මා දවා ලූ ඒ ඇස් !

ඉතින් අද මේ ලියවෙන්නේ වෙන කෙනෙකුගේ අත්දැකීමක්  මගේ කරගෙන ලියපු පද පෙළක්.කාගෙද කින්ද මන්ද කියලා මම නොකිව්වත් මේකේ නිධාන කතාව දන්නෝ දැනගනීවි මේ කාගේ අත්දැකීමක්ද කියල.ඒත් ඉතින් නොදන්න අයගේ දැනගැනීම පිණිස කියන්නම්කෝ.මෙන්න මෙයාගේ මේ කතන්දරේ කියවලා  තමා මගේ හිතට මේ සිතුවිල්ල ආවේ. ඔව් ඔව් මේ අර ගින්දර වගේ දයියා බ්ලොග් එක ලියන කොච්චි මිරිස්ගේ අස්ගිරියේ වැස්ස ගැන කතාව තමා.
                                       මම කියවන නවකතාවක්, බලන ෆිල්ම් එකක්,කවියක් , කතාවක් ඩෝං ගාලා මගේ හිතට වැදුනොත් ඒ ගැන  මගේ අතින් මොනාම හරි ලියවෙන එක මගේ පුරුද්දක්. ඉතින් මේකත් ඒ වගේ මගේ හිතට වැදුන කතාවක්  විශේෂයෙන්ම මේක නුවර සම්භන්ධ සිදුවීමක් නිසා මගේ හිතට බොහොම දැනුනා. ඒ  මම නුවරට ගොඩක් ආදරේ නිසා.ඉතින් ඒ නිසාම මෙන්න මේ විදියට මගේ අතින් නිරායාසයෙන්ම ලියවුනා.




මුඳු සුළඟ පවා වියරුව හමන රෑක
හඬනවා මහා සද්දෙට නුවර අහස
හීතලට ඇවිලිච්ච ඇස් දෙකක පහස
අහනවා තුරුලු වෙන්නද සොඳුරු රෑක

හන්තාන වගේ මහ දුකක් උහුලාන
නුවර පාරක් ගානෙ දුකම වපුරාන
කිරි මුහුදෙ රැළි මතට අතහැරපු හීන
ගැන වගක් නැතුව මල් හීය මට පාන

බුර බුරා නැගෙන සිතුවිළි සිතුම් රෑන
මහවැලිය වාං දමනව වගෙයි රැඟුම් පාන
ඇස් වලින් ඇස්  අල්ලගෙන හීය මාන
මේ වැස්සෙ තෙතබරිත වෙන්නටම අහන

ඇඟිලි තුඩු මානයේ පිපි කොබෝලීල
මලකි පෙති විදා රොන් සුවඳ මට ගේන
මල් කෙමියෙ සරන්නට නොයා සිතුසේම
සිල් නොබිඳ සුව වින්දෙ දුරින් හිද පේන

අදත් මහ වැසි වැටෙන මේ වගේ රෑක
සිතින් මං මවාගෙන අස්ගිරියෙ අහස
දෙසැම්බර් සීතලට ගිනි ගත්ත දෑස
කෝ කොහිද හොයනවා තනිවෙච්ච රෑක