මගේ සිහින කුමාරයා........

ඉතින් මම ඔයාලට කලින් පෝස්ට් එකේදිත් කිව්වා මතක ඇතිනේ බොහොම කාලෙකට පස්සේ මට මගේ පාසල් මිතුරියක් මුණගැහුනා කියලා අහම්බෙන් වගේ.මම හිතන්නේ අපි හම්බුනේ අවුරුදු හතරකට විතර පස්සේ.අම්මෝ අපිට ඉතින් මෙලෝ සිහියක් නෑ ආගිය කතා කෙලවරක් නෑ.පාර මැද්දේ අපිට අපේ මිනිස්සුන්ව මතකත් නෑ.මීට ටික දවසකට කලින් පිළියන්දල ප්‍රසාද් එක ඇතුලේදි අලුත් වුන අපේ මිතුරු කම ඔන්න මේ වෙනකොට ආයෙත් පාසල් කාලේ වගේම බොහොම සුන්දරව ගෙවී යනවා. එයාලා අපේ ගෙදරත් අපි එයාලගේ ගෙදරත් ගිහින් මිතුරුකම් වැඩි දියුණු කරගත්තා.ඔන්න ඔහොම අපි පවුල් දෙක මුණගැහුන මේ ළඟදී දවසක මගේ යාලුවා මගේ හබියගෙන් අහපි

" දුෂ්මන්ත ... මෙයා තාම මාධවන්ට ලව්ද...." කියල. බලන්න ඉතින් මගෙ කාඩ් එක කුඩේ කුඩුනේ මේකි කිසිම චාරයක් නැතුව ඒ අහපු විදියට.හොද වෙලාවට මේ පලහිලව්ව ගැන මගේ හබියත් දන්නවා නැතං ඉතින් පවුලත් කඩා ගන්නනේ වෙන්නෙ.

" හොව්... හොව්.... මොකෝ නැත්තේ ... ඔය තාමත් ෆෝන් එකේ එහෙම තියෙන්නෙ ඔය හැළිවඳුරගේ පින්තූර..." උන්දැත් උත්තර දීපි.

මෙන්න මේ කතාව නිසා තමා කාලෙකට පස්සේ ආයෙමත් මට මගේ සිහින කුමාරයව මතක් වුනේ.එයාට මම ආදරේ කරපු තරමට එයා ගැන පෝස්ට් එකක් නොලියන මේ බ්ලොග් එකෙනුත් වැඩක් නෑ.ඔන්න එහෙනම් අහගන්නකෝ මගේ සිහින කුමාරයා ගැන.

********************************************************************

පොඩි කාලේ ඉදන්ම මම රූපවාහිනීයට ඇබ්බැහි වුන කෙනෙක් නෙවෙයි.ඒ කාලෙත් මම ආස කලේ වැඩිපුරම කියවන්නයි ලියන්නයි තමයි.රූපවාහින්නියට ඇබ්බැහි නොවෙන්න ප්‍රධානම හේතුව තමා ඒ කාලේ තාත්තා අපිට පනවල තිබුන වාරණය.රෑ අටෙන් පස්සේ කවදාවත් එයා අපිට ටීවි බලන්න දුන්නේ නෑ.ඒ දවස්වල ඕකට සමහර වෙලාවට තාත්තා එක්ක හිත් අමනාපෙන් හිටියත් අදනම් හිතෙනවා එහෙම උන එක හොදයි කියලා.මොකද ඕකට ඇබ්බැහිවෙලා හිටියනම් අද වෙනකොට යන මෙගා කචල් ටික බලන්න මම වෙලාව කොහෙන් හොයන්නද අප්පා.

ඉස්කෝලේ 8 පංතියට විතර එද්දි තමා මට හින්දි චිත්‍රපට උන්මාදය හැදුනේ. මට විතරක් නෙවෙයි අපේ පංතියේ හැමෝටම මටත් වඩා තදින් ඒ පිස්සුව හැදිලා තිබුනා.එක්තරා නාලිකාවක ඉරිදට හින්දි ෆිල්ම් එකක් පෙන්නනවා ඒ කාලේ තාත්තා ගෙදර හිටියොත් කවදාවත් අපිට ඒ ෆිල්ම් එක බලන්න වාසනාව ලැබුනේ නෑ. ඉස්සර ඉරිදට උදේට නැගිට්ටම අපේ තාත්තව මොන ක්‍රමේකින් හරි ගෙදරින් යවලා දෙන්න බුදු සාදු කියලා මම උදේට පාන පත්තු කලාමත් ප්‍රාර්ථනා කරනවා.ෆිල්ම් එක බලන්න බැරි වුන දවසට පහුවදා ඉස්කෝලේ ගියාම යාලුවෝ රස කර කර කතාව කියනකොට මට අපේ තාත්තා එක්ක ආපු කේන්තිය.....හයියෝ මොකට කියනවද..කොහොම කොහොම හරි පස්සේ පස්සේ අපේ අම්මාගේ මැදිහත් වීම මත ටීවී එකේ යන ෆිල්ම් එක නොබැලුවත් තාත්තා විසින් තෝරල වීඩියෝ සෙන්ටර් එකකින් රෙන්ට් එකට ගේන චිත්තරපටි බලන්න අපිට වාසනාව ලැබුනා.ඒ කාලේ ඉතින් දැන් වගේ CD ,DVD නෙවෙයිනේ තිබුනේ VHS තැටි තමා තිබුනේ. මට අද වගේ මතකයි අපේ තාත්තා අපිට ඉස්සෙල්ලාම එහෙම ගෙනල්ල දුන්න ෆිල්ම් දෙක තමා අභිමාන් සහ ආරාධනා.මේ වෙනකොට මුලු අලුත් හින්දි සිනමාවම වගේ බලලා තිබුනත් ඒ ෆිල්ම් දෙකේ සින්දු මට නම් කවදාවත් අමතක වෙන්නෙ නෑ.ඊළඟට ඒ වගේම මතක තියෙන අනිත් ෆිල්ම් එක තමා අමීරුයි මධුරියි හිටපු දිල් කියන ෆිල්ම් එක.අපේ තාත්තා ෆිල්ම් එකක් ගෙනාවම ඉස්සෙල්ලල එයා අපි බලන්න කලින් ෆාස්ට් ෆොර්වඩ් කර කර බලනවා මොන වගේ එකක්ද අපිට බලන්න සුදුසුද එහෙම කියලා රැගුම්පාලක මණ්ඩලය අනුමත කලොත් විතරයි අපිට බලන්න පුලුවන්.ඔන්න ඉතින් එදාත්  තාත්තා අපි ඉස්සරහම  දිල් ෆාස්ට් ෆෝර්වඩ් කරනවා. එක පාරටම අමීර් මධුරිව උස්සන් ගිහින් පාලු තැනක දඩෝං ගාලා අත අරිනවා...කට්...කට්... කට්...  ඉතින් ඔන්න දිල් බලලා හමාරයි.රැඟුම්පාලක මහත්තයා  දිල් බැලීම අපිට සපුරා තහනම් කලා.තාත්තා VHS තැටිය අරන් ගිහින් එයාගේ කාමරේ කොහේදෝ හැංගුවා.අක්කයි මමයි මල්ලි අපේ නැන්දගේ පුතයි එදා රෑට කන්නෙත් නැතුව කල්පනා කලා අමීර් මොනවා මධුරිට කරන්න ඇතිද කියල.ඊට පහුවදා ලොකු සංග්‍රාමයක් දියත් කරලා තැටිය හොයාගෙන අපි හිතේ හැටියට දිල් බැලුවා.(අපි ඒක බැලුවා කියලා තාත්තා කවදාවත් දැන ගත්තේ නෑ. අනේ අද හිටියනම් කියන්න තිබුනා )අර සීන් එක එනකොට අපි ඇස් උල් කරගෙන කටවල් ඇරගෙන පුටු ඇදි අත් වලින් තද කරගෙන බලන් හිටියා. හයියූ.... කිසිම දෙයක් නෑ මෙයා... අපේ තාත්තට වලිගෙ පෑගිලා.

මදැයි අද මගේ පෝස්ට් එක මගේ සිහින කුමාරයා ගැන මිසක් බොලිවුඩ් සිනමාව ගැන නෙවෙයිනේ. හරි හරි ඔන්න දැන් තමා සීන් එකට එන්ටර් වෙන්නේ.ඉතින් ඔහොම වැළදුන හින්දි සිනමා උන්මාදයේ මගේ ප්‍රියතම නළුව උනෙත් සුපිරි වීරයා උනෙත් ශාරුක් ඛාන් තමා ඒක එදා වගේම අදත් එහෙමමයි.හැබැයි එයා මගේ සිහින කුමාරයා නම් උනේ නෑ.එයා කොච්චර වැඩ්ඩෙක් උනත් මට වඩා දෙගුණයක් වයස කෙනෙක් මගේ සිහින කුමාරයා කර ගන්න මට ඕන උනේ නෑ.පංතියේ කෙල්ලො ශාරුක්ව බෙදා ගන්න රණ්ඩු කරද්දි මම මගෙ පාඩුවේ හිටියා.අනික හැමෝම කැමති කෙනෙක්ව මගේ කර ගන්න මට කොහොමවත් උවමනාවක් තිබුනේ නෑ.මම හෙව්වේ මටම කියලා කෙනෙක් මම විතරක්ම කැමති කෙනෙක්.ශාරුක්ට , අභිශේක්ට , ශහීඩ් කපූර්ට , සල්මාන්ට,අමීර්ට පිස්සු හැදුන අය පංතියේ ඕන තරම් හිටියා.එයාලව බෙදා ගන්න බැරුව උන් මරා ගත්තා.

හින්දි සිනමාවට මම කොච්චර ආස උනාද ඒ තරමටම මම ඒ කාලේ දමිළ සිනමාව ප්‍රතික්ශේප කලා. ඒ වෙන මොනවත් නිසා නෙවෙයි ඒ භාෂාව මට ඇහුනේ හරිම කරච්චලයක් විදියට. ඒත් දවසක් අහම්බෙන් මම අපේ නැන්දලගෙ ගෙදරදී දෙමළ ෆිල්ම් එකක් බලන්න සෙට් උනා.ඔන්න එදා තමා මට මගේ සිහින කුමාරයා මුණ ගැහුනේ. ඒ හිනාව.......... මාව පිස්සු වැට්ටුවා....එහෙම හිනාවක් අදටත් මම කොහේදිවත් කාගෙන්වත් දැකලා නෑ....ඒකේ හිටපු නිළියව අයින් කරලා මුලු චිත්‍රපටියම ඉවර වෙනකන්ම මම එයා එක්ක රගපෑවා...

මාව පිස්සු වට්ටපු හිනාව........


ෆිල්ම් එක අලෙයිපායුදේ ( Alaipayuthey ) ඒකෙ සිංහල තේරුම රැළ්ල නැගෙයි කියනවා වගේ එකක්.ශාලිනි කියන දමිළ නිළිය තමා එයා එක්ක ඒකේ රඟපෑවේ.එදා ඉදන් මම එයාට පිස්සු වැටුනා. නින්දෙනුත් මම එයා එක්ක කතා කලා. මගේ කරුමෙට එයා ගැන දන්න අය මගේ පංතියේ හිටියේ නෑ.( ඒක හොදයි )මොකෝ ඉස්සර අද වගේ අන්තර්ජන්ජාලෙවත් තිබුනයෑ හිතූ හිතූ දේ හිතූ හිතූ වෙලාවේ ගහලා හොයලා බලන්න. මට වඩා අවුරුදු දෙකක් පහළ පංතියක හිටපු දමිළ නංගී කෙනෙකුගෙන් තමා මම එයා ගැන විස්තර දැන ගත්තේ.එයා මට වඩා අවුරුදු 15 ක් වැඩිමල් කිව්වට මට ඒක ඇහුනෙවත් නෑ. ඒත් එයා බැඳලා කිව්වම මගේ පපුව හෝස් ගාලා ගියා.මගේ හුස්මත් හිර උනා..ඒත් මම හිත හදා ගත්තා මොකද මට අපේ පංතියේ කා එක්කවත් තරගයක් තිබුනේ නැති නිසා එයාව බෙදා ගන්න. (ඒකම මැදෑ) මම තමා එයාගේ සම්පූර්ණ අයිතිකාරි උනේ.ඊට පස්සේ ඉදන් අර නංගිගෙන් අහගෙන මම එය ඉන්න ෆිල්ම් හොය හොය බැලුවා. ජෝතිකා එක්ක , ත්‍රිශා එක්ක ,භාවනා එක්ක එහෙම තුරුල් වෙවී රඟපානකොට මට වෙලාවකට මරන් කන්න තරම් කේන්තියක් ආවා තමයි.ඒත් ඉතින් එයාට දොස් කියන්නේ කොහොමද එයා දන්නේ නෑනේ මම එයාට ආදරෙයි කියලා.

ගර් ර්... පෙනේද නටන නාඩගං.....


එයා නිසාම මම මේ වෙනකොට අර මම මුලින්ම බලපු එයා ඉන්න අලෙයිපායුදේ විසි තිස් වතාවක් විතර බලලා තියෙනවා. ඒකේ සිංදු පුදුම තරම් ලස්සනයි හරිම ප්‍රේමණීයයි... ම්ම්ම්ම් ... කොච්චර බැලුවත් ඇති වෙන්නේ නෑ.දැනුත් මගේ ෆෝන් එකේ තියෙන්නේ ඒ ෆිල්ම් එකේ සිංදු තමා.


කාලෙත් එක්ක ගොඩක් දෙවල් වෙනස් උනා. එදා තරම්ම උන්මාදයක් නැතත් අදටත් ඉතින් මගේ සිහින කුමාරයානම් එයාම තමා.මගේ හබියාව එහෙම අවුස්සන්න හිතුනම මම එයාගේ සිංදුවක් හයියෙන් දානවා වෝල් පේපර් එකට එයාගේ පින්තූරයක් එහෙම දානවා එතකොට හබියා කියන දෙවල් වලට එයාට විතරක් නෙවෙයි එයාගේ පරම්පරාවටම හචිං යනවා ඇති.පව් අසරණයා. මොනවා උනත් මගේ ඒ ආදරේට මගේ රත්තරං අකුල් හෙලන්නේ නෑ. හි.... හී.... ඒක තමා මට තියෙන සැනසීම.


ඔබේ සිනා මුව මඬළට මං හරි ආසයි...