තුංග තුරු හිසක් මුඳුනක
අවාරේ පිපි මලක්
හීතලම මිටියාවතක
මහාරත් මල් ගහක්
පිණි වැටෙන හීතලක
මෝනින් ග්ලෝරියා යායක්
ශිශිරතම රැයකයට
රතු වයින් නුරාවක්
පත් හැලෙන වසන්තෙක
හිනාවෙන මේපල් පතක්
නිල්ල නිලනා නිම්නයක
මීඳුම් මන්දාරමක්
සඳක් වගේ පායා හිනැහෙමින් එබී පුරුද්දක් වගේ උන්නා ළඟම රැදී ඉඩක් නොවූ තැන හදවත ගියද බිදී අදත් ලියනවා මේ ප්රේමයට කවී යන්තං ගැටෙ...
++++++++++++👌
ReplyDelete👌👌
Deleteඒක ලස්සනයි!
ReplyDeleteස්තූතියි මලී
Deleteනුහුරු උපමා උපමේය බාදාවක් උනත් හුදෙකලා ශෝකී බවක් මතුකරනවා වගේ දැනෙනවා.
ReplyDeleteස්තූතියි ඒ ඇගයීමට...
ReplyDelete