සඳට බැළුම් හෙලූ අය

Dec 23, 2017

මතක් උනත් අමතක උනා වගේ ඉන්න !



ඉතින්
ඔබ යන්න !

දෙන්න ඔය කඳුළු කෙංඩිය මට
ආ.... ගන්න
මේ සිනා මල් වට්ටියම නුඹ
මතක ඇතුව ආයෙ
නෑවිත්ම ඉන්න

යන අතරමඟ පයට
පෑගෙන්න
විසිනොකර අපෙ මතක
කෝ.... දෙන්න
නෑඹුලේ සිප ගත්ත
හාදුවේ සුවඳ විතරක්
කැමතිනම් ඔබ අරන් යන්න
අමතක නොකර
ආයෙ නෑවිත්ම ඉන්න

බලාපොරොත්තු සේරෝම
ඔබ අරන් යන්න
සෙනෙහසේ සුවඳ විතරක්
මට තියා ගන්න ඉඩ දෙන්න
අනාරධිතව ඇවිත්
අනාරාධිතවම යන්න

මතක් උනත්
අමතක උනා වගේ ඉන්න !

Dec 21, 2017

ඇත්තමයි ආදරේ කියන්නෙ පපුව හූරන එකට !



යූ ටියුබ් එකේ එහෙට මෙහෙට පා වෙවී අහන්න පුලුවන් බලන්න පුලුවන් විඳින්න පුලුවන් සිංදුවක් හොයනකොට අහම්බෙන් මේ දැන් හම්බුන ගීතයක් ගැනයි අද මේ කතාව.ඇත්තමයි කාලෙකට පස්සෙ පපුව පිරෙන්න ගීතයක් ඇහුවා හිතම පිරෙන මියුසික් වීඩියෝවක් බැලුවා.  ගීතයේ පද රචනාවටත් වැඩිය  මියුසික් වීඩියෝ එක  හිත හොල්ලනවා කියන්නෙ ඒක අමුතුම හැඟීමක්.මේ පද වලින් කියන කතාවට වැඩිය මේ රූප වලින් මට මැවුනෙ වෙනමම කතාවක්.ඒ වර්මීර්ගෙ (Johannes Vermeer )  girl with the pearl earring සිතුවම ඇසුරින් ලියපු නවකතාවෙ වර්මීර් ග්‍රීට් ගෙ සිතුවම අඳින අවස්ථාව.එදත් උනේ මේ පෙන්නන දේම වෙන්න ඇති කියල මට හිතෙනව දැනෙනව.ආදරය ..ආශාව.. බලාපොරොත්තුව.. ඉවසීම... දරාගැනීම... පපුව හිරිවට්ටන එක මේ රූපරාමු වල කොතැනකවත් අඩුවක් නෑ...හිත කොනිත්තනවනම් පපුවව හිරිවට්ටනවනම් බලාපොරොත්තුව ජිවිතේ ජීවත් කරවනවනම් ආදරයක් ඈතින් තියෙන තරමට කොයි තරම් ලස්සනද...



                   ඇත්තමයි ආදරේ කියන්නෙ පපුව හූරන එකට....ඒ මැද්දෙන්  හිනා වෙන එකට  !                                                                                                                                                       



නිස්සාර සංසාර හීනේ අතීතේ..                                                                                                                                                                        ඔබ ඉන්නවා දැනෙනවා..
කවදාක හමුවෙන්න..
දැකගන්න වේදෝ..
තුන්යාමෙ මං අහනවා..

හැම රෑම ඈ ගාව ඔබ නිදනවා..
ඔබ නැතුව ඔය හිතම මං ඉඹිනවා..

උනුසුම් හාදුවන් ඇගේ..
සෙනෙහස තාම අපෙ හිතේ..
දකිනා වාරයක පවා..
මගෙ මුළු හිතම ගිණි ගනී....

මන්දාරම් පවන් රොඳේ
හිත ගැහෙනා.. මේ.. හීතලේ
සැඟවෙන් ඔබගෙ පපුතුරේ...


                                        

Dec 18, 2017

මගේ රත්තරන් !





වෙලාවක් කලාවක් නැතුව හිටි ගමන්
අපි එහේ යමුද අනේ
අනේ එහෙ බැරිනම් මෙහේවත් යමුද අහද්දි
බොරුවට රවල පුප්පල ගනන් ඉස්සුවට
හා.. එහෙනම් ලෑස්තිවෙන්න  කියද්දි
මගේ මූනෙ පිපෙන හිනාව දකින්න
ඔයා ආස නෑ කිව්වොත් ඒක  බොරුවක්...

මහා හයියෙන් වහිද්දි අයිස්ක්‍රීම් කන්න හිතෙන
ගිනි ගහන්න පායද්දි හොට් චොකලට් බොමුද අහන
පාරෙ යද්දි දකින දකින කඩෙන් කන්න 
එක එක ජාතියේ බඩගිනි හැදෙන
මම වගේ පිස්සු හටනක්
ඔයා වගේ තුන් වේල අම්මගෙන් රතුහාල් බත්ම කාපු කොල්ලෙක්
කොහොම ඉවසුවද... තාමත් ඉවසනවද
කියන එක වෙනම කතාවක් ඉතින්...

කරන්ට් එක නැති දවසට ගෑස් ලිපේ බතක්
කිරිබතක් නොකර උයාගන්න බැරි
හත් අට පාරක් ගහලත්  ගාණට මිම්මට නොබිඳෙන
පොල් ගෙඩිය  එක්කත් කේන්ති එනකොට
ඇවිත් හිමිහිට කුස්සියට
එකම පාරින් ලස්සනට පොල් ගෙඩිය බිඳින ඔයා
මට වීරයෙක් තමයි ඉතින් ඒ වෙලාවට මං  ඒක නොකිව්වට...

පුංචිම පුංචි දේටත් හිත රිදෝගෙන
කඳුළු වක්කරන මාව
ඉස්සරවගේ ළඟට අරගෙන සනසවන්නෙ නැතුව
සැර දාන්නෙ දැන්
ඔයා කියන විදියට මං හදන්නම
බැරි එකියක් නිසාමද ...

රෝද හතරෙන් එක පාරටම රෝද දෙකට වැටුනම
තියෙන අපහසුකම් මම හැංගුවට
ඔයා දුකින් වග මම නොදන්නවා නෙවෙයි
ඉස්සර වගෙ හිතූ හිතූ වෙලාවට
දැන්  ගමන් යන්න බැරි බව
මම විතරක් නෙවෙයි ඉස්තලන් පැටියත්
තේරුම් අරන් ඉන්න එක
ඔයාට සතුටක් නොවී දුකක් උනේ කොහොමද ..

අපි ඉවසමු අනේ
අපිට අපි ඉන්නකොට
ඔය ඇතිවෙන නැති වෙන
දේවල් ගැන මොකට මේ හැටි  ලතැවෙනවද ...

Dec 11, 2017

මලක මළගම !




මතක බණ ඇහෙනකොට ඉකිබිඳුම් සඟවන්න
මතක පැන් කෙංඩියෙන්  බිඳක් ගෙන තවරන්න
අවසාන හාදුවත් නළල මත්තට දෙන්න
මේ ඉතින් සැරසෙන්නෙ මලක් මළගම් යන්න

රෑ රැහැයියනි තවත් දුක් ගීත නොගයන්න
සඳේ සඳ එළියෙනුත් ඇසේ දුක හංගන්න
පන අඳින මතකයම හිතින් උදුරාගන්න
ඈ යන්නෙ සදහටම සුසානෙක තනිවෙන්න

මළබෙරය මහ දුකින් එපා තව හඬවන්න
රෝස පැහැ රෝස මල සීරුවට නිදියන්න
පාලුවට ගිය සොහොනෙ හීතලට හුරුවෙන්න
බැරිමනම් මේ කඳුළ උණුහුමට ගෙනියන්න

Dec 7, 2017

සඳට දොස් නොකියන්න සඳ කුමක් කරන්නද !




මම සඳක්
ඉතින් ඒ සඳ අයිති
ඔබ වගේ අහසකට විසල්...

දුව ඇවිත් ප'පුතුරේ
ගුලි වෙන්න ටිකක්
කෝ ඉතින් තියෙනවද
මට පුංචි ඉඩක්....

ඔව් මේක පෙමක්
නමක් නැති
නිමක් නැති පෙමක්...

Dec 5, 2017

ඔබ නිදුකින් උන්නාවේ !





ඔබේ මතකයන් වලදැමූ
පස් කන්ද මත
තාමත් ඉදහිට පිපෙනවා
සුදු රෝස...

සීයා ආච්චී ලොකු තාත්තා
විතරක් නෙවෙයි
චූටි බාප්පත් එක්කම
එකම ස්මාරකයක ඉන්න
ඔයාට අපිට තරම් තනි නැතුව ඇති

මහ හුඟක් වේලාසනම යන්න ගිය
ඔයා ගැන තරහටමයි වෙලාවකට
අහක බලාගෙන යන්නෙ
ඔයා නැවතිච්ච තැන  පහු කරනකොට

' තාත්ත ආච්චිට විතරක් ඇයි සීයෙක්
කෝ අම්ම ආච්චිට  සීයෙක් '
ඔයාගේ එකම මුනුබුරා අහනකොට නිතර
ඔයාගෙ නෝනට දුක හිතෙන බව
හදිස්සියෙ ගිය ඔයාටවත් නොතේරෙනකොට
මේ පොඩි එකාට තේරේවිද ?

ඔබ නැතුව ඔබ එක්ක මහ දුරක් ආවාට
මේ අමාරුම දවස් මම පහුකරන
ඔබව නිතරම හිතට එන
කමක් නෑ ඔබ නිදුකින්නම්
අදත් මට පුලුවන් මේ කඳුළු
රහසේම හංගන්න...

Dec 1, 2017

ඇයි ඔච්චරටම ගනන් !


සීතල මේ තරම් රුඳු බව
වැහි බිඳිති මේ තරම්  රළු බව
ඔබ නේන දහවලද මේ තරම් දිගු බව
දැනුනෙ මට වැඩියෙන්ම
ඔබ අහක බැලූ දා සිට...

සොඳුර !

අ'තැර මේ නෝක්කාඩු මදකට
වරුවකට ඇවිත් මදහස මැද
සීතලට ගැහෙන තෙත හිත මත
තබන්නකෝ  හාදුවක උණුහුම ..

Nov 28, 2017

කවුරුන්ද ඔබ මගේ !







හිමිදිරියෙ පෙති අරින සුදු රෝස මල් මතට
පතිත වන මුඳු සීත තුෂර බිඳුවක් ලෙසට
හිටි ගමන් හදවතට ගොඩවදින
මට කියන්න
ඔබ මගේ කවුරුන්ද..?

රාත්‍රිය පුරාවට ඇද හැලෙන
සඳ එළිය වාගේම පිවිතුරුම සිතුවිල්ලක්ව
රැය පුරා මාව නොනිදා තබන
මට කියන්න
ඔබ මගේ කවුරුන්ද...?

ගෙවෙන එක තත්පරයකටවත් තවම
ඔබෙන් මිදෙනට බැරිව හිතට එන
හුස්ම පොද වාගෙම ළඟ රැදෙන
මට කියන්න
ඔබ මගේ කවුරුන්ද..?

Nov 24, 2017

නපුරි !


සිනා මල් සඟවගෙන
ඔරවනා බැල්මයි
නෝක්කඩු කියන්නට
හදන මුව සද්දයි...

මගේ පොඩි පමාවට
නපුරුකම් කන්දයි
බදාගෙන ඉඹිනවා
ඔන්න තොල් සත්තයි

Nov 22, 2017

ආල වට්ටෝරුව !


මම
ප්‍රේමය සිඳ පත අටට
පෙරා ගතිමි
හොදම හරිය

අවවාදයයි :
කරුණාකර ,

ඔබ
අනුපානය ලෙස
කඳුළක කළදක්වත්
රැගෙන ( නො ) එන්න !

Nov 15, 2017

නුවර අහස යට !






නුවර මන්දාරමේ හීගතුව ඉවසාන
රොබෝරෝසිය මලක් වැව් දියට  ඉඟි පාන
දළදාව වීදියේ අතෑරුන සුබ සීන
තාම සුවඳයි සුසුම් හෙලන අර හන්තාන...

දෙපා කකියන තුරුම ඇවිද ගිය මල්යාය
මීඳුමේ දුමාරය  පෙරවගත් කඳුයාය
මතක ගින්දර වැදී පිච්චෙද්දි හද සෑය
අදත් පහුකර යද්දි හිතට ඔච්චම් පාය

මේ මතක අරන් යන්නට බැරිව මාවැලී
දියත් හඬනවා ගං දෑළ දෙවුරේ වෙලී
උණ පදුරෙ හෙවන යට එකම කුඩයේ ඇලී
පිරිමැදපු හැඟුම් ඒ තරමටම සියුමැලී

අස්ගිරිය උඩින් පායද්දි රෑ තරු රෑන
අත්හරින්නට බයයි අපි දැකපු ඒ හීන
ආයෙ කවදාවත්ම සෙංකඩට නුඹ නේන
මගේ කඳුළුත් අරන්  හඬාපන් හන්තාන


Nov 11, 2017

මලක මකරන්ද තවරන්න මැදියම !





රූමස්සලට උඩින් පිපුනාම අඩ සඳ
ඉල් මහට වැටෙන වැහි  සිඹී සිඳු බඳ
ප්‍රේමයේ සියුම් තත් පිරිමදිනකොට හද
මට කියා දෙන්න ආදරේ නිබ්බුත පද

කොටු බැම්ම මත හැපෙන සෙනෙහසේ රල
වහං කර ගන්නවා කිරි කවඩි පෙල
නිල්වැල්ල සිප හමන  හීන් මදනල
පිනි මිදුන හීනයක සතපවයි හදමල

සඳ එළිය මුවා කර රෑයේ තුන් යම
මුතු වෙරළ මත රඟන සඳකිදුරු පෙම
ළිහිණියක තුඩින් පාරවා හද ඉම
මලක මකරන්ද තවරන්න මැදියම

Nov 8, 2017

ඔබ මගේ ප්‍රාණයයි !





ඔබ මහා අනුහස් ඇති ශ්‍රී මහ බෝධිය වෙන්න

මම මළුවේ දැල්වෙන පුංචි පහනක් වෙන්නම්...

ඔබ බැතිබර හැගුම් දනවන රුවන්වැලි මහා සෑය වෙන්න

මම උවැසිය වී අනිමිසලෝචනය කරන්නම්...

ඔබ පිංසාර නුවර වැව වෙන්න

මම කුමුදු මලක් වී ඔබ පාමුල පිපෙන්නම්...

ඔබ සීතල සුදු මීදුමක් වෙන්න

මම මහරත් මල් පිපෙන හන්තාන කදු මුදුන වී දෝවනය වෙන්නම්...

ඔබ දුර ඈත ක්ෂිතිජය වෙන්න හැමදාම

මම මෑත ඉදන් බලන් ඉන්නම් ජීවිතේ පුරාම...


Nov 6, 2017

මතකද හැන්දෑවේ !




අඬනකොට මහා හයියෙන් අහස
කොටනවා විදුලි මගෙ හිත මත
තනිව තෙමෙමින් විසුල අහස යට
හොයනවා බොඳව වියැකුණු මතක

නිල් පාට මල් ඉහුන කුඩේ යට
තාම පුසුඹයි නුඹේ සුසුම් සර
වැහි දියට තෙමෙන කම්මුලක් මත
ගලන්නේ කඳුළු කැට ගොඩක් අද

දන්නවා මේ වැස්ස යටම ඔබ
ඇගේ අත අරන් පියමනින බව
අනේ හමුවුනොත් පෙර අපෙ මතක
දැක්ක නොදැක්කා වගේ යනවාද

Nov 4, 2017

ඉතින් අපි අපේමයි !






කාත් කවුරුවත් නැති පෙම් හීන කොදෙව්වක
දැන් ඉතින් හදාගමු අපෙ හීන මන්දිරය
සිව්වසක් බැදි සෙනෙහෙ එකට එක්වන මොහොත
අවසරයි සිප ගන්න මගෙ වෙච්ච ඔය දෙතොල

මුවින් තව වදනකුත් එපා තව මුමුණන්න
ඇස් වලින් විතරක්ම ආදරේ පවසන්න
සුදු සේළ සළු උනා සඳ දියේ කිමිදෙන්න
ඔය සුසුම් උණුහුමට ගුළිවෙන්න ඉඩ දෙන්න

මගෙ හුස්ම ඔබ අරන් ඔය හුස්ම මට දෙන්න
පෙම්බරම හාදුවක් නළල මත තෙරපන්න
සොඳුරු සුභ දසුනක්ව හෙට හිරුට හිනැහෙන්න
මගේ හෙට දවස ඔබ ඉතින් අරගෙන එන්න

කඳුළු වැහි වැටෙද්දී හිනා අහුරක් වෙන්න
ජීවිතය දැවෙද්දී පිණි වැස්ස වස්සන්න
සැඩ ඉරෙන් පිච්චෙද්දි හිසට සෙවනක් වෙන්න
සදා නොසිදෙන සෙනෙන් මගෙ දිවිය පුරවන්න

Oct 27, 2017

උඹේ ඔය හිනාවත් ඇත්තමයි ඉනාවක් !


Gym එකේ ඈත කෙලවර
යෝගා දැහැනකට සම වැද
සිහින් සංගීත ස්වර අස
හෙමින් උස් පහත් වෙන ළැම
බිදින්නට හදන්නෙම මගෙ කුමර ඹබසර

මහ විසල් කැඩපතට හිනැහෙන
හැරි හැරී ඉඟ සුඟද නලවන
ගෙල පුරා පිපුණු දහදිය මල
උදෑසන මගෙ හැඟුම් පොබකල

පෝනි ටේලය දැමූ මුහුළස
මුදා යලි උඩට කර බඳිමින
ඇස් කොනින් හෙලූ අඩ බැල්මට
සලිත වුන හැගුම් විසිරුනි දස

හිනාවක්වත් මගේ දෙසට විසි නොකරන
යකඩ ගොඩවලුත් මට වඩා පින් කර ඇත
ඔයාගේ ඔය දිගටි ඇස් ළඟ
six pack හීන මගෙ බොදවෙන

Oct 25, 2017

ජීවිතෙම දැන් ඔබ මගේ !




හිත ගාව මල් හීන

මල් වාගේ පිපුනාම
ඔබ එන්න මල් මාවතේ...
අර ඈත සඳ ගාව
තරුවක් වගේ ඉන්න
වරුවක්ම මගෙ ජීවිතේ...

එලිවෙච්ච ඒ හීන
පන වාගෙ රැක ගන්න
මුඳු හාදු තවරා මුවේ...
මට ආයෙ හිනැහෙන්න
හීනය ළඟින් ඉන්න
ජීවිතෙම දැන් ඔබ මගේ....

නෙතඟින් බලා කීව
සෙනෙහස් කතා බෝම
වෑහෙයි නුරා ගී වගේ...
හිම හීත බිඳු වාගේ
හීතලට ඇවිලෙන්න
උණුසුම් සුසුම් කෝ ප්‍රියේ....

Oct 19, 2017

ඉතින්, එ'සඳ !





මහා හයියෙන් වහින දවසට
තාමත් ඉස්සර වගේම
කුඩේ අමතක වෙන
හිතුවක්කාරිමයි තවමත් මම...

නාගෙනම ගෙට ගොඩවුන මට
ඉන්නවකො..බලන්නෑ මැරුනත් මම
කියා පුප්පා ගියපු ඔබ
තව අවුස්සන්නමයි ඉතින් මට හිත...

මේ වගේ සීතලට වහින දවසක
උණු කෝපි වලට වඩා විටෙක රස
හීතලම හීතල හිම කිරම බව
මට කියා දුන්නෙත් ඔබ...

වැදී සෝපාවෙ කෙලවරට තනියම
රහ කරද්දී අයිස් බදුන හිමිහිට
ඇස් කොනින් බලන
නො'ඉවසිලි එ' බැල්ම
කියන්නේ මට මහා මිහිරක රස...

ඉතින් තව මොහොතකින් - මොහොතකින්
ගිනිගන්න ඔය හැඟුම් අස
දියවෙනා බව දනිමි
වැනිලා රස පිරුණු ම' දෙතොල් 

පෙති රිදෙන්නම..

මෙව්ව මේ රයිටර්ට දාපු කවි කමෙන්ට් - ලු

Oct 15, 2017

මේ ප්‍රථම වසන්තයයි 05 !




මේ ප්‍රථම වසන්තයයි 1

මේ ප්‍රථම වසන්තයයි 2

මේ ප්‍රථම වසන්තයයි 3

මේ ප්‍රථම වසන්තයයි 4




 Good Morning  බන්ටි කොටේ .. අද හවස එනවා නේද ?

පාන්දර හය වෙනකොටම ඔයාගෙන් එස් එම් එස් එකක්.මට හිනා ඒක කියවල . දවස ගානේ ඔයාට මට කියන්න මොකක් හරි අලුත් නමක් තිබුන.බන්ටි කොටේ... කොහෙන් හොයා ගන්න නම්ද මන්දා.ඔයාගෙ හොදම යාලුව වෙච්චි මට මෙහෙම නම් හදනවනම් ඔයා ඔයාගෙ අයිතිකාරිට මොන මොනවා කියනා ඇද්ද කියල මම කල්පනා කලා.ඒත් ඔයා එහෙම එයා එක්ක කතා කරනව කියල යාන්තමටවත් ඇහිච්ච මතකයක් මට නෑ.ඔයා එයාට කතා කලේ චූටි කියල මම ළඟ ඉන්න කොට ෆෝන් එක රින්ග් වෙනකොට මම දැකල තියෙන්නෙත් ඔයා සේව් කරල තියෙන ඒ නම.ඒ එයාට ගෙදරට හැමෝම කියන නම.මම ඔයාගෙ ඔෆීස් එකේ ඉන්න වෙලාවට එයාගෙන් කෝල් එකක් ආවම කවදාවත් මම එතනට වෙලා හිටියෙ නෑ ඔය දෙන්නට නිදහසේ කතා කරන්න දීල හැමදාමත් මම හිමින් සැරේ පිටිපස්සෙ බැල්කනියට යනව.සමහර වෙලාවට ඔයා මට ඇස් වලින් අතින් පයින් යන්න එපා කිව්වත් මම ඉක්මනට නැගිටල අයින් වෙනව.ඔයාවයි එයාවයි එකට මතක් වෙලා ඒ උදේ පාන්දරම මගේ හිත හූල්ලන්න ගත්ත.වෙනද වගේ නෙවෙයි දැන් ඒක මහ ගොඩක් වැඩියි.මම කොට්ටෙ බදාගෙන ආපහු මුනින් අතට හැරුනෙ පපුවට දැනෙන දුක වහං කරගන්න.

කන ළඟම ආයෙමත් ෆෝන් එක වයිබ්‍රේට් උනා.ආයෙත් ඔයාමයි

නිදි කුම්බරී නැගිටිනවකො... කම්මැලි කෙල්ල..

ආයෙමත් මගේ මූණට හිනා පිරුන.

නැතෝ මම අද හවස එන්නෙ නැතෝ...

මම එහෙම රිප්ලයි කරල බලන් හිටිය.

අනේ... ඇයි ඒ... දැන් අපි යාලුනේ..

කවුද කිව්වෙ යාලුයි කියල... වැඩේමයි අනේ අපිනම්  යාලු නෑ...

මම තවත් ඔයාව ඇවිස්සුවා.

ඇත්තද.. එහෙනම් හිටපංකො මම ගෙදරටම එනව ..

මම කිව්වෙ හවස එන්නෙ නෑ කියලනෙ...

එහෙනම්...

මම අද උදේම එනව.. අද නිවඩු මම..ඉන්නවකො බලන් උදේ ඉදන් හවස් වෙනකන්ම කනක් ඇහෙන්න පුලුවන් වෙයිද කියල..

what...??? really....???

ඔන්න දැන් එයාට දන්න සින්හලෙත් අමතක වෙලා එච්චරට කලබලය.මට හිනා.ඊළඟට ඔන්න සුපුරුදු විදියටම ෆෝන් එක රින්ග් වෙනව.මම ඇස් පියාගෙනම ෆෝන් එක කන ළඟින් තියා ගත්ත.

ඇත්තමද බන්ටි මේ කියන්නේ...?

හ්ම්ම්ම් ඔව්...

ඇයි ඔෆීස් යන්නෙ නැත්තෙ...

මං නිවාඩු...

ඉතින් අක්ක දන්නවද...

නෑ පිස්සො ඔෆීස් යන විදියට තමා  එන්න වෙන්නෙ...

මගෙ අම්මෝ මේකි පැහිල තියෙන තරම්...

ඇත්ත තමයි මම දැන් පැහිලද කොහෙද. මීට කලින් කවදාවත් නොකරපු නොහිතපු දෙවල්මයි මට දැන් කරන්න හිතෙන්නෙ.

හා... එහෙනම් මම නෑවිත් ඉන්නම්..

ෂ් ෂ්..  කට කට බලමු නෑවිත් ඉන්න හැටි..

ඔයාගේ මේ ආදරණීය තර්ජන, සොඳුරු බල කිරීම් මම මීට කලින් කාගෙන්වත් අහපු විඳපු දේවල් නෙවෙයි.ඒව අහන්න අහන්න ඔයා ගැන මහා ලෝබ කමක් හිතට දැනෙනව.ජීවිතේ මෙතනින් මෙහෙමම නවත්තල ඔයා කියන දේකට  විතරක්ම අවනත වෙන ඇත්නම් කියල හිතෙනව. ඒත්.. ඒත්...මේක මිරිඟුවක්නෙ.

                            *         *       *        *        *        *        *


සුදුම සුදු බ්ලව්ස් එකට රෝස පසුබිමේ සුදු මල් වැටුනු කොට සාය ඇදල යාන්තමට තෙත මාත්තු කරපු කොන්ඩෙ කඩා දාල බස් එකෙන් බැහැල මම එන දිහා දුර ඉදන්ම ඔයා බැල්කනියට වෙලා බලන් උන්න. ඔයා ඇහි පිය නොහෙලා මම දිහා බලන් ඉන්න බව මට දැනුන. මටත් ඔයා දිහා කෙලින් බලන්න බැරි මොකක්දෝ කෝල කමක් දැනුන.ඒත් ඇස් උස්සල බලපු තප්පරේදිම මට ආවෙ කේන්තියක්.ඔයා ඊයෙ හිටපු විදියමයි රැවුල කපල නෑ කොන්ඩෙ පිලිවෙලක් නෑ.මම අද ඔයාව ඒ විදියට බලා පොරොත්තු උනේම නෑ.මාත් එක්ක ඇති වෙච්ච ප්‍රශ්නෙ නිසා ඔයා එහෙම ඉන්න ඇති කියන එක මම වහාම මගේ හිතින් ඉල්ලා අස් කර ගත්ත.ඔව් මේක වෙන ප්‍රශ්නයක්. ඔයා මොකක්ම හරි අවුලක. මට හිතුනෙ එහෙම.

අදනම් රෝස මලක්මයි...

ඇස් පුරා මාව විදින ගමන් ඔයා එහෙම කිව්ව.

ඔව් මමනම් මලක් තමයි... ඒත් ඔයානම් හෝතඹුවෙක් වගේ... චික් හැටි..

ඉනට අත් දෙකත් තියල මම ඒක කිව්ව තාලෙට ඔයා මහා හයියෙන් හිනා උනා.මටනම් හිනා ගියේම නෑ.

මොකද කොන්ඩෙ , රැවුල නොකපා ඒ සල්ලිත් වෙඩින් එකට එකතු කරනවද ?

හිතා මතා නොවුනත් මට එහෙම ඇහුන තරහටම.ඒ තප්පරේට ඔයාගෙ මූණෙ ඉරියව් වෙනස් උනා. ඒත් ඔයා එව්ව මගෙන් වහන් කලා.

අනෙ අම්මෝ රන්ඩු කෙක්ක මෙතන පැටලෙන්නෙ නැතුව ඇතුලට සැපත් වෙනවද...නැත්තන් අනිත් ඔෆීස් වල කට්ටිය බලයි මුන් දෙන්න උදේම කෙස් වලු පටල ගෙන කියල...

ඔන්න එතකොට තමයි මටත් මතක් උනේ ඔයාගෙ ඔෆීස් එකේ ඔයා විතරක් උනාට මේ බිල්ඩිමේ තව ඔෆීස් ගනනාවක්ම තියෙනවා කියල. මම හීන් සීරුවෙ ඇතුලට මාරු උනා.

මොනවද මට කන්න ගෙනාවේ...

ඇතුලට ආපු ගමන් ඔයා පැන්නෙ මගේ අතේ තිබුන බෑග් එකට.

මොනා කියන්නත් කරන්නත් කලින් කාලා ඉමු හොදේ මට  බඩගිනී අම්බානට...

ඔයා එහෙම කිව්වෙ ඇත්තටම බඩගින්නෙන් වෙන්න ඇති කියල මටත් හිතුන.ගෙදරින් හදාගෙන ආපු පාන් ටෝස්ට් ටිකයිP @ S එකෙන් ගත්ත කට්ලටුයි කිරි පැකටුයි ඔයාගෙ ඔෆීස් එකේ තියෙන පොඩි පෑන්ට්‍රි එකේ තියෙන පිගන් වලට දාල මම හරි ගස්ස ගෙන ආවෙත් හරි ඉක්මනට කතාවක් නැතුවම. එයාගෙන් කෝල් එක ආවෙ අපි කකා ඉන්න අතරෙ. පුරුදු විදියට මම හිමිහිට නැගිටින්න හැදුවෙ එලියට යන්න.

යන්නෙ එහෙම නෑ කෑම නවත්තලා .. ඔහොම ඉදන් කන්න..

ඒකනම් ඉල්ලීමක් නෙවෙයි තර්ජනයක් වගේ.ඔයා මං දිහා බලාගෙනම ෆෝන් එක ආන්සර් කලා.මම හොරාට නැගිටිද්දි ඔයා නැගිටල ඇවිත් මගේ වම් අතේ මැණික් කටුව ගාවින් තදටම අල්ල ගත්ත.ආයෙමත් මාව හිරි වැටිල ගියා.ඔයාටත් එක පාරටම මොකක්දෝ මතක් වෙලා අත හිමිහිට බුරුල් කරත් අත ඇරියෙ නෑ මගේ අත.මම තොල් පට විකාගෙන බිම බලන් හිටිය.හ්ම්ම්, ඔව් , නෑ, මම බලන්නම්... එහා පැත්තෙන් මොනා කතා කලත් මට ඇහුනෙ ඔයා දෙන බොහොම කෙටි පිලිතුරු.නෑ ඒක වෙන්න බෑ මේ තරම් ආදරණීය මනුස්සයෙකුගෙන් එයාගෙ ආදරීට එහෙම නොසැලකිලිමත් උත්තර...? ඔයා මොකක්ම හරි ලොකු අවුලක මට ආයෙ ආයෙ හිතුනෙ එහෙම.

නොදන්වා අත ඇල්ලුවට සමාව ගන්න ඕනද මැඩම්...?

කතාව ඉවර කරපු ගමන් ආයෙත් ඔයා සුපුරුදු සැහැල්ලු මූඩ් එකට.මම ඔයා දිහා බලල රැව්වෙ බොරුවට.

එහෙම තමයි මීට පස්සෙ මම කියන දේ ඇහුවෙ නැත්තන් පනිෂ් කරනවා...

ඔයා ඉන්නෙ මොකක් හරි ප්‍රශ්නෙක නේද ?

අහනවද නැද්ද කියල දෙතුන් වතාවක්ම හිතල අන්තිමට මම එහෙම ඇහුව.එක පාරටම වෙනස් වෙන ඔයාගෙ මූණෙ හැගීම් දිහාම මම බලන් හිටිය.මහා හුස්මක් පිට කරපු ඔයා මගේ බැල්ම මගහැරිය.

සොරි.. කැමතිනම් ඉතින් මට කියන්න මම ඔයාගෙ යාලුවනෙ...

කෙනෙක් කියන්න පස්ස ගහන දෙයක් කවදාවත් බලෙන් අහගන්න පුරුද්ද මට නෑ.අපි අතරෙ කොච්චර ලොකු බැඳීමක් යාලු කමක් තිබුනත් ඔයා ළඟදිත් මම එහෙමමයි.ඒත් මේ ප්‍රශ්නෙ කොයි වෙලේ හරි ඔයා මා එක්ක කතා කරයි කියන බලාපොරොත්තුව මට තිබුන.


 මම ප්‍රශ්නෙක තමයි බබා.. ඒත්  අද වගේ දවසක ඒව කතා කරල මේ තියෙන සතුට නැත කර ගන්න මට හිතෙන්නෙ නෑ... අනික ඔයා වගේ කෙනෙක්ට එව්ව කිව්වා කියලත් වැඩක් නෑ  බබෝ...ඒවට විසඳුම් හොයල දෙන්න තරම් ඔයා පැහිල නෑ...

ඔන්න කිව්ව ඉතින් එයා හිතන් ඉන්නෙ මම බබා කියල.මම එහෙම හිතුවට  මුකුත් කියන්න ගියේ නෑ.ඒත් මට දුක හිතුනා ඇයි වදේ මහ ලොකුවට හොදම යාලුවා මම ලු. ඒ උනාට  එයාගේ ප්‍රශ්නයක් මා එක්ක කතා කරන්න බෑ.ඔය මුකුත් මම කටින් නොකිව්වට ඔයාට තේරුනා මම අවුල් උනා කියල.

ම්ම්ම් .. හරි අපි කතා කරමුකෝ අද  හොදේ...අද හැන්දෑ වෙනකම්ම අපිට වෙලාව තියෙනවනෙ... මම හිමිහිට කියන්නම් සේරම...

ඔන්න ඔයා එහෙම කිව්වමනම් මට සැහැල්ලුවක් දැනුනා.දැන් ඉතින් මම දන්නව කොයි මොහොතෙ හරි ඔයාගෙ හිතේ හිරවෙලා තියෙන හැමදේම මගේ ඉස්සරහ දිගහරින බව.ඔයාගෙ ප්‍රශ්න වලට යම්තරමකින් හරි උදව්වක් වෙන්න පිහිටක් වෙන්න මටත් ඉඩ ලැබේවා කියල මම හිතින් හිතුව.




                                                          - මතු සම්බන්ධයි -

Oct 13, 2017

අහන්න මේඝා !



ඉර හොරෙන් බැස ගියැයි
නාඩන්න මේඝා
සඳ හොරෙන් බැස ගියැයි
නාඩන්න මේඝා

අහසටත් පොලවටත්
අ'තර දුර
තාම මම
නොදනිමියි මේඝා

ඒත්
හැම උදේ නුඹ
එවන පිනි පහසකින්
ම'හද මල විකසිතයි මේඝා

නුඹට හිමි කාරයන්
ඔය අහසෙ ඇති තරම්
ඒත් මම සදහටම
නුඹගෙ විතරමයි නුඹ දන්නවද - මේඝා...



අද උදේ අරූගේ ලෝකයේ තිබුන කවියකට මම  ලිව්ව පිලිතුරු කවියක් වගේ එකක්.

Oct 6, 2017

ඔබ දන්නවනම් එක කඳුළු බිඳක් හිත යටට වෙලා දුක් විඳින තරම් !




                ඔයාට මතකද....අදත් එදා වගේම දවසක්... එදා වැස්සෙත් මේ වගේම මොර සූරන වැස්සක්.පංති ඉවරවෙලා එලියට එන්න  මගේ ළඟ කුඩයක්වත් තිබුනෙ නෑ. ඒක මගේ පුරුද්දක් වැස්ස දවසට කුඩයක් අරන් යන එක හැමදාමත් මම හිතා මතාම අමතක කරනව. ඒකට හරියන්න එදා ඔයා මටත් එක්කම ලොකුම ලොකු කුඩයක්  ඉහලගෙන පාර ගාව බලන් උන්න.විශ්වාස කරන්න ඒ වෙනකොට අපේ ආදර කතාවට මාස හයක් ඉවර වෙන්නත් ළඟයි ඒත් මේ තමයි අපේ පළවෙනි සොඳුරු හමුවීම වෙන්නෙ.ඉස්කෝලෙ ඇරිල එනකොට පාර දෙපැත්තට වෙලා ඇස් වලින් විතරක්ම කතා කරන එකයි දවසක් ඇර දවසක් මගේම පංතියෙ හිටපු ඔයාගෙ නංගි අතේ ලියුමක් හුවමාරු කරගන්න එකයි පෙරුම් පුරල පුරල තාත්තට අහු නොවී ඔයා දෙන ඇමතුමකට වචන පහ හයක් කතා කරගන්න පුලුවන් වෙන එක ඇරුනම එදා තමයි අපිට අපිව මේ තරම් ළඟින් විදින්න ලැබුන පලවෙනි දවස.

                  දුවගෙන දුවගෙන ගිහින් ඔයාගෙ ඇගේ ගෑවෙන නොගෑවෙන තරමට කුඩේ යටින් නතර උනාම එතකොට අවුරුදු දාසයක පුංචි කෙල්ලක් වෙච්ච මට ඒ දැනුනු හැඟීම් අදටත් විස්තර කරන්න  බෑ... තේරුම් ගන්න බෑ...ඔයා හිටියෙත් මම වගේම අතරමං වෙලා නේද  ? ඒත් ඔයා ඒක පෙන්නුවෙ නෑ ඔය දුඹුරු පාට ඇස් බලා උන්නෙම මගේ ඇස්වල පැටලෙන්න.මම හිටියෙම ඒ ඇස් මඟ හැරල දුවන්න බලාගෙන.මුහුදු නිල් පාට අත් දිග කමීසෙයි කලු  පාට ඩෙනිම් කලිසමටයි එදා තරම් ලස්සනට මම වෙන කවදාවත් ඔයාව දැක්කෙ නෑ.

                  ඉස් ඉස්සෙල්ලාම ඔයා මගේ අතින් අල්ලද්දි මාව වෙව්ලුව තරම් ..... ඔයාටත් දැනුන නේද...ඔයා හිනා උනා... මට පිස්සි කියලත් කිව්ව...කටුබැද්දෙ ටිරෝන් එක ළඟින් කොටුව බස් එකක නගිද්දි හෙන පුපුර පුපුර වහිනව හරියට කල්පාන්තෙට වහින වැස්ස වගේ.ගෙදර හිටියනම් මම මේ වගේ වෙලාවට එක්කො අම්මගෙ එහෙම නැත්තන් තාත්තගෙ ඒ නැතත් අක්කගෙ හරි තුරුල්ලට වෙලා ඇස් පියාගෙන ගුළිවෙනව.හෙන පුපුරන අකුණු ගහන සද්දෙට තරම් මම වෙන මොනවටවත් ඒ කාලෙ බය නෑ.ගෑවි ගෑවී එකම  සීට් එකකක එක ළඟින් අපි දෙන්න වාඩි වෙනකොට මම හිටියෙ මල මිනියක් වගේ ගල් වෙලා සීතල වෙලා.ඒ අකුණු සද්දෙටද එහෙම නැත්තන් ඔයාගෙ අත්වල උණුහුමටද කියන්න මට තේරුනේ නෑ.

ඇයි මේ ..

මගේ අසාමාන්‍ය තිගැස්ම ඔයාටත් දැනිලද කොහෙද ඔයා එහෙම ඇහුව.

මට බයයි..

බයයි .. කාටද ... මටද...?

ඔව්..

මට එහෙම කියවුනා.

එහෙනම් මම පිටි පස්සෙ සීට් එකට යන්නම්...

අනේ... එපා...

ඔයා නැගිටින්න හදද්දි මම හයියෙන් ඔයාගෙ අත තද කරල අල්ල ගත්ත.

මං ගොරවනවටත් බයයි...

පිස්සි... මම ඉන්නවනෙ ... බය වෙන්න එපා...

                    එහෙම කියපු ඔයා මගේ කර වටේට ඔයාගෙ අත දාලා මාව උරහිසට වාරු කරගත්ත.ඇත්තටම මට ඒ වෙලාවෙ ඕන වෙලා තිබුනෙ එහෙම ආරක්ෂාකවක්.. රැකවරණයක්..සීතලට තෙමිච්ච පූස් පැටියෙක් එයාගෙ අම්ම ගාවට ඇවිත් ගුළි වෙනව වගේ මමත් ඔයාගෙ මුහුදු නිල් කමිසෙ මූණ හංගගෙන ඇස් පියා ගත්ත.මගේ හිස් මුදුනින් ඔයා ඔයාගෙ නිකට තියා ගත්තෙ මාව තවත් ඔයාගෙ ළඟටම කරන්.ගල්කිස්සට එනකන්ම අපි මුකුත් කතා කලේම නැති තරම්.අනේ මංදා.. කතා කරන්නත් ඇති ඒත් මට ඒවා මුකුත්ම මතක නෑ.ගල්කිස්ස හංදියෙන් බස් එකෙන් බැස්සට පස්සෙ එකම කුඩයක් යටින් තුරුලු වෙලා කොල්ලෙක් එක්ක  templers road එක දිගේ ඇවිදන් යන්න තරම් මම චන්ඩි කෙල්ලෙක් නෙවෙයි.ඒත් මාව ගේ ගාවටම ඇරලවලා මිසක් අද ඔයා යන්නෙ නෑ කිව්ව නිසත්.මේ මහා වරුසාවේ එහෙට මෙහෙට යන වාහනයක් ඇරුනම ඒ වෙලාවෙ  අපි වගේ පිස්සො කුඩයක් අරගෙනවත් පාරට බැහැල නැති නිසත් මගේ හිතේ මහා බයක් තිබුනෙ නෑ.මහ පාරෙන් අපේ ගෙවල් වලට යන පටු පාරෙ අපේ ගෙදර තාප්පෙ පේන දුරට වෙනකන්ම ඔයා මාව කුඩේ යටින් නොතෙමා පරිස්සම් කරගෙන ආව.ඒත් ඉතින් මම ගෙදරට යන්න ඕනෙ තෙත බරියන් වෙලා  මොකද ඒක තමා මගේ සාමාන්‍ය  විදිය වැස්ස දවසට ඉස්කෝල් හරි පන්ති හරි ගියානම් නාගෙන ගෙට ගොඩ වෙන මාව තමයි ගෙදර අයට පුරුදු.වැස්සට කුඩයක් ගෙනියන්නෙත් නැති  නොතෙමෙන්න කොහෙවත් මග නවතින්නෙත් නැති හිතුවක්කාර මම.

                      වෙලාව හැන්දෑවෙ තුන  උනාට රෑ හත අට වගේ කලුවරක් මුලු පලාතෙම තිබුනෙ.අකුණු සද්දෙ අඩු උනාට වැස්සනම් තොර තෝංචියක් නැතුව කඩන් වැටුන.ඔයා හිටියෙ මගේ අත තද කරල අල්ලගෙන හරියට යන්න එපා කියන්න වගේ.එක පාරටම ඔයා කුඩේ අකුලල ඒ ළග තාප්පෙට හේත්තු කලා. අයිස් කැට වගේ හීතලම හීතල ලොකුම ලොකු වැහි බිංඳු තප්පරේකටත් අඩු කාලෙකින් අපි දෙන්නව තෙත බරිත කලා.අත් දෙකෙන්ම අල්ලල ඔයා මාව ඔයාගෙ ළඟට ගත්ත.මගේ මූණ ගිහින් නැවතුනේ හරියටම අඩි හයක් උස ඔයාගෙ පපුව මැද්දෙ. සීතලම සීතලට ඔය තොල් මගේ නලලෙ තැවරෙනකොට ඒ සීතලෙත් මාව ගිනි ගන්නව වගේ මට දැනුන.නලලින් පටන් අරන් වම් කම්බුල දිගේ ආපු ඔය තොල් දෙක මගේ තොල් වල ගෑවි නොගෑවී නැවතුනා. කුළුදුලේ පෙති ඇරිල පිපෙන්න අර අදින යෞවනය නුහුරු කිතියකින් හිරිවැටීගෙන මුලු හිතම ලැජ්ජාවකින් තිගැස්මකින් ගැහෙන්න ගත්ත.ඔයා කිටි කිටියෙ තද කරගෙන හිටපු මගේ අත් ගසල දාල මට ඕන උනේ දුවන්න.ඒත් මගේ තොල් වලට ඕන උනේ ඔය තොල් අතර අතරමං වෙන්න .මම එහෙමම ඇස් පියාගෙන උන්න.ඇසිල්ලකින් ඔයාගෙ මුව මගේ මුව උඩින් හිමිහිට පාත් උනා.සිනිදු මල් පෙත්තක් හිමිහිට පිරි මදිනව වගේ මුවට මුව යා උනා.විනාඩියක්... නෑ... ඊටත්  ටිකක් වැඩියෙන් අපි අපේ ප්‍රේමයේත් ආදරයේත් ආශාවේත් කුළුඳුල් පරාමානන්දය විදින්න  ඇති.

                         ඉතින් ඔව් .. ඒ තමයි ජීවිතේ ලස්සනම දවස... කුළුඳුලේ  හාදුවක පහස විඳි ඒ අමරණීය දවස.අද ඒ හාදුව සදාකාලික මතකයක්ම විතරක් උනත් ඒ දවසට තාමත් මම එදා තරම්ම ආදරෙයි.ධාරාණිපාතෙට වැහි ඇල්ලක් කඩන් හැලෙන හැම වෙලාවකම මට ඒ දවස මතකෙට එනව.ඒ මතකෙ මරල දාන්නනම් මට මැරෙන්නම වෙනව. ඔව් මැරෙන්නම වෙනව.  
        

Oct 2, 2017

ලේ පාට මතකය කඳුළකි !




(නිමිත්ත - හැරගිය පෙම්වතාගේ පතිනිය වන යුවතිය හැඩ කරන්නට මනමාලියන් අන්දවන්නියක් වූ ඇයටම  සිදුවීම )


සිහින් දෙනයන අඳුන් තවරා කොපුල්තල කුංකුම උලා
ලඳළු වන් ලා දෙතොල් සඟලද ඔබ කැමති පැහැයෙන් නෙලා
පලන්දා මුතුමාල හත රන් හවඩියද බඳ වට වෙලා
ඔන්න පෙම්වත ඔබේ සොඳුරිය මගේ දෑතින් හැඩ කලා

රාජකාරිය දේවකාරිය නිසා කඳුළක් වැටුන්නෑ
ඇගේ අත ගෙන පෝරුවට ඔබ නගින තුරු හිත රිදුන්නෑ
පලන්දනකොට මගුල් මුදු නුඹෙ ඇස් දෙකේ මම උන්නෙනෑ
පිරුවටය ඇගෙ බඳ වෙලද්දී අත ගැස්සුනේ ඇයි දන්නෙනෑ

පාරිශුද්ධම සහතිකේ මම ඇයට කලියෙන් නුඹට දුන්නේ
ජයමගුල් ගී නැතුවමයි රතු රෝස මල් පෙති රිදුම් දුන්නේ
බොහෝ කල් සුව වින්ද පසුවයි නුඹට මම පර මලක් වෙන්නේ
ඊට පස්සෙයි නෑඹුලේ කුළ කුමරියක අත සරණ යන්නේ

දැන් ඉතින් ඒ කතා මොකටද මගේ ඇස් මම සඟවගන්නම්
දෛවයේ සරදමක් විලසට අද දවසම මම ලියාගන්නම්
රක්ත වර්ණෙන්  දෙවෙනි ගමනට සරසවන්නත් ඇවිත් යන්නම්
ඔබේ මධුසම කලාපෙට මම එද්දි මගෙ හිත මරාලන්නම් 


(පසුගියදා පැවති ඉරිදා ලංකා පුවත්පත මගින් සංවිධානය කල ලංකා කවිමුතු මිණි තරඟයේ තුන් වෙනි ස්ථානය ලබාගත මගේ නිර්මාණය.)

Sep 20, 2017

දෙනුවන් අනුහස !



        2012 අවුරුද්දේ හා හා පුරා කියල මම බ්ලොග් එකට ලිව්ව නව කතාව තමයි මේ දෙනුවන් අනුහස කියන්නේ.ඒ කාලේ බ්ලොග් ලියන කියවන අයගෙන් මේ කතාවට බොහෝම ඉහල ප්‍රතිචාර  ලැබුනා.ඉතින් ඒ ප්‍රතිචාරත් එක්ක මගේ තිබුන හීනයක් තමා කවදා හරි මේ කතාව  මගේ කුළුඳුල් නවකතාව විදියට එලියට දාන එක.ඒක විතරයැ ඉතින් කවි පොතක් කරන එකත් ඒවගේම හීනයක් තමා. ඒකනම් ඉතින් නොහිතූ විදියට  තව නොබෝ  දිනකින් සැබෑ වීමට නියමිතයි. ( හා  හා ඒක රහසක්  වැඩි  විස්තර පසුවට )

               දැන් ඒක නෙවෙයිනෙ වැඩේ  මගේ මේ කුළුඳුල් නව කතා මෙව්වා එක දැන් ටික කාලෙක ඉදලා මම තව කොටස් එකතු කරමින් සමහර කොටස් කපමින්  සංස්කරණය කොරමින් ඉන්නෙ. මොකද ඉතින් අවුරුදුම පහකට කලින් ලියපු එකක්නෙ එතකොට මම  හිච්චි එකා නෙව දැන් ඉතින් ඊට වඩා පෝ..ඩ්ඩක් පරිණතයි නොවැ. ( ඔය කිව්වට අනේ මන්දා ඒකත් ) හරි අනේ දැන් ඒකත් නෙවෙයි වැඩේ මගේ මේ දෙනුවන් අනුහස  මේ දවස්වල නැගලා යන  එදිරි අයියගෙ දෙවෙනි ඉනිමට පෝඩ්ඩක් විතර ළඟින් යන ගතියක් තියෙනවා.දෙවෙනි ඉනිම වගේම මේකත් මේ යොවුන්  පාසල් වියේ හුරතල් කතාවක් එච්චරක් විතරක් නෙවෙයි කියාන්ඩලකො ඒකත් නෑනා මස්සිනා  ලව් එකක් තියෙනවා.එච්චරද...?  නෑනේ... මස්සිනාගේ නම දෙනුවන් අනී.ඔය දෙවෙනි ඉනිමේ අවන්ත වගේම සෙල්ලක්කාර එපා කරපු එකෙකුත් ඉන්නවා ඒ දෙනුවන්.හැබැයි කතාවේ අන්තර්ගතයනම්  හාත්පසින්ම වෙනස් ඒ උනාට මේ අව් අස්සේ මම මේක එළියට දැම්මොත් මම දෙවෙනි ඉනිම කොපි කලා කියල කට්ටිය මාව මරන් කාවි කියන සාධාරණ මෙව්වා එකක් මට තියෙනවා අප්පා.අනෙ ඩෙයියනේ එත් ඉතින් මම මේක ලියනකොට එදිරි අයියගෙ හිතේ අහලකවත් දෙවෙනි ඉනිමක්  තියෙන්න නැතුව ඇති.දැන් ඉතින් එහෙම කිව්වම කට්ටිය මට පුප්පන්න එපා මම හිතනවා කියල එදිරි අයියා අනුහස්ව මගෙන් උස්සලා කියල (එහෙමනේ අපේ කට්ටිය කොහෙන් හරි මඩ බාල්දිනේ උස්සන් එන්නේ)අනුන්ගෙන් වචන ඇහිදින්න තරම් ඒ මනුස්සයට සිතුවිලි වල අහේනියක් නෑනේ.මීට අවුරුදු ගානකට කලින්  එදිරිගේ සාටරේ කියවලා මම එයාගෙ රසිකාවියක් උනේ.දැන් මම එයාගෙ සුළඟ නුඹ සහ මම පොතක් කරලා එලියට දානකන් මඟ බලන් ඉන්නෙ.

          ඉතින් පින්වතුනි මම දැන් මගේ දෙනුවන්  අනුහස එක පොකුරට දෙන්න හදන්නේ.මම හැමදාමත් කියනවනේ  ඒ කාලේ මගේ බ්ලොග් එකේ හිටපු කියවන්නෝ පිරිස නෙවෙයි අද ඉන්නේ ඉතින් මගේ යුතුකම ඔයාලා මගේ පරණ කතා කියවන්නේ නැත්තන් කියවපිය කියලා බලෙන් ඇස් දෙකේ අනින එක.අනික ඉතින් දැන් ඔය  සතියේ දවස් වල යන කසි කබල් නාට්ටිය එහෙමත්  සති අන්තෙත් සුවප්නා එක පොකුරට,  සදහටම ඔබ මගේ පොකුරු දෙකට කිය කිය අපිට බලෙන් පෙන්නන්නේ. එහෙම එකේ බ්ලොග් නවකතාවකුත් එක පොකුරට දුන්නම මොකෝ වෙන්නේ. හා නැද්ද..?
       
          ඉතින් පින්වතුනි මම ආරාධනා කරනවා මගේ මේ කතාව කියවලා මට යහපත් ප්‍රතිචාර දක්වන්න කියල.ඔන්න දැන් මේක කඩාකප්පල් කොරන්න අර කඩදාසි කොලේ ලියන එකී කියාවි මම පරණ පෝස්ට් දාලා ජාමේ බේරගන්නවා කියල .නෑ පින්වතුනි මම එහෙම නෑ.


කතාවට පෙරවදනක්

දෙනුවන් අනුහස 1

දෙනුවන් අනුහස 2

දෙනුවන් අනුහස 3

දෙනුවන් අනුහස 4

දෙනුවන් අනුහස 5

දෙනුවන් අනුහස 6

දෙනුවන් අනුහස 7

දෙනුවන් අනුහස 8

දෙනුවන් අනුහස 9

දෙනුවන් අනුහස 10

දෙනුවන් අනුහස 11
දෙනුවන් අනුහස 12
දෙනුවන් අනුහස පසුවදන


Sep 13, 2017

මේ හොදම රැය !






අසෙනි වැහි ඇද වැටෙන මේ සීත රෑ යාම
කොයි තරම් සොඳුරුයිද ඔබ ළඟින් උන්නාම

උස බීර බඳුන මත රළු දෙතොල් තෙරපාන
අඩක් වැසු නෙතු පියන් බිඳින්නෙම මගෙ දැහැන

රූර රූරා වැටෙන වැහි බිඳිති නගන හඬ
කියන්නෙම පිරිමදින්නයි අනුරාවෙ ස්වර




නොලා ඇහි පියල්ලක් ඉතින් තව පමා කිම
තබා දිගු ඇඟිලි වීණාව බඳ
සුසර කරවන්න මේ හොදම රැය !

Sep 6, 2017

බිනර සඳ පායා ඇවිත් !



                  බණ්ඩාරවෙල ටවුමට ඇවිත් බස් එක නවත්තනකොට නම් ධාරාණිපාත වරුසාව නැවතිලා තිබුනෙ.ඒත් මහ දවාල වෙලත් පරිසරය පුරාම තිබුනෙ මහා අඳුරක් ඒ මදිවට සීතළ.ගමන් මල්ල පිටේ එල්ල ගෙන මම බස් එකෙන් බිමට පැන්න. පාර පුරාම මඩ කඩිති මහ ගොඩක්.මම පාත්වෙලා ඩෙනිම් කලිසම දණහිස ගාවට නවන ගමන්ම පුරුද්දට වගේ පාරෙන් එහා පැත්ත බැලුව.රතු පාට ඩිස්කවරි එක උඩට වෙලා දෑතම ළයට බැඳගෙන මං දිහාම බලාගෙන උන්නෙ බිනර. හ්ම්.... අදත් මල්ලිව එවල අයිය මාරු වෙලා වගේ.....හිතට ආපු කේන්තිය එහෙමම තියාගෙන පාර දෙපත්තවත් නොබලම මම අඩියට දෙකට පාර පැන්න.

 කෝ අයිය

 බදුලු යනව කියන්න කිව්ව

 ඇයි එයාට වෙන දවසක් ඇත්තෙම නැද්ද මම ගමට එන දවසෙම එයා පිට යන්නේ

 දන් නෑ

බිනර එසේ කීවේ දෙවුර හකුලවා සැහැල්ලුවෙනි. මට යකා නැග්ගේය.

 දැන් මගුලටද තමුසෙ ආවේ

පුපුරු ගසන කේන්තියෙන්ම මා බිනරට දමා ගැසීමි.

බිනරගේ සුදු මුහුණ බලා ඉදිද්දී රතුම රතු විය.මගේ මේ හැසිරීම් කියුම් බස් කවදත් ඔහුට අප්‍රසන්න බව මා දනිමි.

 මට අයිය කිව්වෙ නිකිණිව ගෙදරට ගිහින් දාන්න කියල

මට බොඩිගාඩ්ලා ඕනෙ නෑ මේ ටික යන්න ඒක ගිහින් තමුසෙගෙ අයියට කියනව මම කිව්ව කියල

බිනරට ගසන්නට බැරි පය උස්සා ඔහු හිද උන් බයිසිකලයට වැරෙන් පහරක් ගසා මා යන්නට හැරුනි. මට මේ තරම් කේන්ති එන්නට මේ සිද්ධිය අද ඊයේ වන්නක් නොව මා පේරාදෙණියේ සිට ගෙදර එන සෑම සති අන්තයකම වන්නේ මේ ටිකය.බසයෙන් බැස පතනය දිගේ ගෙදරට යන මේ කිලෝමීටර් දෙක මා බයිසිකලයේ නැග යන්නට පෙරුම් පුරන්නේ ඇසළ සමගය.මගේ ඒ හීනයට තටු ලැබෙන්නේ එහෙමත් දවසකට පමණි.අනිත් හැමදාමත් මා එන පෙර මඟ සිටින්නේ ඇසළ නොව බිනරය. අදත් එවන් දවසකි.

පැය ගනනාවක ගමන් මහන්සිය , බඩගින්න , සීතළ සහ බලාපොරොත්තු කඩවීම් මැද මම කොටි දෙනක මෙන් වියරු වැටී උන්නෙමි. මග තොට අසුවන ගල් මුල් වලට පයින් පහර දෙමින් ඇසළට හිතින් බනිමින් මා හිතේ දුක යටපත් කර ගන්නට වෙහෙසුණෙමි.දැන් ඉතින් කීයටවත් මා බයිසිකලයට නග්ගා ගන්නට බැරි බව බිනර අද්දැකීමෙන්ම දනී.දඬුමොණරයෙන් බිමට බැස කඳු පල්ලම් දිගෙ හති දමමින් ඔහු මා පිටුපසින් අපේ ගෙදර තෙක්ම දැන් බයිසිකලය තල්ලු කරමින් එනු ඇත.මං නිසා අහක යන පරිප්පු කන ඔහු ගැන කවදාවත් මට සෙනෙහසක් අනුකම්පාවක් නොදැනේ. "මෝඩ වහන්සෙ " මා හිතින් බිනරට ඇති තරම් සිනාසෙමි.

                                    *     *      *     *      *      *    *     *

ඇසළයි බිනරයි කියන්නෙ මගේ ලොකු නැන්දගෙ පුත්තු දෙන්න.එකම වසරක එක ළඟ මාස දෙකක ඉපදුනු ඇසළත් මමත් ඉපදුන දා පටන් හිටියෙ එකටමයි.අපි ඉපදිලා අවුරුද්දකුත් මාස අටකට පස්සෙ මේ ලෝකෙට ආව බිනරට මම පුංචි සංදියේ ඉදන්ම අකමැති. මම එයාව දැක්කෙ අපේ පවුල් දෙකේ ඇසළටයි මටයි තිබුන ආදරේ අවධානය බෙදාගන්න ආව හතුරෙක් විදියට.පුංචි කාලෙ ඉදන්ම මගේ මුලු ලෝකෙම උනේ ඇසළ විතරයි.ඒ තැනට තව කාවවත් ගන්න මට උවමනාවක් තිබුනෙ නෑ.ඊටත් වැඩිය බිනර ඇසළ වගේ මම වගේ දඟයෙක් නෙවෙයි.කෙල්ලෙක් වෙච්ච මං ළඟවත් නැති අහිංසක කමක් තැන්පත් කමක් එයාට පොඩි කාලෙ ඉදන්ම තිබුනෙ.මෙන්න මේ වගේ ගොඩාක් හේතු නිසා දැනුම් තේරුම් තියෙන කාලෙ ඉදන්ම මට බිනර ගැන තිබුනෙ තරහක්.පවුලෙ එකම දරුව උන මම මගේ ගෙදරටත් වැඩිය හිටියෙ ඇසළලගෙ ගෙදර එයාගෙ ඇසුරෙ.මුකුත්ම නොදන්න පුංචිම කාලෙ මට ඇසළ වගේ අදින්නට ඕනෑ විය. ඇසළ මෙන් කොණ්ඩය කපන්න ඕනෑ විය. ඇසල මෙන් කොලු රැළට වැටී දුවන්න පනින්න ඕනෑ විය.වයසින් වැඩී වැඩුණු ගැහැණු ළමයෙකු වීද මගේ මේ පුරුදු අත්හරින්නට මට ඕනෑ කමක් නොවීය.ළඳ බොළද කෙළිකාරකම් හිතේ මතු උනද මම ඒවා ඕනෑ කමින් යටපත් කර ගතිමි.කරඳඩු උස් මහත් වෙද්දී කවදාවත් ආදරයක් ගැන අප කතා කර නොතිබුණද සහෝදර බැඳීමට එහා ගිය හැගීම් අප අතර අපටත් හොරෙන් හුවමාරු වන්නට විය.වටපිට බලා කාටත් හොරෙන් කම්බුලක් ඉබිද්දි , ලැබෙන පුංචි ඇසිල්ලක ඒ පපුවට තුරුලු කර ගනිද්දී ඉතින් ඒ ආදරය යැයි මා අදහන්නට වීමි.පුංචි කාලයේ මගේ ලොව වීරයා මගේ සෙනෙහස් විජිතයේ නිතරඟයෙන්ම අභිශේක ගැන්විණි.නෑනා කවදා හරි මස්සිනාටනේ කියා අප විවාහ කර දෙන්නට දෙමාපියන් අතරද සිහින සහ බලාපොරොත්තු විය.පසු කාලෙක ඒවා පොරොන්දු සහ ගිවිසුම් තරමටම දුර දිග ගියේය.එදවස වෙලාවක් කලාවක් නැතුව මම නැන්දලාගේ ගෙදර රැදෙද්දී අම්මාගෙන් එල්ලවන සියලු දොස්මුර වලින් නැන්දා මා බේරා ගත්තේ " අනේ ඉතින් මේ කෙල්ල කවදා හරි අයිති මේ ගෙදරටනේ " කියමිනි.
කාගෙන්වත් තහංචියක් නොවැටුණ අපේ  පෙම ඔහේ ගලන් යද්දි උසස් පෙළ ඉහලින්ම සමත් වෙලා මම පේරාදෙණිය කැම්පස් තේරෙද්දි , ඇසළව දාල යන්න බැරුව වරු ගානක් නාහෙන් ඇඬුව.ඇසළ බණ්ඩාරවෙල ටවුමෙම ඇඟලුම් ආයතනයක රැකියාව තෝරගෙන ගමේම නවතිද්දි මම නුවර බෝඩිමකට කොටු උනා.එදා ඉදන් අද වෙනකනුත් ඊට පස්සෙ හැම සෙනසුරාදාවකම උදේ පාන්දරින්ම මම ගමට ඉගිල්ලුනේ ඇසළගෙ මූණ දකින්න.ඒත් මේ වෙනකොට ඒ උවමනාව තියෙන්නෙ මට විතරක් බව මට නොතේරෙනව නෙවෙයි.ඒත් මේ ඇත්ත පිලිගන්න මගේ මුරණ්ඩු හිත පොඩ්ඩක්වත් සූදානම් නෑ.මම දැනගෙන උන්නෙ මම අයිති ඇසළට කියල විතරමයි. ආදරේ කියන්නෙ මට මේ ලැබෙන මම මේ දන්න චුට්ට විතරක්ම නෙවෙයි කියල මගෙම හිත මට කෑමොර දිදී පහදල දෙන්න කොච්චර උත්සහ කලත් මම තාමත් නොතේරෙන ගානට ඉන්නව.


 නිකිණි ...

බෑග් එකේ බර විතරක් නෙවෙයි හිතේ බරත් ඔලුව උඩින්ම තියාගෙන කන්ද නගින මම බිනරගෙ හඬින් තිගැස්සුනා.මගේ සිතුවිලි සීසී කඩ කරපු එක ගැන මට ආයෙම ආවෙ ඔහු එක්ක කේන්තියක්.

 නිකිණි බිකිණි ගාන්නෙ ඇයි කට ඇරල අක්ක කියල කිව්වොත් කටට මොනා හරි වෙනවද

හති දාගෙන බයිසිකලේ තල්ලු කරගෙන එන බිනර ඉස්සරහට දෑතම ඉණට තියාගෙන ගිහින් මම ඇහුව.කවදාවත් මට අක්කායි නොකියන ඔහු සමග මම බොහෝ අවස්ථාවල රණ්ඩු අල්ලා ඇත.මට වඩා බාල ඔහු මට එසේ නමින් ඇමතීම මහා මදි පුංචි කමක් ලෙස මා සිතුවද මේ අක්කා ඔහුට මල්ලි කියා කතා කරන්නේත් නැත.


 කටට නෙවෙයි හිතට මොනා හරි වෙයි කියලයි බය

අහක බලාගෙන ඇසෙන නොඇසෙන ගානට බිනර කියූ දේ හාරා අවුස්සන්නට මට හේතුවක් තිබුනේ නැත.

 හරී දැන් කියනව මොකටද මට කතා කලේ

 දෙයක් අහන්න.... ඒත් මේ ඒකට වෙලාව නෙවෙයි කියල මට දැන් හිතෙනව

 මේ හලෝ.... නිකිණිට ඔය හරස්පද ඔට්ටු නෑ... අහන්න ගිය දේ අහනව

කරේ රැදි බෑගය ගලවා බිනරගෙ බයිසිකල් හැඩලයේ එල්ලා මම පාරේ තිබූ කණුවකට හේත්තු වීමි.බිනරද බයිසිකලය නවතා මගේ මුහුනට මුහුණ සිටින සේ පාරෙන් එහා පස ගලක් මත වාඩි විය.

 හරි එහෙනම් කියන්න බලන්න ඔයා මොනවද අපේ අයියා ගැන දන්නෙ

මට බකස් ගා සිනා නැගුණි.මේ මෝඩයා මෙච්චර තෙපර බෑවේ මේ ගොං ප්‍රශ්නේ අහන්නද .ජංගියක්වත් නොඅදින කාලේ එකම බේසමේ බැස නා , අම්ම හෝ නැන්දා එකම පිගානෙන් අනා කවන බත් කා , එකම ඇදේ එකට බදාගෙන මා සමඟ නිදාගත් ඇසළ ගැන මා නොදන්නේ මොනවාද.... නැත ඔහු ගැන මා නොදන්නා දෙයක් තිබෙන්නට බැරිය.ඉතින් මහ හඬින් හිනැහෙනවා හැරෙන්නට මට කියන්නට දෙයක් නැත.

හරි හරි එහෙනම් කියන බලන්න නිකිණි මොනවද ආදරේ ගැන දන්නෙ... ආදරේ කියන්නෙ මොකක්ද ?

ඒ බිනරගේ දෙවෙනි පැනය .ඒ ප්‍රශ්ණය ළඟනම් මා මොහොතකට නිරුත්තර විය.ඇසළත් මාත් ආදරෙන් උන්නාට ආදරේ ගැන මා දන්න මළදානයක් නැත.ඒ ගැන ගැඹුරින් හිතන්නට මට මේ තාක් හිතීද නැත.කැම්පස් එකේ සමහර කෙල්ලන් කියන්නේ අදරේ ඇගට නොව හිතට දැනෙන දෙයක් කියාය,ලේ නහර වලට පවා දැනෙන සියුම් හිරිවැටීමක් කියාය.ඉතින් ආදරේ එසේනම් ඇසළ ගැන මට එවන් හිරිවැටීමක් මේ තාක් දැනී නැත.ඒ ඇස් වල ආදරේ සොයන්නට මා කිසිදිනක වෙහෙසී නැත.

උත්තර දෙන්නට බොහෝ වෙලා ගෙන එහෙත් උත්තරයක් නැතුවම මම හිස් බැල්මෙන් බිනර දෙස බැලීමි.පිළිමයක් තැබුවාක් මෙන් නිසොල්මනේ බිනර මදෙස බලා සිටී. ඒ ඇස් දිළිසේ... කා ළඟවත් ලෙහෙසියෙන් පැරදෙන්නට අකමැති මමත් හොද හැටි ඒ ඇස් දෙස කෙලින් බලා හිදින්නට වීමි.තත්පරයක් දෙකක් තුනක් හතරක් මා එසේ සිටින්නට ඇත.මොකක්දෝ අමුත්තක් හිතේ එහා මෙහා වෙද්දී වේගයෙන් ඇහි පිය සලා මම බිම බලා ගතිමි.බකස් ගා බිනර හිනැහෙන හඬ ඇසෙද්දි ජීවිතේ පලවෙනි වතාවට පරාජිත හැගීමක් හිතට දැණුනි.ඊටත් නයාට අදුකොළ වගේ වෙච්ච බිනර ළඟම එසේ වීම ගැන හිතට හරිම නැත. ඒ පරාජිත හැඟීම බොරු තරහකින් මුවා කරගෙන මම ගසා බසා දමා හිද උන් තැනින් නැගිට යන්නට හැරුනෙමි.

 හලෝ මැඩම්..... කොහෙද යන්නේ... මට උත්තරයක් දීලම යනවද....

බයිසිකලයේ එල්ලූ බෑගයත් නොගෙනම අඩියට දෙකට පල්ලම් බසින මට බිනරගේ හඬ ඇසුනේ ඈතිනි.

 මේ හලෝ... ඔව්වට උත්තර දෙන්න මම බැඳිලා නෑ...අනික මගෙන් ප්‍රශ්න අහන්න ඔහේ මහ ඒජන්තද...අපේ ගෙදරට ගොඩවෙනවනම් ඔය බෑග් එකත් දීගෙනම යනවා..

තාමත් කන්ද මුදුනේ ඉදන් හිනා වෙවී බලන් ඉන්න බිනරට ඇසෙන්නට කෑගසා එහෙම කියපු මම කවදාවත් නැති තරම් හයියෙන් ගෙවල් ගාවට වෙනකං එක පිම්මට දිව්ව.උදෙ ඉදන් වතුර උගුරක්වත් නැතුව වේලි වේලි ආපු මට කොහෙන් එහෙම හයියක් ආවද මංද. හරියට අලුතින් අත්තටු ලැබුන කිරිල්ලියක් වගේ සැහැල්ලුවක් සතුටක් හිත පුරා උඩු දුවන්න ගත්ත.ඒ ඇයි ඒ මොකටද කින්ද මන්ද මුකුත් හරියට හිතා ගන්න බැරි උනත් මම කාලෙකට පස්සෙ නිදහසේ හයියෙන් හුස්මක් ගත්ත.

                              *     *      *     *      *      *    *     *

ඉරිදා හැන්දෑ වෙනකනුත් මම නුවර නොයා විනාඩියෙන් විනාඩිය බලන් හිටියෙ ඇසළ ඒවි කියල.ඒත් හැන්දෑවේ පහත් පහු උනාට පස්සෙ එයා ගෙදරට කෝල් කරල කිව්වෙ මට යන්න එයා ලඟදිම දවසක කැම්පස් එකට ඇවිත් මාව මුණගැහෙන්නම් කියල විතරයි.හිතට ආව කේන්තියට දුකට මම දන්න කැතම වචන වලින් මට එයාට කෑගහල බනින්න හිතුනත් මම මාව පාලනය කර ගත්ත.ආයෙ දෙපාරක් නොහිත මම ඇදුම් කෑලි දෙක තුනයි පොත් ටිකයි බෑග් එකට අඩුක් කර ගත්තෙ ඒ හැන්දෑවෙම නුවර පිටත් වෙන්න හිතාගෙන.දැන් ඉදල පහුවදා උදේ පාන්දර බස් එකේ යන්න කියල අම්ම කට කැඩෙනකන් කිව්වත් මම නෙවෙයි කණකට ගත්තෙ.හිතුවක්කාර කොලු තාලෙට උඹව හදපු අපියි වැරදි කියල අන්තිමට අම්ම කිව්වෙ කම්බුලේ අත තියාගෙන.අම්ම ගැන දුක හිතුනත් මම හිතුන දෙයක් වෙනස් ආයෙ වෙනස් කරන ජාතියෙ කෙනෙක්නම් නෙවෙයි. ගෙදරට ඇදගෙන හිටපු ටී ෂර්ට් එකට උඩින්ම රතු පාට ජර්සි එක දාගෙන බෑග් එකත් කරට දාගෙන මම වත්තෙ මායිම පහු කලේ ගේ දොර කොඩ හූල්ලන අම්ම දිහා හැරිලවත් බලන්නෙ නැතුව.

පණ්ඩිතය වගේ ආවට එළියෙ තිබුනෙ හිතුවටත් වැඩිය අඳුරක් හිතුවටත් වැඩිය සීතළක්.රබර් සෙරප්පු වලින් වැහුන යටි පතුල් වලින් සීතල ඇට මිඳුළු වලටම දැනෙද්දි හිතේ තිබුන තරහ මැකිල ගිහින් අන්තිමට ඉතුරු උනේ මං ගැනම උපන් ආත්මානුකම්පාවක් විතරයි.බලෙන් ඔබ්බපු කොලු කම් අස්සෙ හැංගිලා හිටපු මගේ ගැහැනු ආත්මේ හීනියට ඉකි ගහන සද්දෙ මට ඇහුණ.ඒත් නිකිණි කියන්නෙ ඇස් වලට ඕන ඕන වෙලාවට අඬන්න සූදානම් කෙල්ලෙක් නෙවෙයි.යාංතමට තෙත් වෙච්ච ඇස් දෙක දෑතින්ම පොඩි කරගෙන මම කන්ද නැග්ගෙ ආයෙත් හැරිල ගෙදර දුවන්න හිතෙන හිතට තරවටු කරන ගමන්.

එක පාරටම මන්දාරම් අඳුර කපාගෙන මීඳුම මැදින් මහා සද්දෙට ආව බිනරගෙ බයික් එක මග හරස් කරල නැවතුනේ මගේ ඇගේ ගෑවී නොගැවී වගේ.වෙන වෙලාවකනම් ලුණු ඇඹුල් ඇතුව මොනා හරි කියන්න තිබුණ.ඒත් මම මට නෙවෙයි වගේ අහක බලාගෙනම හිටිය.

 කොහෙද යන්නෙ ?

 ඇයි අහන්නෙ ?

 ප්‍රශ්නෙකට ප්‍රශ්නෙකින් උත්තර දෙන ක්‍රමය වෙනස් කරන්නම බැරිද ?

 ප්‍රශ්න වලට උත්තර දෙන්න මං බැඳිල නෑ

 හරි හරි එහෙනම් බැඳිච්ච දවසකට අහන්න මම සේරම ප්‍රශ්න ඉතුරු කර ගන්නම් දැන් නගින්න බයික් එකට

 ඒ අහවල් එකකටද ?

 ගෙදර ගෙනියන්න... දැන් නුවර යනකොට රෑ 8 පහු වෙනවා .. එච්චර රෑ වෙලා ගෑණු ලමයෙකුට තනියම ගමන් හොද නෑ

මම උපහාසයට මෙන් සිනාසීමි.මට මෙවන් තහංචි දමන්නට මොහු මගේ කවුද.මෙච්චර කාලෙකට ඇසළවත් මා යන එන වෙලාවල් විමසා නැත.ඔහුට මා කොයි වෙලේ කොහේ ගියත් කම් නැත.මේ පොඩි එකා මගේ ජීවිතය වචනෙකින් හෝ හසුරවන්නට හදන එක ගැන කේන්තියකට එහා ගිය මොකක්දෝ හැගීමක් හිතට වද දේ.

 මට බණ කියන්න ඔහේ මගේ කව්ද..? මොන අයිතියක්ද ?

 ඇයි අමතකද මම නිකිණිගේ පොඩි මස්සිනානේ.... ලොකු මස්සිනාට තියෙන අයිතියම මටත් තියෙනවා

ගරුසරුවක් නැතුව දොඩන මගේ වාචාල කම ගැන වගක් නැතුව බිනර හිනැහෙමින් මට උත්තර නැති වෙන්නම පිලිතුරු දෙයි.පෙරදා මෙන්ම මේ සංවාදයේ පැටලි පැටලී බිනර හා කල් මරන්නට මගේ හිත ඉල්ලයි.

 පොඩි එකා පොඩ්ඩි එකා විදියට ඉන්නවද

 අනේ.. අනේ මේ කිරි ඉබ්බි මට වඩා මාස 20 ක් වැඩිමල් උනයි කියල හිතන්නෙ ඉන්නෙ මහ ලොකු සයිස් එකෙන්නෙ

බිනර කියූ දෙයට මට මහා හඬින් හිනා යන්නට ආවේය. මම අතින් මුව වසා බිනරගෙන් හිනාව සගවන්නට වෙහෙසුනෙමි. කිරි ඉබ්බි... ඒ අපි පොඩි උන් දා බිනර මට පටබැඳි නම වේ.එකට වැටී සෙල්ලම් කරද්දී මගේ නොපනත් කමකින් හිත රිදවාගෙන හඬන බිනර කිරි ඉබ්බී.. කිරි ඉබ්බී කියමින් ගේ වටා දුවයි.එහෙම දුවන ඔහුව ඇසළත් සමඟ එක්වී කොටු කරගෙන ඒ අත ලේ එන තුරු සපා කෑ බවක් මට අද මෙන් මතකය.කොයි තරම් ළඟින් උන්නද ඇසළ කේලම් කියා වැඩිහිටියන් ලවා මට ගැස්සවූ වාර අනන්ත වේ. එහෙත් මම මොන තරම් රිදවූවද බිනර කවදාවත් මා පාවා දී නැත.එ දවස් සිහිව සියුම් කම්පනයක් සමඟ හීන් සතුටක් හිත පුරා මෝදු විය.

 මොනවද කල්පනා කරන්නේ ...? අදත් මගේ කෑල්ලක් කඩා ගන්න හැටිද ?

 කඩා ගන්නනම් බැරි කමක් නෑ... ඒත් මම දැන් හරක් මස් කන්නේ නෑ

 ඒ උනාට මට නම් ආසයි ඉබි මස් මොන රහද බලන්න

ඒ වෙලාවෙ බකස් ගාල එලියට පැන්න හිනාවනම් නතර කර ගන්න මට පුලුවන් කමක් තිබුනේ නෑ.මං හිනා වෙච්ච සද්දෙ ඈත කඳු වල හැපිල දෝංකාර දුන්න.ආයෙ ආයෙ හිනාවෙලා ඒ දෝංකාර දෙන මගෙම හිනාව අහන් ඉන්න මට ඕන උනා.හිතේ පැළපදියම් වෙලා තිබුන හැම අසහනකාරි සිතුවිල්ලක්ම ඈතට ඈතට ගහගෙන යනව වගේ මට දැනුන.

අපිට අපිව නොපෙනී යන තරමට අහල පහලට මීඳුම කඩං පාත් වෙන්න පටන් ගත්ත.තවත් මෙහෙම හිටියොත් අපි ගල් වෙයි කියල මට හිතුන.

 මැඩම් දැන්වත් කියන දේ අහල නගිනවද බයික් එකට .... දැන් ඉතින් කොහාට ගියත් මා එක්ක තමා ....... එක්කො ගෙදරට එක්කෝ නුවරට කරුණාකරලා මට කියනවද කොහාටද යන්න ඕනෙ කියලා....?

හැඬලයේ එල්ලල තිබුන හෙල්මට් එකක් මගේ දිහාට දික් කරගෙන බිනර එහෙම කිව්වෙ ටිකක් සැරෙන් වගේ.හිතුවක්කාර වෙන්න හිතට හිතුනෙම නැති තරම්. මම කතාවක් නැතුව හෙල්මට් එක අරන් ඔලුවට දා ගෙන බයික් එකට නැග්ගා.

 නුවරට

බයිසිකලේට නැගල මම එහෙම කිව්වම බිනර පුදුමෙන් වගේ මං දිහා හැරිල බැලුව.එයත් කතාවක් නැතුව හැරිල බයික් එක ස්ටාර්ට් කර ගනිද්දි ඒ මුණෙ අමුතුම කාන්තියක් මම දැක්ක.ගමන පටන් ගද්දි අපි අතර මැද තිබුන අගල් තුන හතරක පරතරය බිනර හිතා මතාම මහා සද්දෙට ගහපු බ්‍රේක් පාරකින් නැත්තටම නැති උනා.ළැමත් මුහුණත් ඒ පිටට හිර වෙද්දි සීතළ කපාගෙන මට දැනුනෙ මහා උණුසුමක්.ඒ සනීපෙට මගේ ඇස් පිය වුනා.


                           *     *      *     *      *      *    *     *

බිනර එක්ක නුවර බෝඩිමට ඇවිත් හරියටම දවස් 4 ට පස්සෙ ඇසළ මාව හම්බවෙන්න කැම්පස් එකට ආව.වෙනදට ඒ මූණ දකින්න තියෙන ආසාව ඇස් වල යාංතමටවත් තිබුනේ නෑ.මට කියන්න ලොකු කතාවක් තියෙනවා කියපු නිසා මම ඇසළ එක්ක කැම්පස් එකෙන් එලියට ආව.යන්න තැනක් මට වගේම ඇසළටත් හිතා ගන්න බැරි උන නිසාද මංද අපි කතාවක් නැතුවම රේල් පාර දිගේ සරසවි උයන ස්ටේශම දිහාට ඇවිදන් ගියා.කවදාවත් අපි අතර මේ වගේ නිහඬ තාවයක් තිබිල නෑ.ඒ නිසාම මහ අපහසුවක් හිතට දැනුන.

 නිකිණි

ගොඩක් වෙලාවට පස්සෙ ඇසළ කටහඬ අවදි කලා.

 ම්ම්ම්ම්ම්ම්

 මම මේ කියන්න යන දේ අහල ඔයාට තරහ ඒවි දුක දැනේවි ඒත් මටත් වඩා උගත් කෙල්ලෙක් හැටියට ඔයා මේ දෙවල් බුද්ධියෙන් හිතල තෙරුම් ගනී කියල මම හිතනව

කෙලින් කතා නොකර වැල් වටාරම් ගහද්දි වෙනදට යකා නගින මම අද බොහොම නිහඬව අහන් හිටිය ඇසළ කියන්න යන්නෙ මොනාද කියල.

 පුංචි කමට නොතේරුම් කමට අපි අතර පොඩි පොඩි දෙවල් උනා තමා....ඒ කාලේ ඒ දෙවල් මහ ලොකුවට හිතපු අපිම අපි ගැන බලාපොරොත්තුත් තියා ගත්ත තමයි.... ඒත් ආදරේ කියන්නෙ ඒකට නෙවෙයි නිකිණි....මං ආදරේ හොයා ගත්ත... අද නැත්තං හෙට ඔයාටත් හිතේවි අපි අතරෙ තිබුනෙ ආදරේ නෙවෙයි කියල...ඒක තේරුම් ගත්ත දවසට ඔයාටත් හිතෙයි මම අද මේ කියන දේවල් හරි කියල...

එකම රේල් පීල්ලෙ දෙපැත්තට වෙලා ඉස්සරහට යන ගමන් ඇසළ කියන දෙවල් මම හැඟීමක් නැතුව අහන් හිටිය.

 අපි ගැන අපිටත් වැඩිය බලාපොරොත්තු තියන් ඉන්නෙ වැඩිහිටියො ... අපි දෙන්න එකම මතේක ඉන්නවනම් ඒ අදහස් එයාලගෙ හිතින් අයින් කරන්න අපිට පුලුවන් වෙයි... මං දන්නව නිකිණි ඔයා පොඩි කාලේ ඉදන්ම මං වගේ උනා... ඔයා හිතුව ඒ මම කැමති විදිය කියල...ඒත් මගෙ හීන වල ඉන්නෙ ඔයා නෙවෙයි නිකිණි.. අපි අර ඉස්සර වගේම සහෝදරයො වගේම ඉමු.ඊට එහා යන්න මට බෑ ... මං හිතනව ඔයාට මාව තේරෙනවා කියල...

ළඟට ඇවිත් ඇසල මගේ අතින් අල්ල ගත්ත.ඇත්තටම සහෝදර බැඳීමකට එහා ගිය උණුසුමක් ඒ පහසෙ තිබුනෙම නෑ.මේ ආදරේ වෙනුවෙන් හෙලන්න කඳුලක් මගේ ඇස් වලට ඒ වෙලාවෙ ඉනුවෙත් නෑ.මම වචනයක්වත් කතා නොකර යාන්තමට හිනා වෙලා ඇසළට සමු දුන්න.ස්ටේශමෙ නවත්තල තිබුන කෝච්චියට ගොඩ වෙලා ඇසළ මට අත වැනුව.කෝච්ච්ය ගිහිල්ලත් ටිකක් වෙලා යනකං මම බංකුවක වාඩි වෙලා බලන් හිටිය.මට මතකෙට ආවෙ එදා රෑ මාව බෝඩිමෙන් බස්සලා බිනර යන්න හදද්දි කියපු දෙයක්.

 ආදරේ කියල ඔයා හිතන් ඉන්නෙ මොකක්ද කියල මම දන්නෙ නෑ... ඒත් ආදරේ කියන්නෙ තමන්ගෙයි තමන්ටමයි කියල හිතෙන දෙයක් ලබා ගන්න තියෙන ආසාවට නෙවෙයි...ආදරේ කියන්නෙ නිදහසට... නිදහස් හැගීමකට.... ඒ හැගීමෙන් පපුව පිරෙන්න ඕනෙ... හුස්මක පවා ඒ ආදරේ දැනෙන්න ඕනෙ... ඇස් පියා ගනිද්දී ඒ ආදරේ මැවෙන්න ඕනෙ..... ආදරේ මෙන්න මෙතන්ට දැනෙන්න ඕනෙ......

දකුණු අත එයාගෙ පපුවට තද කරගෙන බිනර එහෙම කිව්වෙ හැටි මට මැවිල පෙනුන.මම ඇස් පියාගෙන හයියෙන් හුස්මක් ගත්ත. ඒ හුස්මෙ බිනර හිටිය වගේ මට දැනුන.මාව ගැස්සිල ගියා. මම රේල් පාර දිගේ එක හුස්මට බෝඩිමට දුවගෙන ආවා.කාමරේ දොර මහා සද්දෙට වහල බිත්තියෙ මුල්ලක වාඩි වෙලා ඇසළ කියපුවා ආයෙ ආයෙ මතක් කලා.මගේ හීන වල ඉන්නෙ ඔයා නෙවෙයි නිකිණි...ඇසළ කියපු ඒ වචන ටික දෝංකාර දිදී ඇහෙන්න ගත්ත.මට මං ගැනම දැනුනෙ මහ අනුකම්පාවක්.ඇසළ වගේ වෙලා ඇසළට ආදරේ කරල නිකිණිට නිකිණිවම මඟහැරිල නේද කියල පළවෙනි පාරට හිතට දැනුණ.අවුරුදු ගාණක් හිරවෙලා තිබුණ කඳුළු මහා සද්දෙට ඇස් වලින් එළියට පැන්න.

                                  *     *      *     *      *      *    *     *

                 බස් එක බණ්ඩාරවෙලට එද්දි හීන් නිලි වැස්සක් එක පාරටම කඩාගෙන වැටුන.කට්ටිය දඩිබිඩියෙ බස් එකෙන් බැහල අගුපිල් වලට දුවද්දි මම බෑග් එකත් පපුවට තුරුල් කරගෙන තවත් විනාඩියක් දෙකක් බස් එකටම වෙලා හිටිය.හරියටම මාස දහයකුත් දවස් දොළහකට පස්සෙ ගමට අඩිය තියපු නිසාදෝ මංද හිත තිබුනෙ හරියට සසළ වෙලා.විලුඹ ගාවටම දිග සාය එක අතකින් යාංතමට උස්සගෙන අනිත් අතින් බෑග් එක උස්සගෙන මම බස් එකෙන් බැස්සෙ අන්තිමටම. උරහිසටත් පොඩ්ඩක් පහලට වෙන්න වැවුණ කොණ්ඩෙ මටත් කලින් හුලඟ එක්ක යද්දි මම සාය අත ඇරල කොණ්ඩෙ අල්ලලා එක තැනකට ගන්න වෙහෙසුණා.ගමේ අහල පහල ඉන්න උන් පවා ගමට ආපු අමුත්තෙක් දිහා බලන විදියට මං දිහා බලද්දි මට දැනුනෙ අපහසුවක්. ඒ සමහරු මාව අඳුර ගත්තෙ නෑ කියල එයාලගෙ බැල්මෙන්ම මට තේරුනා.පුරුද්දට වගේ මගේ ඇස් මටත් හොරෙන් පාරෙන් එහා පැත්තෙ ඇහැළ ගහ දිහාවට ගියා.එදා වගේම රතු පාට ඩිස්කවරි බයික් එක උඩ බිනර බලන් හිටිය.හිත ගැස්සිලා ඇස් බොඳ වෙන්න ගත්ත.ඒ ඇස් දිළිසෙන අපූරුව පාරෙන් එහා පැත්තෙ හිටියත් මම පැහැදිලිවම දැක්ක.
ළඟට යනවද නොයනවද කියල විනාඩියක් දෙකක් විතර මම බිම බලාගෙන කල්පනා කලා.අන්තිමට ගැහෙන කකුල් වලට වාරු අරන් ලතාවට පාර පැනල  බිනර ළඟට යන්න මට තවත් විනාඩියක් දෙකක් යන්න ඇති.

අසන්නට දාහක් දේ සිතේ විනිද මට වචන නැතුවාක් මෙනි. ළය මඬළ මේ හැටි ගැහෙන්නේ ඇයිදැයි මටම තේරුමක් නැත.බිනර මා විනිවිද යන තරම් බැල්මෙන් මා දෙසම බලා සිටී.
 ඒ ඇස් මේ තරම් දිළිසෙන්නේ ආදරේට බව නිකිණිට තවත්නම් රහසක් නෙවෙයි.

 ලස්සනයි..... හරියට දැන් පිපිච්ච සුවඳ මලක් වගේ

ආදරෙන් විතරක් නෙවෙයි පුදුමයෙනුත් විසල් වෙච්ච ඇස් වලින් හිනා වෙවී බිනර එහෙම කිව්වෙ හරි ආදරේ හිතෙන හඬකින්

 කොහොමද දන්නෙ මම අද එන බව

බිනර දැකි මොහොතේ පටන් අසන්නට සිටි පැනය මම ඒ ඇස් දිහා බලාගෙන ඇහුව.

 අද එනවා කියලා දන්නේ නෑ... ඒත් කවද හරි එන බව දැනගෙන හිටිය... ඒකයි හැමදාම මෙතන්ට ඇවිත් බලන් හිටියෙ...

හිත හෝස් ගා පත්තු විය. මා ගම නෑවිත් හිටි මාස දහයේම බිනර මෙතනට විත් මග බලා සිටින්නට ඇත.ඒ ඇස් කෙලින් බලන්නට බැරි මොකක්දෝ හැගීමක් හිතට වද දෙන්නට විය.

එහෙනම් මැඩම් අදවත් නෑ බෑ නොකිය එනවද  මා එක්ක
මම සිතුවිලිත් එක්ක  පොර බඳිද්දි බිනර දොඩමලු උනා.එයා එහෙම කියල හෙල්මට් එක මගේ දිහාට දික් කලා.

බෑ අයියො.....

බෑග් එකත් පපුවට තුරුල් කරගෙන මම හුරතල් උනා.මම එහෙම කිව්වම දිළිසි දිළිසි තිබුන ඒ ඇස්  මොහොතකට මලානික උනා.

අපි ගෙදර ලඟටම පයින්ම යමුද....

මම එහෙම කිව්වහමනම් ඒ ඇස් ආයෙත් දිළිසුණා හරියට එයත් ඒක කියන්න ආසාවෙන් හිටිය වගේ.ඇත්තටම මේ  සුන්දර  මොහොත විනාඩි පහෙන් බයිසිකලෙන් ගිහින් ඉවර කරගන්න මගේ හිත ඉඩ දුන්නෙම නෑ.සීතල පතනය දිගේ බිනර එක්ක ළඟින් ළඟින් අඩි තිය තිය යන්න මගේ හිත මට පුදුම තරම් බල කලා.දෙපාරක් නොහිතම මම අරෙහෙම කියලා දැම්මෙ ඒකයි.

 හරි එහෙනම් තප්පරයක් ඔහොමම ඉන්න හොදේ..

බිනර එහෙම කියල බයික් එකත් ස්ටාර්ට් කරගෙන  ඒ ළඟම තිබුන කඩේ ගාවට ගියා.මම හයියෙන් හුස්මක් අරගෙන පොඩ්ඩක් සංසුන් උනා. මම ඇහි පියල ආයෙ අරිද්දි බිනර මගේ ඇස් ඉස්සරහ.

හරි මැඩම් එහෙනම් දැන් යමු..

මගේ  කරේ තිබුන බෑග් එකත් අනවසරයෙන්ම උදුරගෙන එයාගෙ කරට දාගෙන බිනර මගේ අතින් අල්ල ගත්ත. බිනර බයිසිකලේ කඩේ ළඟ පරිස්සමට තියල මේ ගමන මා එක්ක යන්න නිදහස් උනා කියල ආයෙ මට එයාගෙන් අහල දැන ගන්න උවමනා උනේ නෑ. එයා යනකොටම මම ඒක තේරුම් ගත්ත. මහ පාර පැනල  අපේ ගමට යන පොඩි පාරට හැරිලත් බිනර මගේ අත අත ඇරියෙ නෑ. හැන්දෑ අඳුරත් එක්ක කඩන් පාත් උන මීඳුම මුලු පලාතම  වහගෙන තිබුන.අවුරුදු විසි ගාණක් මේ පාරෙ ආපු ගියපු මට මේ සීතල මේ අඳුර අමුතු දෙයක් නෙවෙයි.ඒත් අද තරම් ලස්සනට මේ කිසිම දෙයක් මම මීට කලින් දැක්කෙ නෑ නේද කියල හිතෙද්දි මටම මගේ ඇස් ගැන පුදුමයි.

ඉතින්..... කෝ අද කතා පෙට්ටිය නුවර දාලද ආවේ....
දැහැන් ගත වෙච්ච හිත බිනරගෙ හඬින් ඕනාවටත් වඩා ගැස්සුණා.ඒ තිගැස්මට බිනරගෙ අතත් අත ඇරුන.

ඒක නෙවෙයි.... කෝ අරය....
බිනර ආයෙමත් දොඩමලුයි.ඒ සැහැල්ලුව ළඟ මමත්  හිමිහිට සැහැල්ලු වෙන  බව මට තේරුනා.

කොරයද.... මං එහෙම ඇහුව.
අර ඉස්සර මම  මේ පාර දිගේ කැන්දන් යන  විසේකාර අම්මණ්ඩි....

බිනර ඒක අහපු තාලෙට මට බකස් ගාල හිනා ගියා.

එයා මැරුණනෙ මීට මාස දහයකට කලින් නුවරදි වාහනේකට හැප්පිලා

අපොයි එහෙමද.... අපරාදේ මම අවුරුදු  ගාණක් බලන් හිටියා එයාට දෙයක් කියන්න.

මම හිනාව හංගගෙන  අහන් හිටිය.

අනේ... අපරාදේ ඇයි ඉතින් කලින් කිව්වෙ නැත්තෙ.....
මම ඒක ඔයාට කියන්නද ...මොන ලෝකෙන් හරි ඒකිව හොයලා ඒක  එයාට කියනවද...

මම ඒකට මුකුත් කියන්න හිතන්නත් කලින් බිනර මගේ ළඟටම ආවා.මම ඉක්මනට බිම බලා ගත්ත.එක අතක් මගේ උරහිසට තියන ගමන් අනිත් අතින් මගේ නිකටින් අල්ලල යාන්තමට එයාගේ පැත්තට හරවගත්ත.ජිවිතේ පලවෙනි වතාවට පිරිමි ඇස් දෙකක් ළඟ  පිරිමි සුවඳක් ළඟ මගේ ගැහැණු ආත්මෙ හිරි වැටීගෙන ගියා.

දන්නවද.... මම ආදරෙයි මගේ කිරි ඉබ්බිට පණටත් වඩා..

මගේ ඇස් වලින් හෝ ගාල කඳුලු කඩන් වැටුන.මහා සද්දෙන් ඉකි ගැහෙද්දි බිනර හිමිහිට මගේ හිස එයාගෙ පපුවට වාරු කර ගත්ත. ඉතින් බිනර දවසක් කියුවාක් මෙන් පපුව පුච්චන පපුව හිරි වට්ටන හැඟීම් කප්පරකින් මුලු හිතම පිරිල  හුස්ම හිර වෙනව වගේ මට දැනුන.මේ ඉතින් ආදරයම බව පලවෙනි වතාවට මගේ හිත  මට හිනා වෙලා කිව්ව.කඳුලු හේදිලා යනකන්ම මම ඒ පපුවට හිස තියාගෙන ඒ නිරාමිස සුවය වින්දා.

ම්ම්ම්ම්ම් .... මම දෙයක් අහන්නද.....

කල්පයක් වගේ ගෙවුණ කාලෙකට පස්සෙ මගේ හිස මෑත් කරල බිනර මගේ ඇස් වලට එබෙන  ගමන් එහෙම ඇහුව.මම ඇස් වලින් හා කියල කිව්ව.
ආදරේ කියල කියන්නෙ මොකටද මැඩම්....

ම්ම්ම්ම්ම්ම්ම් ... ආදරේ කියන්නෙද.... ආදරේ කියන්නෙ අපි දෙන්නට....

එහෙම කියල මම ආයෙම ඒ පපුවෙම මූණ හංගගත්ත.
                                                            
                                      
- නිමි -  


ප.ලි
මේක මීට අවුරුදු ගානකට කලින් බ්ලොග් එකට ලියපු එකක්.හැබැයි ඒ කාලේ  මේක නොකියවපු අය දැන් මගේ බ්ලොග් එකේ ගොඩක් ඉන්න නිසා එයාලගේ ප්‍රතිචාරත් දැක බලා ගන්න ආයෙමත් මේක දාන්න හිතුවා.ඒ නැතුව ඉතින් මේ අලුත් පෝස්ට් එකක් ලියා ගන්න වෙලාව නැතුව එහෙම නෙවෙයි ඕං

ඒකපාර්ශික !

      සඳක් වගේ පායා හිනැහෙමින් එබී පුරුද්දක් වගේ උන්නා ළඟම රැදී ඉඩක් නොවූ තැන හදවත ගියද බිදී අදත් ලියනවා මේ ප්‍රේමයට කවී යන්තං ගැටෙ...