දෙනුවන් අනුහස ... දහවන සජ්ජායනාව

සමහරුන්ට දැන් මේ කතාවේ මුල අමතකත් වෙලා ද දන්නේ නෑ.ඒ නිසා අද හිතුවා කතාව පොඩ්ඩක් මතක් කරන්න.කතාව පටන් ගන්නේ කවිති හොස්පිටල් එකක ඉන්නවා එයාට සිහිය එනවා එයාට කිසි දෙයක් හරියට මතකයක් නෑ එයා සිහිය ආවම එයාගේ මතකය අලුත් කර ගන්න පහුගිය අතීතය මතක් කරනවා.... එයාට දෙනුවන්ව ඉස්සෙල්ලාම මුණ ගැහුණ තැන ඉදන් එයාට හොස්පිටල් එකක සිහි නැතුව ඉන්න තරම් දෙයක් වුණ සිද්ධියට වෙනකං හැම දෙයක්ම එයා තනියම ආවර්ජනය කරනවා.

ඉතින් දැන් අද ඉදන් යන්නේ මෙ කතාවේ වර්තමාන සිද්ධි. දැන් කවිතිට සිහිය ඇවිත් අපි බලමුකෝ ඊළඟට වෙන්නෙ මොකද කියල.







ඉතිං මා සිහි එළවා ගතිමි.දින හෝ සති ගණනාවකට පසු මා රෝහල් සයනයක් මත නැවත ජීවිතය ලබමින් සිටිමි.සිහි ලද මොහොතේ සිටම ඝණ අන්ධකාරයම පමණක් පෙනෙන දෑස් වලින් මා ගෙවුණු අතීතය සිතුවම් පටක් සේ නැරඹීමි.සියල්ල හමාර කරන්නට සිතා අමු අමුවේ දෑස් වලට කතුරු තුඩින් ඇනගත් හැටි සිහිව ඉහ මොල ඇඳුම් කන්නට විය.ටෙලිනාට්‍යක චිත්‍රපටියකවත් ලේ වැගිරීමක් බිහිසුණු දර්ශනයක් නොබලන තරමට අතිශය සංවේඳී වූ මා මෙවන් කුරිරු දඬුවමක් මටම දී ගන්නට තරම් කුරිරු වූයේ කෙසේදැයි මටම දැන් අදහා ගන්නට නොහැක.දෑසත් හිසත් වසා මුලුමනින්ම වෙලා ඇති වෙලුම් පටි වලට යටින් හිස මහා ගොඩක් රිදෙන්නට විය.මා හිස බදා මහා හඩින් කෑ ගැසීමි.


" අම්මා...... අනේ අම්මා......"


හැකි වෙර යොදා මා කෑගැසීමි.එ සැනින් හුරුපුරුදු දෑතකට මගේ දෑත සිරවිය.


" සුදූ........ මගෙ නංගී.....


ආවරණය කරපු දෑසට ඔහු නොපෙනුනත් ඒ එකම වදනින් ඔහු හඩන බව මට දැනුණි.


" සුදු අයියා.... මං කොහෙද මේ ඉන්නේ... ඇයි මට කිසි දෙයක් පේන්නෙ නැත්තේ ... ආයේ කවදාවත් මගේ ඇස් පේන්නෙ නැද්ද අයියා....මගේ අම්මා කෝ... අනේ අම්මට එන්න කියන්න...."


" මගෙ නංගී.... මගෙ වස්තූ...දඟලන්න එපා... කලබල කරන්න එපා... මේ අහන්න ඔයා මේ ඉන්නේ හොස්පිට්ල් එකක.ඔයාට ලොකු Operation දෙකක් කරලා ඉන්නේ... දවස් දොළහකට පස්සෙයි අද ඔයා මේ වචනයක් කතා කරන්නෙ..... "


යහනෙන් නැගිට ගන්නට දඟලන මා ඒ වතට තුරුල් කරගෙන සුදු අයියා මා සංසුන් කරන්නට වෙහෙසුණි.දවස් දොළහක්..... දෙවියනි... දවස් දොළහක් මා ජීවිතයත් මරණයත් අතර සටන් කරන්නට ඇත.ඒ දවස් ගණනාවට මටත් වඩා මට පෙම් කල වුන් මැරි මැරී ඉපදෙන්නට ඇත.සුදු අයියාගේ මේ ඉකිබිඳින හඬන තැවෙන හඬ එයට ඕනාවටත් වඩා සාක්ෂිය.


" අම්ම කෝ සුදු අයියා..... "


" මේ දවස් දොළහට අම්මවත් මමවත් ඔයා ළඟින් හෙලවුනේ නෑ... අද ඔයාගේ මැහුම් කපනව රත්තරං.... අම්මා ගියේ පන්සලට ගිහින් එන්න..."


දැන් මේ වන්නේ මොනවාදැයි මට හරියටම තේරුමක් නැත.සුදු අයියා මට Operation දෙකක් කලායැයි කීවාට ඒ කොහෙටද මොකටදැයි මා දන්නේ නැත.කිටි කිටියේ බැන්ඩේජ් වලට තද වුන හිසේ සියුම් නාළිකා යාන්තමට පණ ගැහෙනවාක් මෙන් මට දැනේ.මම නැවතත් දෝතින්ම හිස බදා ගතිමි.


" කිසිම දෙයක් හිතන්න යන්න එපා පැටියෝ... ඔහොමම ටිකක් හාන්සි වෙන්න ... මම ඔයාට සිහිය ආවා කියලා Docter ට කියන්න ඕනෙ.."


ඔහු මා යහනේ හාන්සි කර කාමරයේ අභ්‍යන්තර දුරකතනයෙන් හෙදියක් අමතා මොනවාදෝ කියවයි. මා එහෙමම දෑස පියා ගතිමි.තාරා කෝ... දෙනුවන් කෝ ඔවුන් මා බලන්නට ආවාද....හිතේ දාහක් ප්‍රශ්න ය. එහෙත් ඒවා අසන්නට මේ සුදුසු වෙලාව නොව.ඉතින් මා ඉවසා සිටියෙමි.


" හෙලෝව්... දූ කවිති.... කොහොමද ඔයාට දැන් ....? "


එක පාරටම ඇසුන ආගන්තුක හඬකින් මා තිගැස්සී ගියෙමි.කවුද කින්ද මන්දැයි කියා තෝරාගන්නට දෑස් නොපෙනෙන මා ඔහේ නිහඬවම සිටියෙමි.මොහොතකින් ඒ හඬ ඇති පුද්ගලයා මගේ යහනේ තැනකින් වාඩි වී මගේ දකුණත අල්වා ගති.


" දූ ... කවිති... මම තමයි ඔයාව භාරව ඉන්න ඩොක්ටර් ජයසිංහ...."


කුතුහලයෙන් සිටි මා ඒය ඇසූ පසු ඩොක්ටර්ගේ අත සුහදව අල්ලා ගතිමි.


" ඉතින් මට කියන්න ... දැන් කොහොමද ඔයාට දැනෙන්නේ... ඇගට පතට මොනා හරි අමාරුවක් දැනෙනවද... ලේසි නෑ ඔයා මේ ලොකු නින්දකින්නෙ ඇහැරිලා ඉන්නෙ.."


දෑසින් නොදැක්කද ඔහු වෛද්‍යවරයෙකුට වඩා බොහෝ ළෙංගතු අයෙකු මෙන් මට දැනුනි.


" කෝ .... කෝ ... කතා කරන්න ඉතින්.... ඇස් බැන්දට අපි ඔයාගේ කට බැඳලා නෑ ... නේද අනුහස් පුතා...."


මා තවමත් නිහඬ නිසා ඔහු එසේ කීවේ අනුහස් අයියාවද හිනස්සන්නට විය යුතුය.


" කවිති දුව... මේ අහන්න... මම ඔයාගේ තාත්තගෙයි අම්මගෙයි හොද යාලුවෙක්... ඉද්දමල්ගොඩගෙ දුවව මගේ හොස්පිට්ල් එකේදී අර විදියට දැක්කම මම පුදුම වුනා....මම ඩොක්ටර් කෙනෙක්... ඒ වගේම ඔයාගේ තාත්තගේ වයසේ කෙනෙක් තාත්තා කෙනෙක් දරුවෙක්ට කියනවා වගේ මම දැන් මේ ටික ඔයාට කියන්නේ... ඔයා අහගෙන ඉන්න ඕනෙ හොදද..."


මම හිස වනා එය පිළිගතිමි.


" ඔයාව මෙහෙට ගේනකොට ඔයා හිටියේ බේරගන්න අමාරු තැනක... ඔයා දන්නේ ඔයා තුවාල කර ගත්තේ ඔයාගේ ඇස් දෙක විතරයි කියලනේ... ඔයා සිහි නැතුව වැටිලා තිබුනේ මාලු ටැංකියක් පෙරලගෙන..වීදුරු කටු ඇනිලා ඇස් දෙකට වැඩිය ඔයාගේ මොළයට බරපතල හානි වෙලා තිබුනා...අපි ඔයාගේ ඇස් අමතක කරලා ඉස්සෙල්ලා කලේ ඔයාගේ ජීවිතේ බේරගන්න ඔලුව පුරා ඇනිලා තිබුන වීදුරු කටු අයින් කරන්න ඔයාව Operation කරපු එක...."


ඩොක්ටර් ජයසිංහ නැවතිල්ලේ දොඩයි.මා හිරිවැටිගියෙමි.හිස පුරා වීදුරු කටු ඇනී ලේ ගලමින් වැටී සිටින මාවම මා මවා ගතිමි.


" ඒ Operation එක සාර්ථකයි... ඒත් අපිට ඔයාගේ ඇස් වල පෙනීම ගන්නනම් බැරි වුනා...ඒත් දුව ඔයා දුක් වෙන්න එපා.... ඔයා වගේම ලස්සන ගෑණු ළමයෙකුගෙ ලස්සන ඇස් දෙකක් අපිට ලැබුනා ... අපි ඔයාට ඒ ඇස් බද්ධ කලා....අද අපි ඔයාගේ බැන්ඩේජ් ගලවනවා.... ඉතින් අදින් පස්සේ ඔයාට පුලුවන් අලුත් ඇස් දෙකකින් අලුත් විදියට ජීවිතේ දිහා බලන්න...."


අහිමි වුන මගේ දෑස ගැන කම්පා වන්නද වෙනත් දෑසක් ලැබීම ගැන සතුටු වෙන්නද කියා මට නිනව් නැත.හඩන්නටවත් හිනා වෙන්නටවත් නොහැකිව මම බලා සිටියෙමි.


" මේ ටිකත් අහගන්න දුව.... වෙච්ච කිසිම දෙයක් ආයේ ආයේ මතක් කර කර දුක් වෙන්නවත් අඩන්නවත් තියාගන්න එපා...තවමත් ඔයාට හරියට මොළය වෙහෙසන්න හොද නෑ.... ඔයාගේ අම්මා... ඔයාගේ සුදු අයියා.. ඔයාගේ යාලුවෝ ඔයා වෙනුවෙන් මේ ටිකට අනන්ත දුක් වින්දා... කැපකිරීම් කලා...එයාලා ගැනවත් හිතලා ඔයා හොදින් ඉන්න ඕනෙ... අපි කොච්චර ඇඩුවත් හැපුනත් අපිට අයිති නැති දෙවල් අපිට අයිති නෑමයි දරුවෝ...එයාලගේ සතුට එයාලට දීල ඔයා ඔයාට අයිති සතුට ළං කර ගන්න...දැන් මේ දකින්න යන ඇස් වලින් ඔයා දකින්න ඕනෙ අලුත් ලෝකයක් ... තේරුනාද....මේ ළඟ ඉන්න කෙනාට වැඩිය හොද කෙනෙක් මේ ලෝකේ කොහේවත් ඔයාට නෑ දුවේ...මේ ටික මම කිව්වේ ඩොක්ටර් කෙනෙක් විදියට නෙවෙයි තාත්තෙක් විදියට..."


සැබැවින්ම ඒ අත බැන්ඩේජ් කල මගේ හිස පුරා දිව ගියේ අප්‍රමාණ සෙනෙහසින් විය යුතුය.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


ඉතිං වෙනත් කෙනෙකුන් දන් දුන් ඇස් දෙකකින් මා මගේ අලුත් ලෝකය දකින්නට සූදානම් වුනෙමි.පෙන්නුවේ නැති වුනාට මහා තිගැස්මක් මසිතේ විය.ඒ තිගැස්මම අම්මාගේ සුදු අයියාගේ පමණක් නොව වෛද්‍යවරයාගේ හිතේද ඇතුවාට සැක නැත.ටිකෙන් ටික ලෙහෙන බැන්ඩේජ් පටි අස්සේ මගේ ඉරණම ලියා ඇති සේය.


" එක පාරට ඇස් අරින්නේ නැතුව වෙලාව අරගෙන හිමිහිට හිමිහිට අරින්න දුව..."


සියලු පටි ලිහී ගිය තැන ඒ උපදෙස ඩොක්ටර් ජයසිංහගෙනි.හිතූ තරම් ඉක්මනට ඇස් පියන් අරින්නට කොහොමත් බැරි සෙයකි.ඇහි පිහාටු වල මැලියම් ගෑවාක් මෙනි.විනාඩියක් දෙකක් හෝ තුනක් ගෙන මා හිමිහිට ඇස් විවර කළෙමි.බොඳ වුන මිනිස් රූප තුන හතරක් ටිකෙන් ටික සම්පූර්ණ වන්නට විය.හැම මුහුණක්ම පරදවා සුදු අයියාගේ සුදු මූණ මා ඉදිරියේම දිස් වුණි.ඒ ඇස් වලින් අමු අමුවේ හෝ ගා කඳුළු කැට වැටුණි.අම්මා මහා හඬින් ඉකි ගසමින්ම මට ළං විය.අනේ මා මේ හිත් වලට දුන් ගින්දරක්...


ඩොක්ටර් ජයසිංහයනුත් හෙදියන් කීප දෙනෙකුත් හැරෙන්නට මා බලාපොරොත්තුව උන් කිසි කෙනෙක් කාමරයේ උන්නේ නැත.අනේ තාරා ඔයා මාව මේ තරම් ඉක්මනට අමතක කලාද....?
දෙනුවන්ට මා නොවැදගත් බව සැබෑය. එහෙත් අර තරම් ළඟින් උන් තාරාට මට මේ තරම් දෙයක් සිදුවී තිබියදීත් මා දකින්නට නෑවිත් සිටින්නට තරම් හිත හදා ගන්නට කොහොම හැකි උනාදැයි මා දන්නේ නැත.තාරාත් දෙනුවනුත් එකට ඉන්නවා දැක මා මේ අනතුර කර ගත් බව කිසිවෙකුට රහසක් නොවන බව විශ්වාසය.මෙයට ඔවුන් වග කියන්නට ඕනෑයි සිතා මෙලෙස ඇය මා මගහරිනවා වන්නටද ඇත.


මේවා හිතන්නට තරම් නිවනක් මෙතන නැති වුවද හිත හතර අතේ දුවයි.


" ශා.... මේ ඉන්නේ කෙල්ල ලස්සනට.... දුවගේ පොටෝස් වලින් කලින් හිටපු ඔයාව මම දැක්කා ... ඒත් මට හිතෙන්නේ මේ ඇස් තමා ඔයාට ගැලපෙනම ඇස්...ඇත්තටම දැන් ඔයා හිටියට වැඩිය ලස්සනයි...."


ඒ ළෙංඟතු හඬ හිමි කාරුණික වෛද්‍යවරයාව ඔහුම මට දුන් අලුත් ඇස් වලින් මා සිත්සේ බලා ගතිමි.


" අනුහස් පුතා... කෝ ඔය කන්නාඩිය අල්ලලා මේ කෙල්ලට පෙන්නන්න එයාගේ අලුත් ඇස් දෙක..."


හුරුබුහුටි කණ්නාඩියකුත් රැගෙන මා අසලට ආ අනුහස් අයියා සැවොම බලා සිටිද්දී මොහොතකට මා තුරුල් කර ගති.ඒ ඇස් මේ තරම් හඩන්නේ සතුටටැයි මා විශ්වාස කළෙමි.


" ඔයාව ඇස් දෙක වගේ බලා ගන්න මම මගේ හිතට පොරොන්දු දීල තිබුන. ඒත් එක විනාඩි ගානක පරක්කුවෙන් ඒ ඇස් දෙක රැක ගන්න මට බැරි වුනා...ඒත් දැන් මේ ඇස් දෙක දිහා බලල මං පොරොන්දු වෙනවා... මගේ පණ ගියත් මං මේ ඇස් දෙක පරිස්සං කරනවා..."


සුදු අයියා කී ඒ කතාවට අලුත් ඇස් වලට බලා හිදිද්දී කඳුළු පිරෙන්නට විය.මා අපමණ සෙනෙහසින් සුදු අයියාට තුරුළු වීමි. ඒ අතිශය සංවේඳී මොහොතකි.බලා උන් සැවොම නෙතට ඉණු කඳුළු රහසින් පිස දැමීය.මා නෙතු පිරි කඳුලු ඒ දෑතින් පිස දමා අනුහස් අයියා කණ්නාඩිය මා දෑස ඉස්සරහට ගෙනාවේය.එකදු කෙස් ගසක්වත් නැති හිස බැන්ඩේජ් වලින් වෙලා තිබුනද ඒ ඇස් වලට මා බොහෝ හැඩට දිස් විය.ලා නිලට හුරු ඒ දිගු ඇස් මට දෙනුවන් සිහිකරවීය.සුදු අයියා මා දෑස් දෙසම බලා හිදී . සැනෙකින් මා ඒ සිතුවිල්ලෙන් මිදී කණ්නාඩියෙන් පෙනෙන මගේ රුවට හිනැහීමි.


" ඔන්න දැන් මගේ පේෂන්ට් ඔයාලට බාරයි...ඒ උනාට ඔලුවේ බැන්ඩේජ් කපන්න තව දවස් තුන හතරක්වත් යනවා....ඒ වෙනකොට මෙයාට අලුත් ඇස් වගේම අලුත් ජීවිතේකුත් ලෑස්ති කරන්න ඔයාලට පුලුවන් වෙයි...මේ දවස් ටික හොදට Rest කරලා ඔයත් ඒ අලුත් ජීවිතේ බාර ගන්න සූදානම් වෙන්න හොදද..."


අම්මාටත් අනුහස් අයියාටත් මටත් එක වරම අමතා එසේ කියා ඩොක්ටර් ජයසිංහ මගේ කම්මුලකුත් මිරිකා යන්නට ගියේය.


~~ මතුසම්බන්ධයි ~~
















ප/ ලි - අද කොටස ටිකම ටිකයි හොදේ.. ඔන්න දැන් කට්ටිය මාව මරන් කන්න ලෑස්ති වෙන්න එපා මේ ටික ටයිප් කර ගත්තෙත් හරිම අමාරුවෙන්. ඒ මොකද කියනවනම් තාමත් මම ඉන්නේ ලෙඩ මරගාතේ.උණනම් සනීපයි ඒත් කැස්සයි ඔලුව කැක්කුමයි තවම හරියට හොද නෑ. එක දිගට කොම්පීතලේ දිහා බලන් ඉන්න බෑ පුලු පුලුවන් වෙලාවට ටික ටික ලොග් වෙලා තමා යාලුවන්ගේ බ්ලොග් වලට යන්නෙත් සමහර පෝස්ට් එහෙමත් මිස් වෙලා මට ඒවත් කියවන්න ඕනෙ හිමින් හිමින්.ඒ අතරේ කතාවත් ටිකක් ටයිප් කර ගත්තා මොකද කට්ටිය කෝ කතාව කෝ කතාව කියලා අහන නිසා.ඔන්න එහෙනම් මේ ටික කියවලා ටිකක් කූල් වෙන්න හොදේ ඉක්මනටම දිගම දිග කොටසක් දෙනකන්.