නොස්ටැල්ජියානු හිරිවැටුම !

 ඔන්න ඔය උඩ තියෙන සිංදුව මුලින්ම ඇහිච්ච වෙලාවේ මට මහා මොකද්දෝ හුරුකමක්...අවුරුදු බර ගානක් අතීතයට ගියා වගේ හැඟීමක් දැනෙන්න ගත්ත.මේ තාලය මේ මියුසික් මගේ ජීවිතේට හරි ළඟයි වගේ..ඒ තාලෙත් එක්ක ජීවිතේ හරි ලස්සන කාලයක් ගෙවුනා වගේ හැඟීමක්...ඒක මාරම මාර අතීතකාමයක්..ඔව් අර සිංහලෙන් නොස්ටැල්ජියාව කියන්නෙ ආං ඒකද කොහෙදෝ. 

හරි ඉතින් මං ඔය ගීතයට සමවැදිල ඒ අතීතෙ  අවුස්සගන්න ෆුල් ට්‍රයි කලා.හ්ම්ම් එක පාරටම මතක් උනේ නෑ ඉතින් දැන් වයසනෙ අප්ප.ඔන්න මොලේ ටිකක් වෙහෙසනකොට ටාර් ගාල මතකෙට ආවා ඩෙයියනේ මේ අර සිංදුව නේද කියල. ( ඔය තියෙන්නෙ පල්ලෙහා )

මේ දිල් ( Dil )  හින්දි ෆිල්ම් එකේ  මුජෙ  නීදන ආයේ කියන සිංදුව.ආන් ඒ තාලෙට තමා ඔය උඩ තියෙන සිංහල සිංදුව ගැයෙන්නෙ.ඉතින් දිල් කියන්නෙ හිරිමල් වයසෙ පිස්සුවෙන් බලපු ෆිල්ම් එකක්.අපේ ජෙනරේශන් එකට හින්දි උන්මාදය හැදුන කාලේ මේ අද වගේ නෙවෙයිනෙ ඉතින් CD,DVD නෑ.අන්තර්ජාලෙන් බා ගන්න බෑ.යූ ටියුබ් නෑ. ඒ කාලේ තැන් තැන් වල වීඩියෝ සෙන්ටර් තිබුනා ඒකෙ මෙම්බර් ශිප් එක අරන් හෝ ID එක තියල VHS තැටි ගන්න පුලුවන්.අපේ තාත්තත් ඔහොම තැනකින්  සතියකට සැරයක් වගේ ෆිල්ම් එකක් බලන්න ගෙනත් දුන්න. එහෙම බලමු මුල්ම ෆිල්ම් දෙක තුන අතරේ දිල් තිබුනා . දිල් ඇත්තටම උන්මාදයක් අදටත් ඒ සිංදු ඇහෙද්දි ඒ අතීතෙ හොයාගෙන හිත දුවනව.දිල් ඕනාවටත් වැඩිය මතකෙ තියෙන්නෙ ඒක බලන්න අපි කාපු චාටර් කටු මතක් වෙද්දි . අපේ තාත්තගෙ පුරුද්දක් තමයි අපිට ෆිල්ම් එක බලන්න දෙන්න කලින් තාත්තා ඕක ෆාස්ට් ෆෝවර්ඩ් කර කර බලනව අපිට බලන්න සුදුසුද කියල.රැගුම් පාලක  මංඩලෙන් අනුමත උනොත් විතරයි ෆිල්ම් එක අපේ අතට හම්බෙන්නෙ.ඔන්න තාත්ත දිල් ෆෝවර්ඩ් කරනව සෝයි නයිට් ඩ්‍රස් එකක්  ඇදන් ඉන්න මධුරිව අමීර් උස්සන් යනව දබක් ගාලා පිදුරු ගොඩකද කොහෙද අතාරිනවා.තාත්ත ශේප් එකේ කැසට් අරන් මේක හරියන්නෙ නෑ වෙන එකක් ගෙනත් දෙන්නම් කියල කැසට් එකත් අරන් මාරු උනා.හයියූ සම්සාරේ අපිට ඉතින් බත් කන්න බෑ..තේ බොන්න බෑ...ගෙදර වැඩ කරන්න බෑ..අපිටත් මුජෙ නීදන ආයේ නීදන ආයේ තමා.අමීර් මධුරිට මොකද කලේ කියල දැනගන්නකං කිසි දෙයක් කරගන්න බෑ

බුදු ගේමක් දීල තාත්ත කාමරේ කැසට් එක හංගපු තැනින් හොයාගෙන පහුවදා තාත්ත යනකං ඉදල අපි දෙයියනේ කියල දිල් බැලුව.අදටත් ඉතින් දිල් එකේ සිංදුවක් ඇහෙද්දි අතීතෙ ඒ ලස්සන දවස්  ෆිල්ම් එකක් වගේම ඇස් ඉස්සරහ මැවෙනව.ඒ කාලේ පුදුම තරම් ලස්සනයි.

සමහර සිංදු ඇහෙද්දි ..සමහර සුවඳවල් දැනෙද්දි...සමහර කටහඬවල් ඇහෙද්දි...සමහර තැන් පහුකරද්දි...සමහර අත් අකුරු දකිද්දි..සමහර පොත් කියවද්දි...සමහර ඇස් දකිද්දි.. ජීවිතේ අපි පහුකරන් ආපු සමහර කාල වකවානු වලට අපිව ඇදිල යන්නෙ නිරායාසයෙන්මයි.ඒක ඇත්තටම වචන වලින් විස්තර කරන්න පුලුවන් හැඟීමක් නෙවෙයි.ඒක ඇස් පියාගෙන විඳින්න ඕන දෙයක්. සතුට වේවා දුක වේවා අතීතකාමය කියන්නෙ සමහර වෙලාවට ප්‍රේමයටත් එහා ගිය හරි ප්‍රබල හැඟීමක් කියල මට හිතෙනව..දැනෙනව.

ළමා කාලෙ,පාසල් කාලෙ , අම්ම තාත්ත එක්ක එකට ගෙවපු කාලෙ තරම් ලස්සන කාලයක් වෙන කිසිම කාලෙක තිබුනෙ නෑ කියන හැඟීම දැනෙන්න තරම් සමහර වෙලාවට කොහෙන් හරි එන කිරිහොදි සුවඳකට කරවල හොදි සුවඳකට පුලුවන්. ඒ වෙලාවට මට මතක් වෙන්නෙම ඉස්කොලෙ ඇරිල දුවගෙන ඇවිත් වෙස්ට් එකයි පෑන්ටි එකයි පිටින් අම්ම උයපු පරිප්පුයි සැමන් තෙල් දාපුවයි එක්ක බත් කන පුංචි මාව. 

මීඳුම් ගලා කන්දේ

ඉවසන්න බෑ සීතේ....

මං මේ සිංදුවට එහෙම ලොකුවට කැමැත්තක් නෑ.ජෝතිපාල කියන්නෙ මං අහන්න ආස හඬකුත් නෙවෙයි.ඒත් ඔය සිංදුවෙ ජෝතිගෙයි ඇන්ජිගෙයි  හඬවල් ඇහෙද්දි  විජයගෙයි මාලනීගෙයි විශුවල් එක දකිද්දි මගේ හිත කොහේටදෝ ඇදිල යනව...හරී පුරුදු බවක් දැනෙනව..හරියට නිකං ගිය ආත්මෙක ඉදන් ඇහිල තියෙනව දැකල තියෙනවා වගේ දෙයක්..මේ ආත්මෙ ඉස්කොලෙ කොන්සර්ට් එකකටවත් මං ඔය නාඩගම නටලා නැති නිසා මට තේරෙන්නෑ මට මේක ඇයි මෙච්චරටම හුරු වගේ දැනෙන්නෙ කියල.ඒකත් නොස්ටැල්ජියාවෙම කොටසක් කියල මං ඔන්න ඔහෙ හිත හදාගන්නව.

ඉස්කොලෙ කාලෙ යාලුවො එක්ක බස් එකක යන චාන්ස් එක මට හම්බුනෙ බොහොම කලාතුරකින් දවසක.A/ L කරද්දි ඉස්කෝලෙන් පස්සෙ කෙලින්ම රොටරියෙ සන්නස්ගල සර්ගෙ පංති යන්න හම්බුනා.එහෙම දවසට ගල්කිස්සෙන් 183  බස් එකෙන් නුගේගොඩ යන ගමන ජීවිතේ මිහිරිම කාල වකවානුවක්.

 ඔන්න ඔහොම යද්දි දැනුන ෆර්පියුම් සුවඳක් අදටත් මාව පිස්සු වට්ටනව.අදටත් මට ඒ සුවඳ මොකක්ද කියල හොයාගන්න හම්බෙලා නෑ.ඒත් ඉදල හිටල බස් එකක යනකොට ඒ පිරිමි සෙන්ට් සුවඳ දැනෙනවා.අනේ ඉතින් අහන්නයෑ සෙන්ට් එක මොකක්ද කියල.  ඒ වුනාට ඒ සුවඳ දැනෙන හැම පාරම මං සුදු ගවුමෙන් 183 නැගල සන්නගෙ පංති යනව.

බලන් යනකොට නොස්ටැල්ජියාව කියන්නෙත් විඳින්න මිසක් විඳවන්න ඕන දෙයක්නම් නෙවෙයි.

ඒ නිසා මං ඒක හරි අපූරුවට විඳිනවා.

 

 මේ පල්ලෙහා ලින්ක් එක ඔබලා ගියොත් කලින් මම ලියපු මේ වගේ කතාවකුත් කියවන්න පුලුවන්.

මගේ සිහින කුමාරයා.