුටින් සිටින්නේ නිවාඩුවට ඔහු ගෙදර එන දවස් ටිකටය.වසර දෙකකින් ඔහුට අක්කා වූ මා මල්ලීටනම් සම වයසේ මිතුරියක මෙනි.

මුකුත් නෑ ... හරී කමැලී අනේ.....

ඔය සදලුතලෙන් බැහැල පල්ලෙහාට එනවකො මටත් කම්මැලී අප්පා.... යමුද අදවත් මාළිගාව පැත්තෙ...?

අද බෑ මල්ලි... අපි හෙට හවස යමු.....ම්ම්ම්ම්ම්...

මොකද මේ උපාසකම්මා පන්සල් යන්න අදි මදි කරන්නේ...මම දැන් දවස් දෙක තුනක්ම නෝට් කලා...

මල්ලී ඩිංගි අම්මාට හපන්ය.මා එයට උත්තරයක් නොදීම හැන්දෑවේ අහසට හිනැහීමි.

මේ අක්කා......

මල්ලී මා උන් තැනම ගරාදි වැටට බර දී හරි බරි ගැසුනේ හරියට ලොකු කතාවකට මෙනි.

අපරාදේ නේද හලෝ විශ්ව අයියා කොළඹ උනේ.. කැන්ඩි හිටියනම් මරු නේද...?

ඒ නම ඇසී යටිපතුල් පවා සීතල වෙනවා මෙන් මට දැනුණි.එහෙත් මා වෙනසක් නොපෙන්වා ඉන්නට වෙර ගතිමි.

කවුද.... විශ්ව...?

ඕනාවට එපාවට මම එහෙම අහද්දි මල්ලි ඉනට අත් දෙක තියාගෙන මගේ මූණ දිහා බැලුව.ඒ බැල්ම මග ඇරල මම ආයෙම මාළිගාව දිහා බැලුව.

අනේ යනවා යන්න...ඔයා මේ මටනෙ බබා පාට් දාන්නේ...මේ අක්කා... ඔයා දන්න ලුණු ගොරක මදි හොදේ මාව තම්බන්න...

මල්ලි මගේ හිසට තරමක් තදින් තට්ටුවක් දැම්මේ මට හිනා වෙවී ඔලුක්කුවට මෙනි.

ඇත්තටම මට සියුම් ලැජ්ජාවක් දැනුනි. මේ සා ළඟින් ඉන්න මල්ලීට බොරුවක් කිරීම ගැන මට දුකක්ද දැනෙන්නට විය.

හා... එහෙනං දැන් කියන්නකො බලන්න ඔයා මේ මෙතන්ට වෙලා පැය ගානක් තිස්සෙ මාලිගාව දිහා බලාගෙන හීන මව මව හිටියෙ ඌ ගැන නෙවෙයිද....?

මල්...ලී... චී...කතා කරන කැත.... මිනිස්සුන්ට ඌ මූ කියන්න එපා...

හරි හරී ඉතින් ඕකට බොරුවට තරහ අරන් මම අහපු එක මග අරින්න එපා... මං ඌ කිව්වේ යාලු ෆිට් එකට... අනික ඔයාට මොකෝ ඌට ඌ කිව්වම..

මල්ලි එහෙම කිව්වම මට කට උත්තර නැති උනා. ඇත්ත නේන්නම් මට මොකෝ එයාට මොනවා කිව්වත් කලත්.අනවසරයෙන්ම මගේ හිතට ගොඩ වදින්න හදන විශ්වගෙ මග අවුරමින් මම එහෙම හිතුව.

ආ... අක්කා..... කියනවකෝ දැන් මෙතන ඉදන් හිත හිත හිටියේ කා ගැනද කියල...

මල්ලි ආයෙමත් කණ ළඟම සද්දෙට කතා කරල මගේ සිතුවිලි එහෙ මෙහෙ කලා.

ෂ්ෂ්ෂ්.....ඔච්චර සද්දෙට කෑ ගහන්න එපා මල්ලි ...... අප්පච්චි පුංචි කොනක් අල්ල ගත්තනම් ඇති.....මට තමයි විසුමක් නැති වෙන්නෙ....

මම එහෙම කිව්වෙ වට පිට බල බල ඇත්තටම පරාණ බයෙන්.මල්ලිටනම් ඒකේ වගක් නෑ එයාට කතාවට හිනාවට ගියාම ඉන්නෙ කොහෙද කරන්නෙ මොනාද මුකුත් වැඩක් නෑ.

බිය නොවන්න අක්කණ්ඩිය.... ආදරය කරන හැටි මම උගන්නන්නම්....

පපුවත් ඉස්සරහට දාල ගාම්බීර තාලෙට මල්ලි එහෙම කියනකොට මටත් හිනාව නවත්ත ගන්න බැරි උනා.අතින් කට වහගෙන මම හිනා වෙද්දි මල්ලි ආයෙම මට ලං උනේ කලිසම් සාක්කුවෙ ඔබා ගෙන හිටපු එයාගෙ මොබයිල් එකත් අතට ගන්න ගමන්.

අක්කා ... මම ඔයාට පොඩි මැජික් එකක් පෙන්නන්නද....

ඒ මොකද්ද ඒ....

මමත් හරි බරි ගැහිල සැදැල්ලෙ හාන්සි පුටුවට බර දුන්නෙ ඊ ළඟට එයා කරන්න හදන විකාරෙ මොකක්ද කියල බලන්න.මල්ලි අතේ තිබුන එයාගෙ මොබයිල් එකේ අංක කීපයක් ඔබල මගේ කණට ළං කලා.

මේක අල්ලගන්න... Answer කලොත් ඔයා කතා කරන්න මම එනකං... මම ටක් ගාලා එන්නම් අක්කා ... මට චූ බරයි...

පිස්සු මල්ලි ඔයාටනං ...කවුද මේ.....?

කතා කරල බලනවකො වදේ....

බලහත් කාරයෙන් දුරකතනය මා අතට දී මල්ලී තරප්පු පෙල දිගේ පහළට දිව ගියේය.මා දුරකතනයට කන් දීගෙන ඔහේ අසා සිටියෙමි.

කියන්න හිමරු මල්ලියා...

පුටුවට බර දී උන් මා විදුලි සැරයක් වැදුණු එකියක සේ නැගී සිට ගතිමි.මට මගේ සවන් අදහා ගැනීමට නොහැකි තරම්ය.ඒ අර ආගන්තුක කටහඬය.දළදා මාළිඟාව දෙසින් හමා එන සුළගේ පවා විසිරී ඇවිත් පහුගිය ටික දොහේම මගේ සවන් පත් අසල නින්නාද වූ ඒ ළයාන්විත කටහඬය.

________________ මතුසම්බන්ධයි_______________