මේ (අ ) සුබ කවියක් නොවේ !

ඇත්තමයි ,

පලක් නෑ ජීවිතය තණ අගක පිණි පොදක් ගානයි

ඕං නිවෙන්නට මේං නිවෙන්නට තනන

පහන් සිලකට සමානයි

ඇතැ'ර යන්නට නොහැකි බැඳීම් අප්‍රමාණයි 

දැන් ඉතින් එකම බලාපොරොත්තුව ආසාදිතයෙකු නො වීමයි

එක අතකට ,

ප්‍රේමයක් කියන්නෙත් මහ වසංගතයක්

ලේ නහර හිර කරන නපුරු වෛරසයක්

දැනුනොතින් හදවතට නුහුරු එක ගැස්මක්

පරිස්සමෙන් ! ඒ කියන්නෙ ඔක්සිජන් හිඟයක් 

දැන් ඒක පුරුද්දක් ,

මහරෑත් නැගිට ගෙන පණ ඩිංග සොයමී

පෙනහැල්ල පිරෙන්නට හුස්ම ගෙන බලමී

හා පැටව් තුරුලු කරගෙන උන්ව සිබිමී

මරු කටට ගිහින් හෝ ආයෙමත් හැරෙමී

ඒ උනත් ,

නිවෙන හැටි දිනෙන් දින ආකහේ නෙක තරූ

බලා වැලපුමත් දැන් හදවතට හොද මදී

මේ තමා අපි පතා ආපු සංසාරෙක හැටී

කියා හිත බොරුවටවත් හදාගැන්ම තමා බැරී

සමහරවිට ,

අවසාන හාදුවක් කොපුලකට නොලබාම

ලාබ උරයක තනිව සීතලට ගල්වීම

දරාගන්නට වේවි

නොකියාම නික්මීම

සමුදෙන්න ! සමුගනිමු

සාදයක් නොතියාම