ඔබ දන්නවනම් එක කඳුළු බිඳක් හිත යටට වෙලා දුක් විඳින තරම් !

                ඔයාට මතකද....අදත් එදා වගේම දවසක්... එදා වැස්සෙත් මේ වගේම මොර සූරන වැස්සක්.පංති ඉවරවෙලා එලියට එන්න  මගේ ළඟ කුඩයක්වත් තිබුනෙ නෑ. ඒක මගේ පුරුද්දක් වැස්ස දවසට කුඩයක් අරන් යන එක හැමදාමත් මම හිතා මතාම අමතක කරනව. ඒකට හරියන්න එදා ඔයා මටත් එක්කම ලොකුම ලොකු කුඩයක්  ඉහලගෙන පාර ගාව බලන් උන්න.විශ්වාස කරන්න ඒ වෙනකොට අපේ ආදර කතාවට මාස හයක් ඉවර වෙන්නත් ළඟයි ඒත් මේ තමයි අපේ පළවෙනි සොඳුරු හමුවීම වෙන්නෙ.ඉස්කෝලෙ ඇරිල එනකොට පාර දෙපැත්තට වෙලා ඇස් වලින් විතරක්ම කතා කරන එකයි දවසක් ඇර දවසක් මගේම පංතියෙ හිටපු ඔයාගෙ නංගි අතේ ලියුමක් හුවමාරු කරගන්න එකයි පෙරුම් පුරල පුරල තාත්තට අහු නොවී ඔයා දෙන ඇමතුමකට වචන පහ හයක් කතා කරගන්න පුලුවන් වෙන එක ඇරුනම එදා තමයි අපිට අපිව මේ තරම් ළඟින් විදින්න ලැබුන පලවෙනි දවස.

                  දුවගෙන දුවගෙන ගිහින් ඔයාගෙ ඇගේ ගෑවෙන නොගෑවෙන තරමට කුඩේ යටින් නතර උනාම එතකොට අවුරුදු දාසයක පුංචි කෙල්ලක් වෙච්ච මට ඒ දැනුනු හැඟීම් අදටත් විස්තර කරන්න  බෑ... තේරුම් ගන්න බෑ...ඔයා හිටියෙත් මම වගේම අතරමං වෙලා නේද  ? ඒත් ඔයා ඒක පෙන්නුවෙ නෑ ඔය දුඹුරු පාට ඇස් බලා උන්නෙම මගේ ඇස්වල පැටලෙන්න.මම හිටියෙම ඒ ඇස් මඟ හැරල දුවන්න බලාගෙන.මුහුදු නිල් පාට අත් දිග කමීසෙයි කලු  පාට ඩෙනිම් කලිසමටයි එදා තරම් ලස්සනට මම වෙන කවදාවත් ඔයාව දැක්කෙ නෑ.

                  ඉස් ඉස්සෙල්ලාම ඔයා මගේ අතින් අල්ලද්දි මාව වෙව්ලුව තරම් ..... ඔයාටත් දැනුන නේද...ඔයා හිනා උනා... මට පිස්සි කියලත් කිව්ව...කටුබැද්දෙ ටිරෝන් එක ළඟින් කොටුව බස් එකක නගිද්දි හෙන පුපුර පුපුර වහිනව හරියට කල්පාන්තෙට වහින වැස්ස වගේ.ගෙදර හිටියනම් මම මේ වගේ වෙලාවට එක්කො අම්මගෙ එහෙම නැත්තන් තාත්තගෙ ඒ නැතත් අක්කගෙ හරි තුරුල්ලට වෙලා ඇස් පියාගෙන ගුළිවෙනව.හෙන පුපුරන අකුණු ගහන සද්දෙට තරම් මම වෙන මොනවටවත් ඒ කාලෙ බය නෑ.ගෑවි ගෑවී එකම  සීට් එකකක එක ළඟින් අපි දෙන්න වාඩි වෙනකොට මම හිටියෙ මල මිනියක් වගේ ගල් වෙලා සීතල වෙලා.ඒ අකුණු සද්දෙටද එහෙම නැත්තන් ඔයාගෙ අත්වල උණුහුමටද කියන්න මට තේරුනේ නෑ.

ඇයි මේ ..

මගේ අසාමාන්‍ය තිගැස්ම ඔයාටත් දැනිලද කොහෙද ඔයා එහෙම ඇහුව.

මට බයයි..

බයයි .. කාටද ... මටද...?

ඔව්..

මට එහෙම කියවුනා.

එහෙනම් මම පිටි පස්සෙ සීට් එකට යන්නම්...

අනේ... එපා...

ඔයා නැගිටින්න හදද්දි මම හයියෙන් ඔයාගෙ අත තද කරල අල්ල ගත්ත.

මං ගොරවනවටත් බයයි...

පිස්සි... මම ඉන්නවනෙ ... බය වෙන්න එපා...

                    එහෙම කියපු ඔයා මගේ කර වටේට ඔයාගෙ අත දාලා මාව උරහිසට වාරු කරගත්ත.ඇත්තටම මට ඒ වෙලාවෙ ඕන වෙලා තිබුනෙ එහෙම ආරක්ෂාකවක්.. රැකවරණයක්..සීතලට තෙමිච්ච පූස් පැටියෙක් එයාගෙ අම්ම ගාවට ඇවිත් ගුළි වෙනව වගේ මමත් ඔයාගෙ මුහුදු නිල් කමිසෙ මූණ හංගගෙන ඇස් පියා ගත්ත.මගේ හිස් මුදුනින් ඔයා ඔයාගෙ නිකට තියා ගත්තෙ මාව තවත් ඔයාගෙ ළඟටම කරන්.ගල්කිස්සට එනකන්ම අපි මුකුත් කතා කලේම නැති තරම්.අනේ මංදා.. කතා කරන්නත් ඇති ඒත් මට ඒවා මුකුත්ම මතක නෑ.ගල්කිස්ස හංදියෙන් බස් එකෙන් බැස්සට පස්සෙ එකම කුඩයක් යටින් තුරුලු වෙලා කොල්ලෙක් එක්ක  templers road එක දිගේ ඇවිදන් යන්න තරම් මම චන්ඩි කෙල්ලෙක් නෙවෙයි.ඒත් මාව ගේ ගාවටම ඇරලවලා මිසක් අද ඔයා යන්නෙ නෑ කිව්ව නිසත්.මේ මහා වරුසාවේ එහෙට මෙහෙට යන වාහනයක් ඇරුනම ඒ වෙලාවෙ  අපි වගේ පිස්සො කුඩයක් අරගෙනවත් පාරට බැහැල නැති නිසත් මගේ හිතේ මහා බයක් තිබුනෙ නෑ.මහ පාරෙන් අපේ ගෙවල් වලට යන පටු පාරෙ අපේ ගෙදර තාප්පෙ පේන දුරට වෙනකන්ම ඔයා මාව කුඩේ යටින් නොතෙමා පරිස්සම් කරගෙන ආව.ඒත් ඉතින් මම ගෙදරට යන්න ඕනෙ තෙත බරියන් වෙලා  මොකද ඒක තමා මගේ සාමාන්‍ය  විදිය වැස්ස දවසට ඉස්කෝල් හරි පන්ති හරි ගියානම් නාගෙන ගෙට ගොඩ වෙන මාව තමයි ගෙදර අයට පුරුදු.වැස්සට කුඩයක් ගෙනියන්නෙත් නැති  නොතෙමෙන්න කොහෙවත් මග නවතින්නෙත් නැති හිතුවක්කාර මම.

                      වෙලාව හැන්දෑවෙ තුන  උනාට රෑ හත අට වගේ කලුවරක් මුලු පලාතෙම තිබුනෙ.අකුණු සද්දෙ අඩු උනාට වැස්සනම් තොර තෝංචියක් නැතුව කඩන් වැටුන.ඔයා හිටියෙ මගේ අත තද කරල අල්ලගෙන හරියට යන්න එපා කියන්න වගේ.එක පාරටම ඔයා කුඩේ අකුලල ඒ ළග තාප්පෙට හේත්තු කලා. අයිස් කැට වගේ හීතලම හීතල ලොකුම ලොකු වැහි බිංඳු තප්පරේකටත් අඩු කාලෙකින් අපි දෙන්නව තෙත බරිත කලා.අත් දෙකෙන්ම අල්ලල ඔයා මාව ඔයාගෙ ළඟට ගත්ත.මගේ මූණ ගිහින් නැවතුනේ හරියටම අඩි හයක් උස ඔයාගෙ පපුව මැද්දෙ. සීතලම සීතලට ඔය තොල් මගේ නලලෙ තැවරෙනකොට ඒ සීතලෙත් මාව ගිනි ගන්නව වගේ මට දැනුන.නලලින් පටන් අරන් වම් කම්බුල දිගේ ආපු ඔය තොල් දෙක මගේ තොල් වල ගෑවි නොගෑවී නැවතුනා. කුළුදුලේ පෙති ඇරිල පිපෙන්න අර අදින යෞවනය නුහුරු කිතියකින් හිරිවැටීගෙන මුලු හිතම ලැජ්ජාවකින් තිගැස්මකින් ගැහෙන්න ගත්ත.ඔයා කිටි කිටියෙ තද කරගෙන හිටපු මගේ අත් ගසල දාල මට ඕන උනේ දුවන්න.ඒත් මගේ තොල් වලට ඕන උනේ ඔය තොල් අතර අතරමං වෙන්න .මම එහෙමම ඇස් පියාගෙන උන්න.ඇසිල්ලකින් ඔයාගෙ මුව මගේ මුව උඩින් හිමිහිට පාත් උනා.සිනිදු මල් පෙත්තක් හිමිහිට පිරි මදිනව වගේ මුවට මුව යා උනා.විනාඩියක්... නෑ... ඊටත්  ටිකක් වැඩියෙන් අපි අපේ ප්‍රේමයේත් ආදරයේත් ආශාවේත් කුළුඳුල් පරාමානන්දය විදින්න  ඇති.

                         ඉතින් ඔව් .. ඒ තමයි ජීවිතේ ලස්සනම දවස... කුළුඳුලේ  හාදුවක පහස විඳි ඒ අමරණීය දවස.අද ඒ හාදුව සදාකාලික මතකයක්ම විතරක් උනත් ඒ දවසට තාමත් මම එදා තරම්ම ආදරෙයි.ධාරාණිපාතෙට වැහි ඇල්ලක් කඩන් හැලෙන හැම වෙලාවකම මට ඒ දවස මතකෙට එනව.ඒ මතකෙ මරල දාන්නනම් මට මැරෙන්නම වෙනව. ඔව් මැරෙන්නම වෙනව.